"ΡΙΝΟΚΕΡΙΣΜΟΣ" ΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΚΟΥΡΙΑ!!!

Σε μια εποχή που της αρέσουν τα καλούπια...

Σε μια εποχή που οι ακρότητες έχουν γίνει ρουτίνα της καθημερινότητας... 

Σε μια εποχή που η επιτηδευμένη (και ενίοτε προπαγανδιστική) πρόκληση, πάντως τύπου, έχει γίνει  το ψωμοτύρι μας...

Σε μια εποχή που δείχνει να επιβεβαιώνει ότι οι ιδεολογίες δυστυχώς μας χωρίζουν και ακόμη δυστυχέστερα όχι ότι απλά μας διαχωρίζουν...

Σε μια εποχή που τα όνειρα και οι αγωνίες της πραγματικότητας που ζούμε δε στέκονται επαρκή ώστε να μας ενώσουν...

Σε αυτή την εποχή λοιπόν..."Το να σκέφτεσαι αντίθετα από την εποχή σου είναι ηρωισμός. Αλλά το να το λες είναι τρέλα" (Ευγένιος Ιονέσκο)

Μα πόσο δίκιο έχει! Διότι πράγματι, σε αυτή την εποχή που η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα δείχνει να μας ξεπερνάει όλους, το να σκέφτεσαι και να πράττεις διαφορετικά στα μάτια των άλλων φαντάζει τρέλα. 

Πάνω σ' αυτό υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Άλλα πιο μεγάλα και άλλα πιο μικρά. Και δεν αφορούν μόνο τη σύγχρονη εποχή, αλλά για κάποιο λόγο ανέκαθεν υπήρχαν στον κόσμο. Ωστόσο επειδή προσωπικά είμαι έντονα της άποψης ότι τα μικρά κάνουν τα μεγάλα θα σας δώσω ένα απλούστατο παράδειγμα της καθημερινότητας που σκιαγραφεί τα παραπάνω.

Η ιστορία έχει ως εξής: Παραλία...μεσημέρι...κόσμος πολύς...άλλοι κολυμπάνε, άλλοι παίζουν, άλλοι απολαμβάνουν τον καφέ τους, άλλοι διαβάζουν, άλλοι τρώνε. Τικ Τακ Τικ Τακ....λίγες ώρες αργότερα, απόγευμα πια...η παραλία μισοάδεια από κόσμο, μισογεμάτη από σκουπίδια. Μια κοπέλα μαζεύει τα θαλασσινά τσιμπράκαλά της, τον καφέ και ότι άλλο κατανάλωσε και κοιτάζοντας για τελευταία φορά τη θάλασσα πριν φύγει βλέπει λίγο πιο δίπλα ένα σωρό από άδεια κυπελάκια και μπουκάλια. Χωρίς δεύτερη σκέψη σκύβει να τα μαζέψει για να τα πετάξει...
Ένας "κύριος" λίγο πιο δίπλα σχολιάζει στο φίλο του..."Αχ αυτή είναι από τας Ευρώπας και χαλιέται με την εικόνα...τι Ευρωπαία (ειρωνικά)" Η κοπέλα χωρίς να κοιτάξει φεύγει με γεμάτα τα χέρια από τα σκουπίδια...όσο για τις σκέψεις της...πολλές...αλλά πολύ εύστοχα συνοψίζονται στα παραπάνω λόγια του Ιονέσκο.

Ωστόσο πέρα από το παραπάνω απλό παράδειγμα, η φράση του Ιονέσκο όπως προανέφερα δείχνει να επαληθεύεται σε πολλές κοινωνίες και σε ποικίλα χρονικά πλαίσια, τόσο του παρελθόντος όσο και σύγχρονα. Τρανή απόδειξη σε αυτό αποτελούν οι καλλιτέχνες, οι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι...Τα λόγια τους μπορεί να φαντάζουν ηρωικά, παρόλα αυτά η πρακτική εφαρμογή τους, τους μετατρέπει αυτόματα σε τρελούς. Και αυτό αποτελεί και βασικό λόγο που πολλά μεγάλα μυαλά είτε αναγνωρίσθηκαν μετά θάνατον, είτε αναγνωρίσθηκαν με τη συμβολή άλλων μεγάλων μυαλών (και πάλι βέβαια εκ των υστέρων). 

Για παράδειγμα, πως γίνεται να αγνοήσουμε ότι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε αναγνωρίσθηκε μέσα από το Μπωντλέρ και εκείνος μέσα από το Ρεμπώ...Μόνο σε μένα μοιάζει αυτό με μια σχετικά παράλογη ακολουθία? Είναι τυχαίο πως αυτοί οι άνθρωποι (όπως και πολλοί άλλοι)  διατύπωναν ιδέες και σκέψεις όχι και τόσο ευκολόπεπτες ή και καθημερινές? 
Γιατί ας πούμε ο Πόε να αρχίσει να αποτιμάται στο μέγεθός του μέσα από την κριτική του Μπωντλέρ και όχι άμεσα μέσα από τα έργα του? Φανταστείτε όλοι αυτοί (και πόσοι ακόμη) να αναγνωρίζονταν έγκαιρα και να γίνονταν αντιληπτοί από την κοινωνία της εποχής τους! Θεωρητικά είτε ο κόσμος θα ήταν υπέρλαμπρος διανοητικά, είτε όλοι αυτοί θα ήταν "χαζοί". 

Ο Ιονέσκο επίσης, κάπου αναφέρει πως "δεν είναι η απάντηση που μας διαφωτίζει αλλά η ερώτηση". Νομίζω πως συμφωνώ. Η ερώτηση σκιαγραφεί το περιεχόμενο, την ουσία...η απάντηση μπορεί και να ποικίλει...ο ορίζοντας εξάλλου είναι απέραντος. 

Συνεπώς παράλληλα με τις παραπάνω ερωτήσεις θέτω ακόμα μία. Την κεντρική ερώτηση αναφορικά με την κοινωνία που ζούμε και με το αβέβαιο πολιτικά-οικονομικά μέλλον μας. Είναι εν τέλει η βλακεία το κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα μιας ευτυχισμένης ζωής ή κάτι άλλο? 
Για παράδειγμα, λάβετε υπόψιν ότι πάρα, μα πάρα πολλά από τα "μεγάλα μυαλά" κατέληξαν άδοξα...επομένως, αν η ευτυχία μετριόταν σε βαθμούς Κελσίου, οι παραπάνω  θα "χτύπαγαν" πολικές θερμοκρασίες.


Υ. Γ.1: Η δική μου απάντηση στο ερώτημα εντοπίζεται στο κάτι άλλο (και όχι στη βλακεία)..και έρχεται μέσα από ένα ποίημα του William Blake με τίτλο Eternity(=Αιωνιότητα)
He who binds to himself a joy Does the
winged life destroy;
But he who kisses the joy as it flies Lives
in eternity's sun rise.
Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος απεγνωσμένα πιάνεται από κάτι που πιστεύει ότι θα του φέρει την ευτυχία, στην ουσία τη διώχνει μακριά. Όποιος όμως απολαμβάνει μια ευτυχισμένη στιγμή ή μια ευτυχισμένη εκδοχή από κάτι, χωρίς να αποζητά την ευτυχία ως εδραιωμένη κατάσταση, θα είναι ευτυχισμένος για πάντα.


Υ. Γ.2: Αν διαβάσει κανείς το "Ρινόκερο" του Ιονέσκο θα παρατηρήσει με πολύ εύγλωττο και παραστατικό τρόπο όλα τα παραπάνω. Για μένα εξάλλου αυτό το βιβλίο αποτέλεσε την έμπνευση αυτής της ανάρτησης. Στην μετάφραση από τις εκδόσεις Δωδώνη η περιγραφή και μόνο του βιβλίου προϊδεάζει: 
"Ο «Ρινόκερος», αναμφισβήτητα, είναι έργο αντιναζιστικό. Κυρίως όμως, είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κοινωνική αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες, στην πραγματικότητα, είναι το «άλλοθι»."


Υ. Γ.3: Επίσης χθες το βράδυ σε μια πολιτική εκπομπή του Ant1, άκουσα την κυρία Φώφη Γεννηματά να λέει ότι η κρίση που ζούμε είναι κοινωνική και οικονομική και κινδυνεύουμε να γίνει και πολιτική. Ειλικρινά αναρωτιέμαι που ζει αυτή η γυναίκα (και όχι μόνο αυτή δυστυχώς)? Ποιος θα την ενημερώσει ότι ο φόβος της για πολιτική κρίση είναι η ελληνική πραγματικότητα εδώ και πολύ...πολύ...πολύ καιρό? 
Γιατί τα ακούμε αυτά τα πράγματα? Γιατί δε σκέφτονται πριν μιλήσουν? Γιατί αφού δεν ξέρουν, δε ρωτάνε κάποιον ώστε να μάθουν πριν ανοίξουν το στόμα τους? Πόσα ακόμα γιατί χρειάζονται, που θα σταθούν ικανά ή έστω επαρκή, ώστε να συγκροτηθεί μια τόση δα αλλαγή?

Υ. Γ.4: Ένα τελευταίο σχόλιο. Δε μπορώ να ακούω άλλους εθνικούς σωτήρες. Όλοι θέλουν να μας σώσουν αλλά κανείς δεν το κάνει. Πολλά λόγια, λίγα έργα. Έχουμε στην κυριολεξία πήξει στους "επάρατους" εθνικιστές και ποιος μας σώζει!

Υ. Γ. 5: Το παρακάτω τραγούδι αναφερόμενο στη "σκουριά" (Black Label Society - Rust) έχει δύο σοφούς στίχους που περιγράφουν όσα ζούμε πολιτικά. "All that shines turns to rust. All that stands in time turns to dust."