Aυτές τις μέρες ψάχνω να βρω τι θέλω να ανεβάσω...έχω κάποια θέματα στα σκαριά...αλλά δεν είναι η ώρα τους ακόμη! Έτσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω κάτι μικρό με αφορμή μια ταινία που είδα στο σινεμά την Κυριακή. Η ταινία λέγεται 127 ώρες και πραγματεύεται μία αληθινή ιστορία ενός ορειβάτη που χωρίς ποτέ να δίνει λόγο, έκανε την επικίνδυνη αλλά "χορταστική" γι αυτόν ζωή του μεταξύ δουλειάς και αναρρίχησης-καταρρίχησης στα επικίνδυνα φαράγγια της Γιούτα. Ωστόσο, και επειδή ως γνωστόν κανείς δεν ξεφεύγει, τον τσάκωσε και αυτόν η ατυχία και βρέθηκε εγκλωβισμένος σε ένα φαράγγι για 5 μέρες σχεδόν, χωρίς κανείς να ξέρει που βρίσκεται...μόνος και σοβαρά τραυματισμένος.
Δε θα σας πω άλλες λεπτομέρειες για την ταινία ,κυρίως για όσους ενδιαφέρονται να τη δουν! Θα σταθώ ωστόσο σε ένα πράγμα που μου είχε κατακλείσει το μυαλό όσο την έβλεπα και όλες αυτές τις μέρες το φέρνω στο μυαλό μου. Και δεν είναι τίποτα άλλο από την εξής σκέψη. Ακόμα και όταν όλα τα πράγματα είναι μαύρα, ακόμα και όταν όλα δείχνουν μάταια, ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει ελπίδα...υπάρχει ελπίδα και τίποτα δεν τελείωσε. Ο άνθρωπος έχει αδιανόητα μεγάλο περιθώριο δυνάμεων να εξαντλήσει, τόσο που κανείς μας δε φαντάζεται. Και αυτό είναι ότι πιο ελπιδοφόρο υπάρχει στη ζωή!
Υ. Γ.: Από εδώ και πέρα όπου και να πηγαίνω θα αφήνω ένα σημείωμα για το που βρίσκομαι και δε θα εκνευρίζομαι όταν οι δικοί μου θα με ρωτάνε που θα βρίσκομαι, γιατί πολλά πράγματα περνάνε από το χέρι μας. Και αν ακόμα δε μπορούμε να τα αποφύγουμε...μπορούμε ωστόσο να τα διευκολύνουμε!