Is Everybody In? Is Everybody In? The Ceremony Is About To Begin!!!

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ο ΗΛΙΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑΖΕΙ!!!

Σήμερα κανονικά είχα προγραμματίσει άλλη ανάρτηση αλλά αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας. Ωστόσο θα σας παρουσιάσω το ντελίριο χαράς που έχει πιάσει τα Αγγλάκια από αυτή την παρατεταμένη καλοκαιρία της 1,5 βδομάδας. Κυριολεκτικά από τη ζέστη λιώνουμε σαν τα κεριά. Ειλικρινά δεν ξέρω και δεν καίγομαι και να μάθω πως θα τα βγάλουν πέρα στους Ολυμπιακούς αν ο καιρός είναι τόσο ζεστός. 

Το μετρό είναι σαν τους φούρνους της κολάσεως. Μπαίνεις στεγνός και βγαίνεις βρεγμένος από τη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ωστόσο, τα Αγγλάκια όπως σας προείπα έχουν ξεσαλώσει. Ξεφαντώνουν στα πάρκα...όχι με τους Beatles αλλά με μπύρες (πόσο πρωτότυπο γι αυτούς) και κάτω από αντίσκηνα. Στα πάρκα δε χωράς να περάσεις. Διασχίζεις πατούσες, κεφάλια και δάχτυλα που χαροπαλεύουν από μια λάθος κίνηση. Ακόμα και το πρωί που υποτίθεται δουλεύουν...κλέβουν χρόνο και καταλαμβάνουν τα πάρκα. 

Το δε Σαββατοκύριακο μιλάμε για χαλασμό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχει αλλάξει και η συμπεριφορά τους. Δεν είναι οι ίδιοι Άγγλοι. Που είναι αυτοί οι κρύοι, μη μου άπτου λόρδοι των προηγούμενων ημερών που ενοχλούνται από τα πάντα? Τώρα οι άντρες έχουν βγει με τα μαγιό στα πάρκα, οι γυναίκες με τα σουτιέν και παντού περιφέρονται μωράκια με τα βρακιά τους. Κόρνες στους δρόμους. Υπηρεσίες με απόντες υπαλλήλους. Και πολλά ακόμα. 

Άρα το συμπέρασμα είναι ότι αν οι Άγγλοι είχαν καλοκαιρία πιο συχνά δε θα ήταν αυτοί οι δήθεν καθωσπρέπει που θέλουν επίμονα να περάσουν ότι είναι, με την κριτική για όλους και για όλα στην πρώτη γραμμή.
 
 










Επίσης σήμερα σε ένα διάλειμμα πήγα και εγώ στο παρκάκι εκεί κοντά με το βιβλίο μου (Σατόρι στο Παρίσι - Κέρουακ) και τη μουσική μου και είπα να πάρω και ένα καφέ παγωμένο. Βέβαια εδώ κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, οπότε αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν ένα δημιούργημα αγγλικό, συνεπώς αντιλαμβάνεστε τη μοναδικότητα του αποτελέσματος... 5/6 γάλα και 1/6 νερό και μια επίγευση από καφέ κάπου εκεί να αχνοφαίνεται.

Υ. Γ.1: Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι εδώ και δύο μέρες το Λονδίνο βουλιάζει από τουρίστες καθότι το Σαββατοκύριακο είναι και ο εορτασμός για τα 60 χρόνια βασιλείας της "βασιλεμένης" Ελισάβετ. Ο αδαμάντινος ιωβιλαίος (κατά τον αγγλικόν κόσμον "diamond jubilee")...και τα σημαιάκια πάνε και έρχονται...μέχρι και αργία ανακήρυξαν τη Δευτέρα και την Τρίτη. Τι να σας πω...ζούμε μεγάλες στιγμές...(εδώ γελάμε...).

Υ. Γ.2: Κανονικά και σύμφωνα με τη διάθεση της ανάρτησης, εγώ λογικό θα ήταν να βάλω ένα ανοιξιάτικο, ίσως κάπως ηλιόλουστο τραγούδι. Έλα όμως που σήμερα στο καφέ του πάρκου που ήμουν αχνοακουγόταν το παρακάτω τραγούδι που αναγνώρισα και το οποίο είχα να ακούσω από το σχολείο. Δεν είναι εύθυμο αλλά είναι πολύ μελωδικό και ατμοσφαιρικό.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΙΔΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ!!!

Μπήκα σήμερα στο μετρό, άρπαξα γρήγορα γρήγορα μια εφημερίδα και κατέβηκα τα σκαλιά. Κάθομαι και αρχίζω να διαβάζω ακούγοντας μουσική. Σελίδα 12...ρεπορτάζ για τις αιγυπτιακές εκλογές, τις πρώτες θεωρητικά ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Στη φωτογραφία του άρθρου, το δάχτυλο μιας Αιγύπτιας βαμμένο μπλε με μελάνι μετά την ψηφοφορία για να εξασφαλίσουν έτσι, λέει, το αδιάβλητο των εκλογών...

Συνειρμικά έρχεται στο μυαλό μου η περίοδος της λαϊκής αντικυβερνητικής εξέγερσης εναντίον ενός πολωμένου και αγκιλωμένου καθεστώτος.

Συνειρμικά σκέφτομαι τις δικές μας περσινές εξεγέρσεις. Τις ειρηνικές συναντήσεις στους δρόμους, με συνθήματα που είχαν νόημα αλλά κυρίως με ανθρώπους που στα μάτια τους έβλεπες τη σπίθα της δημιουργικής αγανάκτησης. Αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να θες να ξεχυλίσεις και να τα παρασύρεις ολα μαζί σου, που σε κάνει να νιώθεις οτι αυτό που έχεις μέσα σου είναι τόσο έντονο που το κορμί σου δεν έχει τη δύναμη να το συγκρατήσει. Έτσι ένιωθα εγω στις πορείες. Αλλά έτσι έβλεπα και τους γύρω μου. Οπότε με ενα χαμόγελο έλεγα...ωραία είμαστε πολλοί οπότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα και ορίζοντας.

Υπάρχει όμως? Αναρωτιέμαι. Ποιός ή τι ευθύνεται για αυτό το κατέβασμα των μηχανών?...που πήγε η δυναμική μας?...τίποτα δεν αλλάζει με την ακινησία...Άραγε τι είναι αυτό που άλλαξε τα πράγματα και συμπεριφερόμαστε σα να επαφιόμαστε σε κάτι που θα μας σώσει? Ειλικρινά ποιοί είδαν κάτι και δεν το λένε? Διαφορετικά γιατί τόση απάθεια?

Στη Φυσική στο σχολείο όταν μαθαίναμε για τη δράση, μαθαίναμε και για την αντίρροπη δύναμη, την αντίδραση. Οι πολιτικοί δρουν σχεδόν ερήμην μας και σίγουρα εναντίον μας αλλά εμείς γιατί δεν αντιδρούμε? 

Επίσης στο σχολείο μαθαίναμε στις Αρχές Φιλοσοφίας το "Cogito Ergo Sum" - "Σκέφτομαι άρα υπάρχω" του Descartes. Γιατί αφού το ξέρουμε το αποφεύγουμε? 

Βέβαια είναι γεγονός οτι μεταξύ δικαίου και αδίκου δεν υπάρχει ίση απόσταση και αυτό γιατί δεν υπάρχει ίση απόσταση μεταξύ αυτού που υποδουλώνει και αυτού που υποδουλώνεται. Είναι δεδομένο οτι αυτός που υποδουλώνει χαράσσει, αποφασίζει και επιβάλλει.

Είναι βλέπετε και αυτή η ρημάδα η Αναγέννηση που μας άφησε πολιτιστική προίκα την λατρεία στον Πλάτωνα. Χωρίς αυτό όλα αυτά θα ήταν απλά διαπιστώσεις μεταξύ τύρου και αχλάδου και οχι η πικρή διαπίστωση οτι η κλασική Ελλάδα κατόρθωσε να κληροδοτήσει υψηλές έννοιες καθώς και θεμελιώδη δικαιώματα και ιδανικά που εμείς διανύουμε την περίοδο που πασχίζουμε ακόμα να καταννοήσουμε πόσο μάλλον να διεκδικήσουμε - κατοχυρώσουμε.

Υ. Γ: Βέβαια υπάρχει και η οδός της επανάστασης...αλλά θέλει γερά στομάχια...ας ελπίσουμε στις 17 του Ιούνη να σημάνουν οι καμπάνες...


Don't you know
They're talking about a revolution
It sounds like a whisper
Don't you know
They're talking about a revolution
It sounds like a whisper

While they're standing in the welfare lines
Crying at the doorsteps of those armies of salvation
Wasting time in the unemployment lines
Sitting around waiting for a promotion

Poor people gonna rise up
And get their share
Poor people gonna rise up
And take what's theirs

Don't you know
You better run, run, run
Oh I said you better
Run, run, run

Because finally the tables are starting to turn
Talking' about a revolution

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

ΠΕΡΑΣΕ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ + ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ"!!!

Είναι γεγονός πως νιώθω κάπως περίεργα σε διαφόρων ειδών συναθροίσεις...γάμους, βαφτίσεις. Δεν ξέρω γιατί. Νιώθω σα να είμαι έξω από τον εαυτό μου και παρατηρώ όσα γίνονται σε τέτοιες περιστάσεις. Χαίρομαι μέσα από την καρδιά μου για τους ανθρώπους και τις χαρές τους φυσικά αλλά δεν ξέρω νιώθω οτι δεν βρίσκομαι εκεί. Ίσως φταίει...λοιπόν δεν ξέρω τι φταίει και αν όντως φταίει κάτι. Απλά μάλλον έτσι είμαι εγώ. Για το λόγο αυτό, οι φορές που έχω παρευρεθεί σε τέτοιες περιστάσεις μετριούνται άνετα στα δύο χέρια.

Παρόλα αυτά, μόνο δύο φορές από αυτές ένιωσα οτι ναι εγω εκει θέλω να είμαι εκείνη την ώρα και πουθενά αλλού. 

Η πρώτη χρονικά ήταν όταν βάφτισα το μπουμπούκι μου, την Αγγελική. Με την οικογένεια της και τους γονείς της μας συνδέει βαθιά οικογενειακή αγάπη. Αλλά πέρα από αυτό, μόλις το είδα αυτό το μωρό (λίγων ημερών) το λάτρεψα και με λάτρεψε και αυτό. Έτσι οι γονείς του στην πρώτη μας συνάντηση με τη μπουμπού, μου είπαν εσύ είσαι η νονά της. Δεν ξέρω αν πιστεύω σε νονούς και νονές. Ένα όμως ξέρω οτι αυτή η μικρή (που τώρα βέβαια είναι 12 χρονών) με κάνει να θέλω να της μάθω ο,τι ξέρω, να της μιλήσω για πολλά, να της δείξω πολλά και να είμαι εκει για αυτή αν και εφόσον θελήσει κάτι. Θέλω οτι προέρχεται από μένα προς εκείνη να έχει κάποιο νόημα, ένα λόγο, μια σημασία.

Και πάμε τώρα στη δεύτερη, χρονικά, φορά πριν ένα χρόνο ακριβώς (πατήστε εδώ). Ένα ζεστό Μαγιάτικο απόγευμα Δευτέρας πάντρεψα την καλύτερη και πιο αγαπημένη μου φίλη. Την, από την εποχή των παγετώνων, παιδική μου φίλη που κάποτε στο σχολείο, κάπου μέσα στο μάθημα χαζεύοντας μου είπε : "Σόφη όταν μεγαλώσουμε εσύ θα είσαι αυτή που θα με παντρέψει". Η απάντηση μου τότε ήταν απλή αλλά με όλο το νόημα και τη σημασία μιας τόσο μικρής λέξης που έχει όμως τόσο απέραντη δύναμη όταν την εννοούμε: "Ναι".

Έτσι και έγινε λοιπόν στην πιο απλή, γλυκειά και συναισθηματική εκδοχή αυτής της τελετής. Σε ένα δημαρχείο, 10 άτομα, πολύ αγάπη, άπειρο συναίσθημα και πολύ ουσία.  Χωρίς πολλά φρου φρου. Απλά αλλά ουσιαστικά, διότι από τα απλά πράγματα απαρτίζονται τα σπουδαία. Πάντρεψα ένα άνθρωπο που εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα και παράλληλα απέκτησα και ένα πολύ καλό φίλο, τον άντρα της. Και έτσι τους βλέπω και τους δύο να αγαπάει ο ένας τον άλλον ουσιατικά, πραγματικά, επί της ουσίας και έμπρακτα. Και αυτή η αγάπη τους είναι τόσο δυνατή που μόνο να δημιουργεί καταφέρνει.

Οπότε, ακριβώς ένα χρόνο μετά, με αυτή την ανάρτηση και όχι μόνο, έρχομαι να τιμήσω δυο ανθρώπους που με τίμησαν με το να μου εμπιστευτούν την αγάπη που έχουν μεταξύ τους και με έκαναν μέρος μιας τόσο σπουδαίας στιγμής τους που δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε άλλη. Και αυτό γιατί ήταν η επιτομή του πιο ουσιαστικού νόηματος που καμουφλάρεται έντεχνα πίσω από τέτοιες τελετές: "ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΓΑΠΗ". Τόσο απλά μα τόσο ωραία. 

Υ. Γ.1: Πέπε και Φωτάκο να ζήσετε και να είστε πάντα τόσο και πιο αγαπημένοι και ενωμένοι. Αυτό εξάλλου είναι το πιο δυνατό θεμέλιο σας και η πιο ισχυρή ασπίδα σας σε ο,τι "μικρό" βρεθεί μπροστά σας.

Υ. Γ.2: Και το μουσικό μου δώρο με πολύ αγάπη στα παιδιά που θεωρώ οτι οι στίχοι του τους εκφράζουν απόλυτα!

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ!!!

Πριν από λίγες μέρες και με σχετικά καλό καιρό, έκανα μια από τις συνηθισμένες μου βόλτες σε ένα πολύ όμορφο πάρκο που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι μου. Μόλις δύο λεπτά με τα πόδια και βρίσκεσαι μπροστά σε ένα καταπράσινο πάρκο, γεμάτο λουλούδια, αθλητικές εγκαταστάσεις και άπλετο χώρο για περπάτημα, τρέξιμο και γενικά χαλάρωση. Το πάρκο ονομάζεται Paddington Recreation Ground και ειλικρινά έχει γίνει το μόνιμο καταφύγιό μου.  Ατελείωτες βόλτες με τα πόδια! Η μουσική μου, η φωτογραφική μηχανή και ένα βιβλίο είναι πάντα στην τσάντα μου πριν από κάθε εξόρμηση. 

Να λοιπόν το πάρκο μου...



 

 

 
 

 

 

 


 
 
 

Υ. Γ.: Χθες μιλούσα με τον πατέρα μου και κάπου στη συζήτηση από κάπου που δε θυμάμαι ξεφύτρωσε και μια κουβέντα για το Rory Gallagher...Και τώρα που το καλοσκέφτομαι καμία βόλτα στο πάρκο δεν έχει γίνει χωρίς έστω ένα τραγούδι του Rory!


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

(LED) ZEPPELIN...ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΦΟΝΤΟ!!!

Άλλη μια πολύ συννεφιασμένη και κρύα μέρα στο Λονδίνο. Ξύπνησα νωρίς νωρίς λόγω δουλειάς...Πίνω καφέ, κάνω μπάνιο, ντύνομαι και φεύγω...Ανοίγω την εξώπορτα και νιώθω το κρύο τόσο έντονο που μια μικρή ανατριχίλα κάνει για λίγο την ανάσα μου να κομπιάσει...Ασυναίσθητα μιλάω φωναχτά στον εαυτό μου..."Που πας? Γύρνα πίσω στη ζέστη σου!" Δυστυχώς όμως έτσι είναι με τις δουλειές...πρέπει να τις κάνεις...είναι εξάλλου η ημερήσια υπενθύμιση οτι ανήκεις κάπου που οι υποχρεώσεις είναι κανόνας του παιχνιδιού...Περπατώντας λοιπόν στην ευθεία του σπιτιού μου μέχρι το μετρό και έχοντας στα αυτιά μου τα ακουστικά για να ακούω τη μουσική μου, σκεφτόμουν διάφορα...

"Άντε να περάσουν οι μέρες να πάω Αθήνα..."
"Κοίτα να δεις όλα τα σπίτια έχουν σκαλωσιές...κατασκευαστικός οίστρος λόγω Ολυμπιακών..."
"Τι αστείο που είναι να βλέπεις τα σπίτια να καπνίζουν...από το αέριο βλέπεις κάπου και που να ξεφεύγει μια τολύπη καπνού..."
"Αχ άντε να μπω στο μετρό να ζεσταθώ λιγάκι...Έπρεπε να πάρω και το κασκόλ μου..."
"Εκλεισα την καφετιέρα άραγε ή το φαντάστηκα?..."
"Τι ωραίο δέντρο αυτό...πάω στοίχημα οτι όταν έχει ήλιο οι ακτίνες του θα περνούν μέσα από το φύλλωμα σα σταγόνες φωτιάς..."

Κάπου μέσα σε αυτές και άλλες σκέψεις, ένας ήχος κατάφερε να ενοχλήσει τα πολύ όμορφα τραγούδια που άκουγα και τις σκέψεις μου...Λίγο ξεβολεμένη σηκώνω τα μάτια μου ψηλά (είναι μάλλον αντανακλαστική κίνηση...λες και στον ουρανό είναι όλες οι απαντήσεις, όλα τα όνειρα)...τίποτα όμως...ο ήχος εξακολουθούσε να ακούγεται και να πλησιάζει σε σημείο που με έκανε να σταματήσω και να κοιτάξω ψηλά κάνοντας μια, ανευ λογικής, σβούρα γύρω από τον εαυτό μου...
 
Και να...η αιτία της ξαφνικής αναταραχής! Το Αγγλικό Zeppelin έκανε την εμφάνιση του στους πολύ μελαγχολικούς λευκογκρί ουρανούς του Λονδίνου...Έχουμε Ολυμπιακούς βλέπετε...Όλα εδω το φωναζουν...οι σκαλωσιές στα σπίτια, τα έργα στους δρόμους, τα έργα στο μετρό, οι διαφημίσεις στην τηλεόραση, οι σοκολάτες Dairy Milk που έχουν δώσει πακτωλό χρημάτων για διαφήμιση και εισητήρια, και τώρα το Zeppelin...

Λες και δεν φτάνουν οι χιλιάδες κάμερες CCTV στο Λονδίνο που όλα τα βλέπουν και τα καταγράφουν, χρειάζεται και το θορυβώδες Zeppelin για την απειροελάχιστη πιθανότητα να ξεφύγεις από το διαπεραστικό, αγενές, γαλάζιο αγγλικό μάτι...μόνο που δεν είναι μόνο οτι σε παρακολουθεί...(αυτό το έχουμε πάρει απόφαση εξάλλου)...είναι που πρέπει αδιαλείπτως να σου χαλάει τη διάθεση αυτός ο διαπεραστικός ήχος της μηχανής του, υπενθυμίζοντας σου οτι και το βλέμμα να σηκώσεις ψηλά θα νιώσεις μία τέντα κακώς εννοούμενης ασφάλειας και όχι την αναφέρετη ελευθερία οτι σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά έχεις τουλάχιστον τον ουρανό!

Γρήγορα βγάζω τη φωτογραφική από την τσάντα μου και βγάζω 2-3 φωτογραφίες...έπειτα την ξαναβάζω μέσα, ξαναβάζω τη μουσική μου, βάζω τα χέρια στις τσέπες και μπάινω στο μετρό...

Υ. Γ.1: Σήμερα το πρωί πίνοντας τον καφέ μου στο δωμάτιο και ακούγοντας μουσική μέχρι να φύγω...παρατήρησα ότι μάλλον διαθέτω την πιο ρομαντική ορχιδέα...με τα ανθισμένα λουλούδια της είναι σχεδόν έτοιμη να δημιουργήσει μια πλήρη καρδιά...


Υ. Γ.2: Νομίζω πως σε αυτή την αναρτηση κολλάνε οι Led Zeppelin...και συγκεκριμένα το παρακάτω τραγούδι...διότι όσο και να προσπαθούν...ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΑΟΡΙΣΤΟ!!!

Σήμερα σκεφτόμουν πόσο όμορφα και γλυκά είναι τα παιδικά χρόνια...αυτό δεν αποκλείει προβλήματα και δυσκολίες αλλά κατά βάση η σκέψη τους δημιουργεί ένα ελαφρύ σφίξιμο χαράς στο στομάχι...

Κάποια στιγμή λοιπόν που καθόμουν, ασυνείδητα άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από όλα αυτά που μου άρεσαν μικρή και που τώρα αναπολώ γλυκά χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες...Οι σκέψεις στο μυαλό μου έρχονταν διαδοχικά...κάτι σα να διάβαζα λίστα...ένα ρολό από αναμνήσεις τόσο από σημαντικά οσο και από ασήμαντα πράγματα που ποτέ δεν ξεχνώ και σε καμία περίπτωση δεν πετώ... Να λοιπόν, μέρος της λίστας της δικής μου, κάπως ανακατεμένη, η οποία πάει κάπως έτσι...

Θυμάμαι πόσο όμορφα ήταν...

-στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίου...
-που μετά το σχολείο πηγαίναμε απέναντι στο περίπτερο για παγωτό και αυτοκόλλητα...
-η συλλογή από τα αυτοκόλλητα ποδοσφαιρικών ομάδων...που όταν τα είχαμε διπλά τα ανταλλάζαμε...
-το παγωτό Καραμπόλα με το παιχνίδι από κάτω...και οι τσίχλες stimorol...
-το χάρτινο πενηντάδραχμο που μου έδινε ο μπαμπάς μου στην πρώτη δημοτικού το πρωί για να πάρω κουλούρι από το κυλικείο...
-το μπουγέλο κάθε 15 Ιούνη στην αυλή του σχολείου...
-την πρώτη φορά που πήγα κατασκήνωση 5 χρονών...
-τα κλάματα που έβαλα εκεί όταν με ρώτησαν από ποιο ταμείο είναι η μαμά μου και εγω το είχα ξεχάσει και φοβήθηκα μη με διώξουν... και τη Συννεφούλα που με έβαζαν κάθε βράδυ να τραγουδάω και καθόλου δε μου άρεσε...
-το ατελείωτο μπάσκετ με τα ξαδέρφια μου στη μπασκέτα του σχολείου...
-την πρώτη συναυλία που πήγα, με το μπαμπά μου, 12 χρονών στο γήπεδο των Μελισσίων και είδαμε τους Πυξ Λαξ...
-τα πάρτυ για τη γιορτή μου που από τη χαρά μου για το παιχνίδι και τα δώρα δεν κοιμόμουν για μέρες...
-το ετήσιο πάρτυ του συμμαθητή μου, του Χρήστου, για τις απόκριες στα Wendy's Χαλανδρίου...
-στις πρώτες τάξεις του δημοτικού που όταν επέστρεφε ο θείος μου από Ιταλία που σπούδαζε και ερχόταν να με πάρει όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα μαζί του και εγώ από το κόρδωμα δεν έβλεπα άσφαλτο κάτω...
-την πρώτη φορά που ήπια Coca Cola σε ένα πάρτυ και μου βγήκε από τη μύτη γιατί με έκαψε
-τα δρακουλίνια, τα φουντούνια και τα πακοτίνια που ποτέ δε μου έπαιρναν αλλά πάντα εξασφάλιζα στο σχολείο...όλοι είχαμε συνεννόηση με τον περιπτερά απέναντι...
-το μπαλέτο που το ξεκίνησα επειδή πήγαινε η φίλη μου η Εύα...
-την ετήσια παράσταση που δίναμε με το μπαλέτο στο Ευριπίδειο Θέατρο Χαλανδρίου...και τα τέλεια κοστούμια που μας έφτιαχνε η κυρία Λίνα...
-τη μπαλαρίνα και το χορευτή της παράστασης που πάντα χάζευα να βλέπω να χορεύουν και να σκέφτομαι τα δικά μου...
-τα παλιά παιδικά...Captain Planet, βαβουροπατάτες, Thundercuts,  η λεγεώνα των υπερηρώων...που έκαναν τα Σάββατα ακόμη ωραιότερα...
-την πρώτη κασέτα που αγόρασα με τα κάλαντα...Bryan Adams - So Far So Good...
-τα κάλαντα στις αρχές του δημοτικού με την Εύα...που μετά στη μοιρασιά δεν προσθέταμε και διαιρούσαμε...αλλά έπρεπε να έχουμε των ίδιο αριθμό χαρτονομισμάτων από τα ίδια χαρτονομίσματα...διότι αλλιώς στο μυαλό μας η μια έκλεβε την  άλλη...
-το παιχνιδάδικο Εvelco που πήγαινα με τη μαμά της Εύας για να ξοδέψουμε τα λεφτά σε παιχνίδια...γιατί τότε το παράπονο μου ήταν οτι τα Χριστούγεννα ενώ όλα τα παιδάκια έπαιρναν παιχνίδια, εγώ έπαιρνα βιβλία...
-τα Lego και τα viewmaster που αγόραζα...
-την πρώτη μου έκθεση στο δημοτικό για τις καλοκαιρινές διακοπές...2,5 ολόκληρες σειρές παρακαλώ...όταν την είδε η μαμά μου αρχικά έπαθε ένα σοκ...αλλά μετά γελώντας μέχρι δακρύων μου είπε...τουλάχιστον Σόφη μου είσαι περιεκτική...
-τα βιβλία που μου αγόραζε η μαμά μου στο τέλος κάθε χρονιάς για να διαβάζω το καλοκαίρι... της Αγγελικής Βαρελά, της Ζωρζ Σαρρή, της Άλκης Ζέη και πόσα ακόμα...(που εννοείται ακόμα έχω)...
-το πρώτο CD player και τα πρώτα CD που έφερε ο πατέρας μου από ένα ταξίδι του...και γενικά όλα τα CD που μου αγόραζε σε κάθε του ταξίδι...(ακόμη και τώρα το κάνει...)...
-τις ατέλειωτες ώρες που καθόμασταν εγω και αυτός στον καναπέ και βάζαμε τραγούδια στο πικ απ (doors, pink floyd, dire straits...) (που και αυτά ακόμα εχω) και μου έλεγε για το Morrison και για το Gallagher και για τις συναυλίες που πήγαιναν με τη μαμά μου όταν σπούδαζαν στη Ρώμη...
-το πρώτο μου σκυλάκι που η μαμά μου το ονόμασε Γκρέτα και από τη ντροπή μας κανείς δεν το φώναζε...
-τα πρωινά ξυπνήματα της μαμάς μου για να πάω σχολείο...ένας καθημερινός αγωνάς με αρχή και δίχως τέλος...
-τις Κυριακάτικες εκδρομές στην Πεντέλη με τα αδέρφια της μαμάς μου και τα ξαδέρφια μου για παιχνίδι και πικ νικ...
-τις σφεντόνες που μας έφτιαχνε η μαμά μου για να ρίχνουμε πέτρες στη θάλασσα κάποιες χειμωνιάτικες Κυριακές...
-τους λουκουμάδες στην Πεντέλη κάθε Παρασκευή απόγευμα με τους γονείς μου...
-τον χαρταετό μας που πήγαινε πιο ψηλά από όλους τους άλλους (μεγάλος μάστορας στο πέταγμα ο father...)...ενω του θείου μου του Σπύρου πάντα κάπου φούνταρε (σε δέντρο...σε κολώνα...σε καλώδια...)...δεν το κατείχε το άθλημα...
-τα πρώτα χρόνια στους Άγιους Θεόδωρους, όταν εκει ήταν αγροτικός γιατρός ο μπαμπάς μου, και ζούσαμε σε ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα και ο κυρ Λευτέρης ο ψαράς μας έφερνε κάθε μέρα ψάρια με τα οποία έπαιζα, βουτώντας σχεδόν στο νεροχύτη...
-τα τραπέζια της μαμάς μου...(κάποια είχαν και θεματολογία)...ποτέ δεν κουραζόταν να καλεί τους συγγενείς και να μαγειρεύει με αγάπη και μεράκι χωρίς να λογαριάζει κούραση και έγνοιες...
-την αποτυχημένη προσπάθεια κάθε χρόνο να βάψουμε αυγα...αλλά ποτέ δεν το βάζαμε κάτω...
-την λατρεμένη μου γιαγιά...που συνομωτικά πήγαινα να αγκαλιάσω ενω της έβγαζα από τον κότσο τις φουρκέτες και τις φύτευα στις γλάστρες...

Ειλικρινα το μυαλό μου έχει καταχωρημένο πολύ υλικό...γλυκό, ζωντανό και πάνω απ΄ολα αγαπημένο!

Υ. Γ.: Και επειδή η ανάρτηση έχει αέρα από τα παλιά...ένα τραγούδι που λατρεύω και που όλα αυτά τα χρόνια ακούω και συνοδεύει τις σκέψεις μου και τα όνειρα μου...

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ!!! ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΟΝΑΝΕ(!)(?)

Τα Άνθη του Κα(λ)(κ)ού?
Για μένα οι προτάσεις είναι σαν ένα μαγικό φίλτρο με σπουδαία δυνατότητα ύψωσης ή κατακρύμνησης ανθρώπων, καταστάσεων και ιδεών. Οι λέξεις είναι τα ειδικά βότανα και η σειρά των λέξεων, που δημιουργούν το νόημα, είναι το απαραίτητο μαγικό ξόρκι που κάνει με το ραβδί-μολύβι του ο δημιουργός τους. 

Επίσης οι προτάσεις είναι βέλη στη φαρέτρα του καθενός μας. Με τη διαφορά ότι τα βέλη μερικών έχουν στρογγυλεμένες μύτες με σκοπό να ξυπνήσουν, να εμπνεύσουν, να ταρακουνήσουν. Ενώ υπάρχουν και κάποιοι με βέλη που η μύτη τους είναι ακονισμένη για να φθείρουν, να αλλοιώσουν και αν εν τέλει τα καταφέρουν να σκοτώσουν ανθρώπους και ιδέες.


Με βάση τις παραπάνω παρατηρήσεις σκεφτόμουν τα λόγια ενός σπουδαίου συγγραφέα... του Bernard Shaw 
"Μερικοί άνθρωποι σκέφτονται τα πράγματα όπως είναι και ρωτάνε «γιατί». Εγώ τα ονειρεύομαι όπως θα ήθελα να είναι και σκέφτομαι γιατί όχι".

  
Σε πείσμα της κατάστασης που ζούμε, σε πεισμα της εποχής, σε πείσμα της μιζέριας, σε πείσμα όλων όσων θέλουν να με προσγειώσουν με τη βία σε μια πραγματικότητα, ποιότητα και ύφος ζωής πολύ μακριά από μένα και γενικά σε πείσμα κάθε πείσματος γενικά...

Εγώ αποφασίζω να κλείσω τα μάτια...να ανοίξω τα μάτια της πραγματική λογικής που κατοικούν στην καρδιά, να ανοίξω το μυαλό μου στη φαντασία μου και περπατώντας στο δρόμο, μιλώντας με ανθρώπους, ακούγοντας τη μουσική μου, διαβάζοντας τα βιβλία μου και παρατηρώντας γύρω μου, να χαμογελάσω και να πω ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ...όλα μπορούν να πάνε κατ ευχήν

Ακόμα και αν τα εμπόδια είναι δυσθεώρητα, ακόμα και αν η ανθρωπιά των ανθρώπων είναι ολικώς ή μερικώς παραδομένη...αποφασίζω οτι εν γνώσει μου και ηθελημένα θέλω να παραμείνω αθεράπευτα ονειροπόλα...και ας μου βγει και σε κακό, που λέει και ο Αύγουστος του Παπάζογλου! Είναι εξάλλου το μοναδικό μου "όπλο" (άκακο αλλά πανίσχυρο) σε ό,τι δε μου αρέσει, σε ό,τι δεν αναγνωρίζω και δε θέλω να αναγνωρίσω, σε ό,τι με θλίβει, σε ό,τι με στενοχωρεί και γενικά σε οτιδήποτε δε μου αφήνει το περιθώριο να ανέβω σκαλί για να απομακρυνθώ από όλα τα προηγούμενα που δε θελω και δεν διατίθεμαι να θελήσω...


Υ. Γ.: Σήμερα το πρωί χαζεύοντας, είδα κάπου οτι σαν χθες γεννήθηκε ο πιο αγαπημένος μου ζωγράφος...Salvador Dali...λάτρης του ονείρου και της φαντασίας... ελευθερωμένη να απλωθεί στο + άπειρο!

 


Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

ΔΕ ΜΑΣ ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ...ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΓΥΡΙΣΑΜΕ!!!

Ζούμε και επίσημα την επαύριο των εκλογών...και δε μιλάμε για αλλαγή του πολιτικού τοπίου αλλά για ολική επαναφορά. Οι επιλογές μας γύρισαν το πηδάλιο 360 μοίρες. Επιτέλους έπαψε ο άκαρπος δικομματισμός που ουσιαστικά υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια μια αντιπαραγωγική ή και ανύπαρκτη προσπάθεια για αντιπολίτευση μεταξύ δύο κομμάτων που χρόνο με το χρόνο πετύχαιναν να χάνονται όλο και περισσότερο στη μετάφραση. 


Παρόλα αυτά όμως υπάρχει και κάτι ακόμη που προσδιορίζει το σημερινό πολιτικό πεδίο και δε νομίζω οτι απλά το προσδιορίζει αλλά το στιγματίζει. Είχα γράψει και προ ολίγων ημερών για την πιθανή είσοδο στη Βουλή της Χρυσής Αυγής (πατήστε εδώ) αλλά μέσα μου πίστευα πως δε μπορεί...είναι απλά μια υπερβολική δήλωση και δε μπορεί θα ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα ως παρωχυμένη. Πόσο ηλίθια υπήρξα! Αποδεικνύεται περίτρανα οτι η άκρατη ναζιστική και εθνικιστική τάση για μερικούς (αν και διαπιστώνω με λύπη οτι είναι πολλοί) δεν αποτελεί όπως για όλους εμάς μια παρωχυμένη ιδέα. 

Δυστυχώς διαπιστώνω οτι ζούμε σε μια παρωχυμένη πραγματικότητα, στερημένη από κάθε έννοια πολιτικής συνείδησης και ταυτότητας, όπου η πρόσφατη δραματική και μαύρη ιστορία μας δεν κατάφερε να αποτυπώσει κανένα δίδαγμα για τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος. Αν ξεχνάμε τόσο εύκολα γεγονοτα τόσο κοντινά χρονικά, τότε δε μπορούμε παρά να καταλήξουμε μια θλιβερή σκιά μιας άλλοτε εμπνευσμένης και πολυπολιτισμένης χώρας.

Υ. Γ.1: Σκέφτηκαν τα παρακάτω λόγια όσοι χθες ψήφισαν πριν εν τέλει ψηφίσουν?  


Υ. Γ.2: Άραγε σε ποιο δρόμο βαδίζουμε...?


Σάββατο 5 Μαΐου 2012

ΒΑΛΕΙ ΟΜΟ ΒΓΑΛΕΙ ΒΡΩΜΟ???

Καλημέρα σε όλους! Σήμερα παραμονή των εκλογών αποφάσισα να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία με ηθικό δίδαγμα που επίσης πιστοποιεί ότι οι σχολικές γνώσεις είναι και χρήσιμες αλλά και κατά ένα αστείο τρόπο πάντα επίκαιρες. 

Λοιπόν... Κάποτε στις αρχές της νέας χιλιετίας, η Pansofix (η αφεντιά μου) πήγαινε Λύκειο με κατεύθυνση θεωρητική... Ως κλασικό παιδάκι και εγώ μετά το σχολείο έκανα ιδιαίτερα μαθήματα στα θεωρητικά με την κυρία Χωβαδά. Η κυρία Χωβαδά λοιπόν είναι η συμπρωταγωνίστρια της ιστορίας και η υπέρτατη μορφή που σημάδεψε τα σχολικά μου χρόνια. 

Η συγκεκριμένη φιλόλογος υπήρξε και νεοδιορισμένη φιλόλογος στο σχολείο της μαμάς μου όταν ήταν και εκείνη στην ηλικία μου και μετά από πολλά χρόνια κατά τύχη τη βρήκαμε για να βοηθήσει και μένα. Από την κυρία Χωβαδά έχει περάσει σχεδόν όλη μου η οικογένεια αλλά και πολύς άλλος κόσμος καθότι όπως συνήθιζα να της λέω...
- Όποια πέτρα και αν σηκώσεις κάπου θα υπάρχει και η κυρία Χωβαδά.

Επίσης η κυρία Χωβαδά είχε και ένα παρατσούκλι...η κυρία με τα Κοτόπουλα γιατί κάθε φορά που έψηνε κοτόπουλο και κάναμε μάθημα έτρεχε να το σώσει από βέβαιο κάψιμο, πάντα στο παρα πέντε (φωνάζοντας αχ το κοτόπουλο πάλι!)...Οι λέξεις είναι φτωχές για να την περιγράψουν...υπέρτατη μορφή με το πιο αεράτο χτένισμα...σα φωτοστέφανο ήταν...

Τέλοσπάντων, η κυρία Χωβαδά, πάντα ευρηματική, προσπαθούσε να βρει έξυπνους και χιουμοριστικούς τρόπους για να με κάνει να θυμάμαι τη Γραμματική στα Αρχαία. Ένας από αυτούς τους τρόπους αφορούσε τα ανώμαλα παραθετικά και συγκεκριμένα τα παραθετικά του επιθέτου "Ολίγος". Συνήθιζε δηλαδή να μου λέει...

-Λοιπόν Σοφάκι το επίθετο ολίγος δεν έχει ομαλά παραθετικά.
-Μάλιστα κυρία Χωβαδά.
-Αλλά για να μη ξεχνάς τα παραθετικά του, να θυμάσαι το απορρυπαντικό ΟΜΟ...Θυμάσαι Σοφάκι τη διαφήμιση "Βάλει ΟΜΟ βγάλει βρώμο"? Τα αρχικά του σχηματίζουν τα παραθετικά. Δηλαδή Ολίγος - Μείων - Ολίγιστος... (γέλια)
-(γέλια)...καλά κυρία Χωβαδά δεν παίζει να το ξεχάσω ούτε στα άπειρα σύμπαντα...

Έτσι και έγινε λοιπόν...μια σχολική γνώση τόσα χρόνια μετά το σχολείο έρχεται να τυλίξει τις σκέψεις μου σχετικά με την εκλογική - πολιτική επικαιρότητα. Διότι τα κόμματα είναι 32 αλλά δυστυχώς τα παραθετικά μόνο τρία...οπότε χρήσιμο θα ήταν, αξιολογώντας πολιτικούς και κόμματα πριν ψηφίσουμε, να τους κατατάξουμε σε μια από τις τρεις ομάδες (ΟΛΙΓΟΣ - ΜΕΙΩΝ - ΟΛΙΓΙΣΤΟΣ). Και έπειτα με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό στη θέση του να ρίξουμε υπεύθυνα την ψήφο μας....διότι μετράει και ναι μια ψήφος κάνει τη διαφορά...γιατί συνήθως τα μικρά πράγματα κάνουν τη διαφορά!

Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έλεγε:
«Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που βλέπουν, εκείνοι που βλέπουν όταν τους δείχνουν κι εκείνοι που δεν βλέπουν.» 
Ποιοι θα επιλέξουμε να είμαστε ανήμερα και την επαύριο των εκλογών?

Υ. Γ. 1: Δόξα και τιμή σε αυτή τη μορφή που λέγεται κυρία Χωβαδά. Την αγαπώ και τη σκέφτομαι πάντα γιατί εκτός όλων των άλλων υπήρξε και η φιγούρα που πάντα κοιτώντας με μου έλεγε..."Σοφάκι ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΗΘΟΣ" και με το δάχτυλο της έδειχνε ψηλά...



...με την ελπίδα ότι θα πάψουμε να βαδίζουμε στη λεωφόρο των χαμένων ονείρων...
Υ. Γ. 2: Έχουμε και Πανσέληνο όχι όμως μια τυχαία Πανσέληνο, αλλά μια "σούπερ Σελήνη" γιατί το φεγγάρι θα βρίσκεται στην πιο κοντινή δυνατή απόσταση από τη Γη. Τυχαίο? Μήπως για να μπούμε όλοι μετά την ψηφοφορία πιο εύκολα στη ζώνη του Λυκόφωτος? Όπως και να έχει δε βλάπτει να το κοιτάξουμε και να ονειρευτούμε γιατί όπως λέει και ο αδερφός μου "Τα όνειρα δεν κοστίζουν και δεν πονάνε".

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΓΓΛΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Καλό Μήνα σε όλους! Επιτέλους Πρωτομαγιά! Επιτέλους διανύω τον τελαυταίο μήνα πριν την ηρωική έξοδο! Επιτέλους θα γίνουν εκλογες(?)(!)...Όσο για αυτό το τελευταίο θα δείξει...

Ήθελα πολύ σήμερα να πάω βόλτα και να φτιάξω στεφάνι διότι οι βλαμμένοι οι Άγγλοι έχουν υπέροχα λουλούδια...Αλλά φευ! Ατύχησα...διότι όπως προανέφερα στην περασμένη ανάρτηση εδώ ζούμε δεύτερο χειμώνα (κρύο, βροχή, αέρας)...αυτό βέβαια μου θυμίζει εκείνο το φοβερό παιδικό των παιδικών μου χρόνων, τον Κάπτεν Πλάνετ...(ξέφυγα όμως...).

Οπότε τα σχέδια για στεφάνι ναυάγησαν διότι ο καιρός είναι έτσι...



και έτσι...
 
 Βέβαια ευτυχώς για λίγο έγινε και έτσι...


Αλλά προσωπικά θα ήθελα να είναι κάπως έτσι...


Ή ακόμα πιο ιδανικά κάπως έτσι...


Όπως και να έχει σας εύχομαι ένα υπέροχο μήνα και μια ανθισμένη και μυρωδάτη Πρωτομαγιά!

Υ. Γ.: Και πάντα από την ηλιόλουστη πλευρά του δρόμου...(όπως λέει και το τραγούδι)...