Is Everybody In? Is Everybody In? The Ceremony Is About To Begin!!!

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ...

Πρώτη απόδραση στο νησί μου, αν και ολιγοήμερη. Σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία φορά που ήμουν εκεί. Έφυγα πέρσι το καλοκαίρι και τώρα ξαναεπισκέπτομαι την Κεφαλόνια μου, εκτιμώντας τη ακόμα περισσότερο. Θα πάω επιτέλους να δω τη θάλασσά μου και μερικά από τα αγαπημένα μου μέρη και να τιμήσω μια πολύ καλή μου φίλη ζωγράφο που κάνει τη δεύτερη έκθεσή της. Δυστυχώς θα έχει και κάποιες δουλειές το πρόγραμμα αλλά δε βαριέσαι...η θάλασσα από το μπαλκόνι μου με αποζημιώνει.

Εννοείται οτι την Κυριακή θα έρθω με ντοκουμέντα και φωτογραφικό υλικό για να θαυμάσετε το ομορφο νησί μου...για την ώρα αναχωρώ γιατί θα χάσω και το καράβι...

Οπότε καλό μου ταξίδι!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ "ΣΤΑ ΙΣΑ"... & ΡΕΜΒΑΖΟΝΤΑΣ!!!

Σε ένα ωραίο καφέ στο Θησείο κοιτάζοντας την Ακρόπολη και λίγο παραδίπλα το Λυκαβητό, από το μπαλκόνι, δύο φίλες θυμήθηκαν το μακρινό πλέον Λονδίνο... το συζήτησαν και το ανέλυσαν και ως συνήθως άκρη δεν έβγαλαν. Αλλά και πάλι δεν πειράζει. Η βόλτα, η θέα και η κουβέντα είναι ανεκτίμητα και κάνουν το συμπέρασμα να μοιάζει, κάποτε, μέχρι και περιττό. 

Διότι όπως πλέον πιστεύω έντονα...Το προσόν της ευελιξίας είναι σχεδόν αρετή. Εξάλλου δεν καταλήγουν όλα τα πράγματα σε συμπέραμα. Κάποια πράγματα καταλήγουν σε αποσιωπητικά...

Συνεπώς, είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ευέλικτοι άνθρωποι και να μην κολλάμε στο αποτέλεσμα μόνο...διότι αυτή η ευελιξία σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε μια πολύ ενδιαφέρουσα πόρτα που ανοίγει σε έναν ορίζοντα απέραντο και δείχνει το δρόμο του πως να ζεις πραγματικά ξοδεύοντας κάποιο από το χρόνο σου στο να μάθεις τους γύρω σου... και ο,τι συμβαίνει γύρω σου...

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΔΥΟ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!!!

Την ανάρτηση αυτή την αναβάλλω εδώ και πολύ καιρό. Τη σβήνω και την ξαναγράφω με περιοδική τακτικότητα. Και όταν είμαι στο παρά ένα πριν πατήσω "δημοσίευση", στο και ένα η ανάρτηση έχει γίνει παρελθόν...ελληνικό delete. Ούτε και εγώ δεν ξέρω καλά καλά το λόγο. Τέλος πάντων, και ύστερα από αρκετό καιρό, αποφάσισα να πατήσω δημοσίευση σε ο,τι έγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Βέβαια, θα μου πει κάποιος...και σιγά την ανάρτηση για τόσο σβήσε γράψε ή και σιγά το πλήθος κόσμου που θα τη διαβάσει. Για να πω την αλήθεια...και εγώ το ίδιο είπα...και ύστερα μου απάντησα αναφορικά με το πρώτο ότι όντως σιγά την ανάρτηση...και αναφορικά με το δεύτερο ότι και ένας να το διαβάσει, αξίζει να είναι κάτι αξιοπρεπές.

Μετά την συνήθη και άνευ ουσίας φλυαρία μου...στο προκείμενο λοιπόν...

Ο Αριστοτέλης κάποτε έδωσε τον ορισμό της τραγωδίας... 

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»...  

Πολύ γνώριμη πρόταση, δεν αποκλείεται κιόλας σε πολλούς να ανασύρει μνήμες από τα σχολικά χρόνια. Βέβαια ο ορισμός αυτός είναι σπουδαίος για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς είναι και η οριοθέτηση που πετυχαίνει μεταξύ τραγωδίας και σάτιρας. Δύο άσπονδα και μη αγαπημένα αδέρφια... που λατρεύουν να μισιούνται. Μεταξύ τους τα όρια γίνονται ενίοτε δυσδιάκριτα και το ένα κάποτε μπορεί να πατήσει στο άλλο.

Ωστόσο το ένα από αυτά τα δύο "αδέρφια" έχει μάθει να ζει στο περιθώριο πολύ συχνά. Και όχι επειδή το θέλει. Απλά είναι η φύση του τέτοια που συχνά το οδηγεί εκεί. Βλέπετε η σάτιρα είναι ένα είδος παρεξηγημένο, λόγω της ευκολίας με την οποία στα χέρια κάποιων ευτελίζεται και στην ουσία χάνει το βαθύ νόημά της και την σπουδαία ποικιλία της σε παραγόμενα συναισθήματα.

Αντίθετα, όταν η σάτιρα στα χέρια των δημιουργών χρησιμοποιείται με τον απαραίτητο σεβασμό στο είδος, παράγει ιδιαίτερα, ανώτερα και ενίοτε αντικρουόμενα συναισθήματα. Δηλαδή από μια ορθά νοούμενη σάτιρα δημιουργείται στο κοινό ένα ανάμικτο συναίσθημα γέλιου και κλάματος...μια εμπειρία κωμική και συνάμα τραγική... 

Και μέσα από αυτή την αντίθεση, το κοινό βγαίνει "χορτάτο" και τα παραγόμενα συναισθήματα είναι κοντά στο ιδανικό και οδηγούν στην πολυπόθητη από την αρχαιότητα κάθαρση. Ωστόσο, πόσες φορές έχει ο άνθρωπος πλέον τη δυνατότητα να νιώσει πραγματικά χορτάτος? Δυστυχώς όχι πολλές.

Αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι δυστυχώς. Και αυτό διότι αρκετές φορές καλλιτέχνες ασχολήθηκαν με τη σάτιρα...την τίμησαν, στην ουσία την ύψωσαν εκεί που της αξίζει και την ανέδειξαν, ωστόσο για την εποχή τους το μόνο που κατάφεραν ήταν να γίνουν δυσάρεστοι και τίποτα παραπάνω. 

Να για παράδειγμα ο Αριστοφάνης, ο σατιρικός ποιητής του 5ου αιώνα, αποτύπωσε στα έργα του με αξιοθαύμαστη αρτιότητα τη σάτιρα και αυτό κατ εμέ το κατάφερε διότι στην ουσία γνώριζε καλά το αδερφάκι της, την τραγωδία. Επομένως με τη στέρεη βάση της γνώσης απέδωσε το μεγαλείο της σάτιρας χαράσσοντας τη διαχωριστική γραμμή από την τραγωδία, την οποία ωστόσο δεν παρέλειψε σε έργα του να εξάρει.  Ο Αριστοφάνης είχε αντιληφθεί ότι το μεγαλείο της απλότητας και η δύναμη της γνώσης οδηγούν στο παλάτι της σοφίας και για το λόγο αυτό καυτηρίασε με  πνεύμα, χιούμορ και τόλμη ότι τον ενοχλούσε.

Πιο πρόσφατα, ο  Ανδρέας Λασκαράτος, Κεφαλλονίτης ποιητής και σατιρικός συγγραφέας υπήρξε πένα σκληρή και γι αυτό θεωρήθηκε ο σημαντικότερος πρέσβυς της επτανησιακής σάτιρας και από τους μεγαλύτερους της νεοελληνικής γενικά. Ο Λασκαράτος εναντιώθηκε στους πολιτικούς και στην ανικανότητά τους.

Επίσης, στάθηκε απέναντι και στιγμάτισε τη χειραγώγηση που επιτυγχάνεται από τη θρησκοληψία και την θρησκευτική αυθαιρεσία. Το έργο του είναι η επίκριση στη ραχοκοκκαλιά μιας εποχής γεμάτη προλήψεις, δοξασίες και πολιτική αναποτελεσματικότητα και για το λόγο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια προοδευτική σάτιρα ενός αντιδραστικού μυαλού που δυστυχώς όμως δεν έγινε αντιληπτό από την εποχή του.

Περίπου την ίδια εποχή, και πάντα στην Ευρώπη ένα άλλος συγγραφέας καταπιάνεται με την αναρχική σάτιρα. Ο Άνατολ Φρανς στο έργο του "Η Ανταρσία των Αγγέλων" προσεγγίζει σατιρικά το προαιώνιο πρόβλημα του συμπαντικού κακού. Αναρχικοί άγγελοι εγκαταλείπουν την επιδίωξη της επουράνιας ελευθερίας για να ασχοληθούν με την επίτευξη της επίγειας και "ρίχνονται" ως άλλοι αντάρτες στους κοινωνικούς αγώνες. 

Η σάτιρα του Φρανς είναι φανερή σε όλο του το κείμενο το οποίο σπονδυλωτά καυτηριάζει παγιωμένες, άκαμπτες και μη ευέλικτες θεωρήσεις που οδηγούν στο πνευματικό σκοτάδι. Ωστόσο, ως μέγας και ουσιαστικός γνώστης και τιμητής της σάτιρας δεν παραλείπει να εισάγει και το τραγικό στοιχείο με σεβασμό στο είδος και με μοναδική δεξιοτεχνία. Ο αρχηγός των ανταρτών αγγέλων, ο πρώτος άγγελος, είναι μια φιγούρα τραγική, που στο τέλος του βιβλίου καταλήγει σε μια τραγική διαπίστωση, υπογραμμίζοντας έτσι την ουσία, το ύφος και το μεγαλείο της σάτιρας: 

"- Νεκτάριε, εσύ πολέμησες μαζί μου πριν από τη γέννηση του κόσμου. Νικηθήκαμε επειδή δεν είχαμε καταλάβει πως η νίκη είναι κάτι το πνευματικό και πως πρέπει να πολεμήσουμε και να αφανίσουμε τον Ιαλνταμπαώθ μέσα μας και μονάχα μέσα μας."

Κατ εμε το μεγαλείο αυτής της τελευταίας φράσης είναι η πεμπτουσία και το κλειδί αυτής της προαιώνιας κόντρας μεταξύ καλού και κακού. Είναι έμπρακτα η απόδειξη ότι στα χέρια άξιων δημιουργών, η σάτιρα και η τραγωδία είναι όντως αγαπημένα αδέρφια και βαδίζουν πλάι εξυπηρετώντας το ιδανικό πνευματικό χόρτασμα του κοινού.

Υ. Γ. : Βέβαια ειδικά στις περιπτώσεις του Λασκαράτου και του Φρανς, ο κοινός παρονομαστής είναι ότι κανείς από την εποχή τους δεν τους κατάλαβε. Ο Λασκαράτος αφορίστηκε και διώχθηκε και ο Φρανς μπήκε μικρόψυχα σε λίστες απαγορευμένων βιβλίων. Και αυτό μου φέρνει στο μυαλό αφενός μια περασμένη ανάρτηση σχετικά με το θέμα (εδώ) και αφετέρου, τα λόγια ενός αγαπημένου συγγραφέα: "Η κοινωνία είναι θαυμαστά ανεκτική. Δίνει συγχωροχάρτι στα πάντα, εκτός από τη μεγαλοφυΐα." 

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

ΕΡΩΤΗΣΗ...ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΜΙΑ ΧΑΖΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ???

Χθες κάτω από την Ακρόπολη...στα Αναφιώτικα...σε ένα πεζούλι που το παράθυρο από πάνω είχε φυτεμένα γεράνια και μυρωδάτους βασιλικούς, μερικοί φίλοι μίλαγαν για τα παλιά...Ωστόσο δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει...τέτοιες συζητήσεις είναι αυτές που οδηγούν σε άλλες συζητήσεις πιο βαθιές, πιο δύσκολες ίσως λιγότερο ευχάριστες για κάποιους ή και για άλλους διαφωτιστικές. Σε μια τέτοια συζήτηση λοιπόν, κάτω από το δροσερό πεζούλι, και με τις αναμνήσεις να μας έρχονται καταιγίδα...μου ήρθαν τα λόγια ενός πολύ αγαπημένου συγγραφέα...του Όσκαρ Ουάιλντ...

"Η ψυχή γεννιέται γριά μέσα στο σώμα. Το σώμα γερνάει για να γίνει νέα η ψυχή. Ο Πλάτωνας είναι η νεότητα του Σωκράτη..."

Kαθίσαμε λίγο χωρίς να πολυμιλάμε και έπειτα φύγαμε...επιστρέψαμε...

Υ. Γ.: Χωρίς υστερόγραφο σήμερα!


Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

ΓΡΑΜΜΑ ΕΚ ΛΟΝΔΙΝΟΥ...ΓΙΟΥΠΙ ΠΕΡΑΣΑ!!! ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ???



Αυτή την ανάρτηση εξ αρχής δεν ήξερα πως να την αρχίσω. Αιτία ή μάλλον καλύτερα αφορμή στάθηκε το γράμμα που έλαβα ότι πέρασα τα μαθήματα του έτους μου στο Πανεπιστήμιο και ευτυχώς με πολύ καλούς βαθμούς. Πρώτο συναίσθημα...χαρά-ανακούφιση...Πρώτη σκέψη...ευτυχώς δε θα πάω Λονδίνο καλοκαιριάτικα! Βέβαια, είπα πριν λίγο ότι τα αποτελέσματα στάθηκαν η αφορμή της ανάρτησης αλλά δεν είπα το θέμα της ανάρτησης.

Λοιπόν το θέμα μάλλον είναι...η χρονιά στο Λονδίνο στο μικροσκόπιο. Τι να πρωτοβάλω κάτω από το μικροσκόπιο αφού λίγη ώρα μετά που συνειδητοποίησα ότι πάει και με τη βούλα η χρονιά, οι σκέψεις με κατέκλυσαν. Για να είμαι πιο ακριβής οι αναμνήσεις καλύτερα. Οπότε λέω να το πιάσω με την παραγωγική μέθοδο από το γενικό και να καταλήξω - φαντάζομαι και εύχομαι - στο ειδικό.

Συνεπώς γενικά θα έλεγα πως φέτος υπήρξε η πιο μεγάλη και έντονη εμπειρία της ζωής μου...μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που πολλές ήταν οι φορές που πίστεψα ότι ζω εξωσωματική εμπειρία. Ότι έχω βγει από το σώμα μου και με παρατηρώ από μια γωνιά...λέγοντας συνέχεια...Μα εκείνη τα ζει αυτά?...Όλα αυτά? Ίσως κάποιοι πουν υπερβολές...αλλά για μένα που ήμουν εκεί και το έζησα έτσι ήταν. Βέβαια τι μπορώ να αντέξω να βάλω στο μικροσκόπιο και να εξετάσω ενδελεχώς και τι μπορώ να μοιραστώ μέσα σε μια ανάρτηση?

Ούτε και εγώ ξέρω καλά καλά. Μάλλον δεν βλέπω την παραγωγική μέθοδο να μου βγαίνει...πιο πολύ για ατάκτως ειρημμένες σκέψεις το κόβω...πολύ σύνηθες για μένα...θα με "κρεμάσει" η κυρία Χωβαδά (εδώ). Να δούμε λοιπόν τι μπορώ να μοιραστώ και τι μπορώ να αντέξω η ίδια να εξετάσω.

Αναφορικά με το Πανεπιστήμιο...όλα πήγαν περίφημα εν τέλει...ωστόσο η κούραση, το τρέξιμο και η αγωνία άφησαν τα σημάδια τους στην αντοχή μου...υπό μία έννοια αύξησαν την αντοχή μου. Κατάφερα να αντεπεξέλθω αξιοπρεπώς σε κάτι που ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα...και όσον αφορά τις υποχρεώσεις του Πανεπιστημίου χαίρομαι που τα κατάφερα μόνη μου χωρίς βοήθεια...ωστόσο δε θα κατάφερνα τίποτα χωρίς την ηθική και όχι μόνο στήριξη της κυρίας Πηνελόπης (μαμά), του Αγγελάκου (το αδελφάκι μου και συνοδοιπόρος στα του Λονδίνου) και του κύριου Σωκράτη (μπαμπάς). Οικογένεια...μεγάλος στυλοβάτης!

Όσον αφορά τη ζωή στο Λονδίνο...δύσκολη, μονότονη, πολύ μοναχική, ενίοτε μουντή και μελαγχολική αλλά ευτυχώς υπάρχουν τα μουσεία, οι εκθέσεις, οι κήποι, το ποτάμι και η μικρή μου Βενετία (Little Venice εδώ). Επίσης, να προσθέσω ότι οι καφέδες με την Πέννυ στο Λονδίνο, συζητώντας, καθώς και οι "skype συνεδριάσεις" για τα του Πανεπιστημίου υπήρξαν ανεκτίμητα.

Ωστόσο γενικά ήταν πολύ περίεργη η φετινή χρονιά ως τρόπος ζωής. Όχι γιατί έκανα κάτι διαφορετικό...πάντα ήμουν άνθρωπος που του άρεσε η ησυχία του...οι ταινίες, το σινεμά, τα θέατρα, τα μουσεία, οι μοναχικές βόλτες περπατώντας και ανακαλύπτοντας κρυμμένους θησαυρούς των πόλεων...αλλά να...δεν ξέρω πως να το αποτυπώσω...παρά μόνο απλά...Ήταν δύσκολα!...(εύχομαι να μην είναι τόσο παράλογο όσο φαίνεται διαβάζοντάς το). 

Όσον αφορά τα επαγγελματικά...θα πω ότι τα καλύτερα πιστεύω θα έρθουν...και θα προσθέσω...αχ καλό μου National Gallery!

Χμμμ...μάλλον κάπου εδώ θα σταματήσω...τα υπόλοιπα δε μοιράζονται...τα υπόλοιπα θα τα σκεφτώ μόνη μου κοιτώντας παραγωγικά το ταβάνι του δωματίου μου (πάντα βοηθάει και δε μιλάει...), το οποίο έχει ακόμα κολλημένα εκείνα τα φωσφόριζε αστέρια και πλανήτες που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι και που κάθε φορά με ταξιδεύουν...απομεινάρι μιας παιδικής ηλικίας που δε λέει να με αφήσει...(ευτυχώς)!

Υ. Γ. 1: Τι κάνει ένα τόσο δα γράμμα? Μια τόση δα είδηση!!! Εντοπίζει και "τραβάει" κρυμμένες σκέψεις, αναμνήσεις και εμπειρίες. Τώρα αν και κατά πόσο αυτό είναι ωφέλιμο...αν γνωρίζει κάποιος ας μου πει και μένα...διότι εγώ ακόμη δεν έχω αποφανθεί! Ίδωμεν!

Υ. Γ. 2: Κάντε ένα κόπο και ακούστε το παρακάτω τραγούδι. Είναι μαγικά μοναδικό. Όπως γενικά μαγικός είναι ο Σταύρος Λάντσιας. Προσωπικά έχω περπατήσει χιλιόμετρα...και το μισό Λονδίνο κατά καιρούς ακούγοντας τα τραγούδια του και σε επανάληψη το συγκεκριμένο βαλς. Και μάλιστα, το συγκεκριμένο βιντεάκι συνοδεύει τη μουσική με έργα ενός υπέροχου καλλιτέχνη...Tadas Slajus

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Η ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ...!!!

Ζούμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ξανά τη μέρα μετά τις εκλογές...Deja vu ή κάτι νέο? Ιδού το ερώτημα! Και το συγκοινωνούν ερώτημα...Και τώρα τι?

Μένει να δούμε! Προσωπικά σκεφτόμουν πως να προσεγγίσω το υπάρχον εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά νιώθω κάπως μουδιασμένη. Ακόμα οι σκέψεις στο μυαλό μου δε βγάζουν κάποιο νόημα που να μπορεί να αποτυπωθεί γραπτώς. Το μόνο που μπορώ να πω κοιτάζοντας τα νούμερα για τους δύο πρώτους είναι ότι οι Έλληνες θέλουν Ευρώπη αλλά συγχρόνως ισχυρή(?) (πολύ το εύχομαι) αντιπολίτευση.

Μακάρι όλα να πάνε καλά και να είναι για καλό!

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ???

"Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν"...είπε ο Αριστοτέλης στο έργο του Πολιτικά.

Παραμονή των εκλογών σήμερα. Βρισκόμαστε προ των πυλών μιας πολιτικής ακολουθίας που έχει διαρκέσει πολύ και λογικά οδεύει προς την κορύφωση. Δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι και για ποια πράγματα είμαστε έτοιμοι. Επίσης δεν ξέρω αν είμαστε αποφασισμένοι και προς ποια κατεύθυνση είμαστε αποφασισμένοι.

Μίλαγα με ένα καθηγητή μου από την ελληνική θητεία μου στο Πολιτικό της Νομικής και αναλύαμε τα πολιτικά δρώμενα. Πολύ χρήσιμη και διαφωτιστική κουβέντα. Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις γόνιμους διαλόγους πάνω σε κάποιο θέμα, παράλληλα σε βοηθά να συγκροτήσεις τις άτακτες συνειρμικά σκέψεις σου και αν όχι να αποκρυσταλλώσεις άποψη, τουλάχιστον να προσεγγίσεις το θέμα σφαιρικά.

Συνεπώς και αναφορικά με τις επικείμενες εκλογές, έπειτα από μια πολύ δημιουργική και επιστημονική συζήτηση αποφάσισα να διαφοροποιήσω την προσέγγιση του θέματος και να το  πλησιάσω κάπως εναλλακτικά...ίσως λίγο αλληγορικά...ενδεχομένως και με μια δόση ρομαντισμού.


Σημείο αναφοράς σε αυτή την προσέγγιση υπήρξε μια ταινία που αγαπώ για πολλούς λόγους. Η ταινία "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μια ταινία γυρισμένη το 1984 με κεντρικό ήρωα ένα ηλικιωμένο άνθρωπο τον κυρ-Σπύρο (Μάνος Κατράκης), ο οποίος πουλάει λεβάντες στο δρόμο. Ο Σπύρος λοιπόν, ένας πρώην κομμουνιστής και εξόριστος στην Τασκένδη  επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από 32 χρόνια εξορίας. 

Γυρνώντας στο χωριό του, τον τόπο του που κάποτε υπερασπίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, βλέπει τον ξεπεσμό και το ξεπούλημα όχι μόνο της γης αλλά και των ιδεών και των αξιών. Έντιμος και πιστός αγωνιστής προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο σε αυτή την κατρακύλα και αν μπορεί να την αποτρέψει. Βέβαια η κατρακύλα έχει καταφέρει να τα συμπαρασύρει όλα και ο Σπύρος δε βρίσκει κάποιον να αντισταθεί μαζί του. Ούτε τα παιδιά του δε μπορεί να πλησιάσει παρά μόνο τη γυναίκα του, η οποία καρτερικά και πιστά τον ακολουθεί ως το τελευταίο ταξίδι..."στα Κύθηρα".

Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια υπέροχη ταινία, πολύ ατμοσφαιρική και με τοπίο ομιχλώδες γεμάτο νοήματα. Εδώ ο Αγγελόπουλος μέσα από μια απλή ιστορία σκιαγραφεί μια πολιτική κατάσταση, την οποία αν εντοπίσουμε στο σήμερα θα δούμε πως δεν απέχει καθόλου. Το κεντρικό στοιχείο της ταινίας είναι το διαρκές δίλημμα Ιστορία - Πολιτική, δίλημμα που και στις μέρες μας φαίνεται να μας ταλαιπωρεί αλλά και να μας επισκιάζει. Και αυτό διότι για να κατανοήσουμε την πολιτική χρειαζόμαστε αρωγό και στυλοβάτη την ιστορία, την οποία ωστόσο εδώ και πολλά χρόνια δείχνουμε να απαξιώνουμε ή να παραγκωνίζουμε ή να αγνοούμε ή εν ολίγοις να αδιαφορούμε.

Ωστόσο εκείνη διαθέτει πολλές από τις απαντήσεις των πολιτικών ερωτημάτων που μας βασανίζουν. Έτσι και στην ταινία λοιπόν, ο Σπύρος αγνός αγωνιστής και με όπλο του την ιστορία θέλει να αγωνιστεί για να αλλάξει τα πράγματα...βέβαια ανακαλύπτει πόσο μόνος είναι σε αυτό τον αγώνα και απομονώνεται. Μέχρι και οι σύντροφοι του δεν τον συνδράμουν πια και ο παρακάτω διάλογος της ταινίας το υπογραμμίζει:
-Σπύρος: «Εδώ σ' αυτόν τον τόπο πιστέψαμε πως μπορούσε να αλλάξει ο κόσμος»
-Ο σύντροφός του: «Ξοδευτήκαμε σε ραντεβού με την Ιστορία»

Και προσθέτω εγώ και το στίχο από το τραγούδι Κεμάλ (σε στίχους Ν. Γκάτσου και μουσική Μ. Χατζιδάκι) που λέει στο τέλος "Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα...". Αν και εύχομαι να αλλάξει.


Συνειρμικά ωστόσο μου ήρθε και η ταινία με το Δημήτρη Χορν "Μια Ζωή την Έχουμε" στην οποία το ταξίδι στα Κύθηρα αποτυπώνει μια αλληγορία καθόλου πολιτική, μα πέρα ως πέρα ανθρώπινη και  ουσιαστική. Στην ουσία σκιαγραφεί μια στάση ζωής, μια φιλοσοφία ζωής. Μια επιλογή να ζεις με βάση την πραγματική λογική...αυτή που βρίσκεται στην καρδιά και τροφοδοτείται από τα όνειρα και τη φαντασία.
Jean-Antoine Watteau - Ταξίδι στα Κύθηρα
Και βέβαια αν το καλοσκεφτούμε γιατί αυτό να είναι μη πολιτικό? Το αντίθετο μάλιστα. Αν αυτό εφαρμοζόταν και στις πολιτικές μας επιλογές τότε μπορεί ακόμα να ήμασταν "χρεωμένοι" και στον "οικονομικό πάτο"...με βεβαιότητα όμως δε θα βρισκόμασταν στον αξιακό, ηθικό, πολιτιστικό πάτο που βρισκόμαστε σήμερα όντας αντιμέτωποι με ανθρώπους και καταστάσεις μιας κοινωνίας που δείχνει όλο και πιο έντονα να χαλάει την αισθητική μας και να μας παρασύρει.

Υ. Γ. 1: Η ψήφος δεν είναι όπλο. Είναι δύναμη (καλώς και κακώς εννοούμενη)...είναι σίγουρα δικαίωμα αλλά επειδή δε μας συμφέρει να το θυμόμαστε....είναι παράλληλα και υποχρέωση...όχι σε κάποια εξουσία ή δύναμη αλλά είναι η ιερή υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας, στα πιστεύω μας και σε ό,τι θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας!

Υ. Γ. 2: Στην ταινία του Αγγελόπουλου, όπως προανέφερα, πρωταγωνιστής είναι ο Μάνος Κατράκης και αυτή ήταν η τελευταία του ταινία. Ο Κατράκης είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου ηθοποιός. Υπήρξε εξόριστος μαζί με τον παππού μου, με τον οποίο στην εξορία έγιναν φίλοι. Από τις αφηγήσεις της γιαγιάς μου πρόκειται για πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα και γι αυτό υπήρξε σεμνός, ταπεινός και συνεπής σε ο,τι πίστευε.

Υ. Γ. 3: Σε μια διαδικτυακή ανασκαφή βρήκα ένα ανέκδοτο ποίημα που είχε γράψει ο Αγγελόπουλος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας...
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία»
.

Υ. Γ. 4: Η Ελένη Καραΐνδρου δημιούργησε και για αυτή την ταινία υπέροχες μουσικές. Από το συγκεκριμένο cd αυτό το τραγούδι είναι το αγαπημένο μου.


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

O GALLAGHER ΚΑΙ ΕΓΩ!!!

14 Ιουνίου 2012 - 14 Ιουνίου 1995...Σαν σήμερα έφυγε ένας πολύ μεγάλος μουσικός, ένας καλλιτέχνης που επιβεβαιώνει στο ακέραιο αυτή του την ιδιότητα. Το όνομά του...Rory Gallagher. Η σχέση μου μαζί του και με τη μουσική του ξεκίνησε πολλά χρονιά πριν, γύρω στα 12 όταν ο πατέρας μου μου μάθαινε για τη μουσική.

Καθόμασταν οι δυο μας στον καναπέ και μου μίλαγε για τη μουσική και τα συγκροτήματα που του άρεσαν καθώς και για τις συναυλίες που λάτρευε να πηγαίνει. Δε μου μίλαγε μόνο για ξένα συγκροτήματα...στο πικ απ βάζαμε δίσκους του Χατζιδάκι, του Λοΐζου, της Μούσχουρη...ωστόσο όλα εκείνα τα χρόνια θυμάμαι έντονα να ασχολούμαστε με τους Doors και με το Rory Gallagher.

Ο πατέρας μου μου μίλαγε για εκείνον με λόγια θαυμασμού. Μου μίλαγε για τη μοναδική και αυτοδίδακτη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα, που κάθε φόρα που την κρεμούσε στο λαιμό του και την  ακουμπούσε, όλα θάμπωναν και σκοτείνιαζαν γύρω. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τον Gallagher χωρίς καν να καταλαβαίνω τι ακούω τα μάτια μου άστραφταν. Κάτι με κατέκλυζε ακούγοντας τη μουσική του. Κάτι που εξακολουθεί να συμβάινει και που ούτε τώρα ακόμη μπορώ να προσδιορίσω και να περιγράψω. 

Ο ήχος της Στρατοκάστερ κιθάρας του στα χέρια του...αυτός ο τόσο μαγικός ήχος με έκανε από τότε να νιώθω ότι είμαι παντού και ας είμαι μόνο σε μια γωνιά του καναπέ.  Ακούγοντας τον να παίζει μουσική και να τραγουδάει ήταν η πρώτη φορά που ονειρεύτηκα με τα μάτια ανοιχτά. Και συνεχίζω να το κάνω...Αυτά εξάλλου είναι τα καλύτερα και πιο ζωντανά όνειρα.

Μακάρι να μπορούσα να είχα πάει σε μια συναυλία του και μακάρι το 1981 να ήμουν γεννημένη και να μπορούσα να πάω στη συναυλία του στην Αθήνα. Ωστόσο ευτυχώς έχω τις εικόνες στο μυαλό μου όπως μου τις περιέγραφε ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν εκεί και επίσης το δίσκο από εκείνη τη συναυλία με τίτλο Live in Athens.

Δε θα πω άλλα γιατί ο Gallagher για μένα δεν εξαντλείται σε καμία ανάρτηση. Μόνο θα πω ότι σε μένα λέει πολλά και σημαντικά και σημαίνει πολλά.

Υ. Γ.: Δεν υπάρχει τραγούδι του που δε λατρεύω. Ωστόσο τρία τραγούδια του, κάθε φορά που τα ακούω όλα αυτά τα χρόνια με κάνουν να νιώθω ότι είμαι εγώ και με βοηθούν να μην "ξεχνάω"...

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

"ΡΙΝΟΚΕΡΙΣΜΟΣ" ΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΚΟΥΡΙΑ!!!

Σε μια εποχή που της αρέσουν τα καλούπια...
Σε μια εποχή που οι ακρότητες έχουν γίνει ρουτίνα της καθημερινότητας... 
Σε μια εποχή που η επιτηδευμένη (και ενίοτε προπαγανδιστική) πρόκληση, πάντως τύπου, έχει γίνει  το ψωμοτύρι μας...
Σε μια εποχή που δείχνει να επιβεβαιώνει ότι οι ιδεολογίες δυστυχώς μας χωρίζουν και ακόμη δυστυχέστερα όχι ότι απλά μας διαχωρίζουν...
Σε μια εποχή που τα όνειρα και οι αγωνίες της πραγματικότητας που ζούμε δε στέκονται επαρκή ώστε να μας ενώσουν...

Σε αυτή την εποχή λοιπόν...ο να σκέφτεσαι αντίθετα από την εποχή σου είναι ηρωισμός. Αλλά το να το λες είναι τρέλα" (Ευγένιος Ιονέσκο)
Μα πόσο δίκιο έχει! Διότι πράγματι, σε αυτή την εποχή που η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα δείχνει να μας ξεπερνάει όλους, το να σκέφτεσαι και να πράττεις διαφορετικά στα μάτια των άλλων φαντάζει τρέλα. 

Πάνω σ' αυτό υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Άλλα πιο μεγάλα και άλλα πιο μικρά. Και δεν αφορούν μόνο τη σύγχρονη εποχή, αλλά για κάποιο λόγο ανέκαθεν υπήρχαν στον κόσμο. Ωστόσο επειδή προσωπικά είμαι έντονα της άποψης ότι τα μικρά κάνουν τα μεγάλα θα σας δώσω ένα απλούστατο παράδειγμα της καθημερινότητας που σκιαγραφεί τα παραπάνω.

Η ιστορία έχει ως εξής: Παραλία...μεσημέρι...κόσμος πολύς...άλλοι κολυμπάνε, άλλοι παίζουν, άλλοι απολαμβάνουν τον καφέ τους, άλλοι διαβάζουν, άλλοι τρώνε. Τικ Τακ Τικ Τακ....λίγες ώρες αργότερα, απόγευμα πια...η παραλία μισοάδεια από κόσμο, μισογεμάτη από σκουπίδια. Μια κοπέλα μαζεύει τα θαλασσινά τσιμπράκαλά της, τον καφέ και ότι άλλο κατανάλωσε και κοιτάζοντας για τελευταία φορά τη θάλασσα πριν φύγει βλέπει λίγο πιο δίπλα ένα σωρό από άδεια κυπελάκια και μπουκάλια. Χωρίς δεύτερη σκέψη σκύβει να τα μαζέψει για να τα πετάξει...
Ένας "κύριος" λίγο πιο δίπλα σχολιάζει στο φίλο του..."Αχ αυτή είναι από τας Ευρώπας και χαλιέται με την εικόνα...τι Ευρωπαία (ειρωνικά)" Η κοπέλα χωρίς να κοιτάξει φεύγει με γεμάτα τα χέρια από τα σκουπίδια...όσο για τις σκέψεις της...πολλές...αλλά πολύ εύστοχα συνοψίζονται στα παραπάνω λόγια του Ιονέσκο.

Ωστόσο πέρα από το παραπάνω απλό παράδειγμα, η φράση του Ιονέσκο όπως προανέφερα δείχνει να επαληθεύεται σε πολλές κοινωνίες και σε ποικίλα χρονικά πλαίσια, τόσο του παρελθόντος όσο και σύγχρονα. Τρανή απόδειξη σε αυτό αποτελούν οι καλλιτέχνες, οι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι...Τα λόγια τους μπορεί να φαντάζουν ηρωικά, παρόλα αυτά η πρακτική εφαρμογή τους, τους μετατρέπει αυτόματα σε τρελούς. Και αυτό αποτελεί και βασικό λόγο που πολλά μεγάλα μυαλά είτε αναγνωρίσθηκαν μετά θάνατον, είτε αναγνωρίσθηκαν με τη συμβολή άλλων μεγάλων μυαλών (και πάλι βέβαια εκ των υστέρων). 

Για παράδειγμα, πως γίνεται να αγνοήσουμε ότι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε αναγνωρίσθηκε μέσα από το Μπωντλέρ και εκείνος μέσα από το Ρεμπώ...Μόνο σε μένα μοιάζει αυτό με μια σχετικά παράλογη ακολουθία? Είναι τυχαίο πως αυτοί οι άνθρωποι (όπως και πολλοί άλλοι)  διατύπωναν ιδέες και σκέψεις όχι και τόσο ευκολόπεπτες ή και καθημερινές? 
Γιατί ας πούμε ο Πόε να αρχίσει να αποτιμάται στο μέγεθός του μέσα από την κριτική του Μπωντλέρ και όχι άμεσα μέσα από τα έργα του? Φανταστείτε όλοι αυτοί (και πόσοι ακόμη) να αναγνωρίζονταν έγκαιρα και να γίνονταν αντιληπτοί από την κοινωνία της εποχής τους! Θεωρητικά είτε ο κόσμος θα ήταν υπέρλαμπρος διανοητικά, είτε όλοι αυτοί θα ήταν "χαζοί". 

Ο Ιονέσκο επίσης, κάπου αναφέρει πως "δεν είναι η απάντηση που μας διαφωτίζει αλλά η ερώτηση". Νομίζω πως συμφωνώ. Η ερώτηση σκιαγραφεί το περιεχόμενο, την ουσία...η απάντηση μπορεί και να ποικίλει...ο ορίζοντας εξάλλου είναι απέραντος. 

Συνεπώς παράλληλα με τις παραπάνω ερωτήσεις θέτω ακόμα μία. Την κεντρική ερώτηση αναφορικά με την κοινωνία που ζούμε και με το αβέβαιο πολιτικά-οικονομικά μέλλον μας. Είναι εν τέλει η βλακεία το κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα μιας ευτυχισμένης ζωής ή κάτι άλλο? 
Για παράδειγμα, λάβετε υπόψιν ότι πάρα, μα πάρα πολλά από τα "μεγάλα μυαλά" κατέληξαν άδοξα...επομένως, αν η ευτυχία μετριόταν σε βαθμούς Κελσίου, οι παραπάνω  θα "χτύπαγαν" πολικές θερμοκρασίες.


Υ. Γ.1: Η δική μου απάντηση στο ερώτημα εντοπίζεται στο κάτι άλλο (και όχι στη βλακεία)..και έρχεται μέσα από ένα ποίημα του William Blake με τίτλο Eternity(=Αιωνιότητα)
He who binds to himself a joy Does the
winged life destroy;
But he who kisses the joy as it flies Lives
in eternity's sun rise.

Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος απεγνωσμένα πιάνεται από κάτι που πιστεύει ότι θα του φέρει την ευτυχία, στην ουσία τη διώχνει μακριά. Όποιος όμως απολαμβάνει μια ευτυχισμένη στιγμή ή μια ευτυχισμένη εκδοχή από κάτι, χωρίς να αποζητά την ευτυχία ως εδραιωμένη κατάσταση, θα είναι ευτυχισμένος για πάντα.


Υ. Γ.2: Αν διαβάσει κανείς το "Ρινόκερο" του Ιονέσκο θα παρατηρήσει με πολύ εύγλωττο και παραστατικό τρόπο όλα τα παραπάνω. Για μένα εξάλλου αυτό το βιβλίο αποτέλεσε την έμπνευση αυτής της ανάρτησης. Στην μετάφραση από τις εκδόσεις Δωδώνη η περιγραφή και μόνο του βιβλίου προϊδεάζει: 
"Ο «Ρινόκερος», αναμφισβήτητα, είναι έργο αντιναζιστικό. Κυρίως όμως, είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κοινωνική αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες, στην πραγματικότητα, είναι το «άλλοθι»."


Υ. Γ.3: Επίσης χθες το βράδυ σε μια πολιτική εκπομπή του Ant1, άκουσα την κυρία Φώφη Γεννηματά να λέει ότι η κρίση που ζούμε είναι κοινωνική και οικονομική και κινδυνεύουμε να γίνει και πολιτική. Ειλικρινά αναρωτιέμαι που ζει αυτή η γυναίκα (και όχι μόνο αυτή δυστυχώς)? Ποιος θα την ενημερώσει ότι ο φόβος της για πολιτική κρίση είναι η ελληνική πραγματικότητα εδώ και πολύ...πολύ...πολύ καιρό? 
Γιατί τα ακούμε αυτά τα πράγματα? Γιατί δε σκέφτονται πριν μιλήσουν? Γιατί αφού δεν ξέρουν, δε ρωτάνε κάποιον ώστε να μάθουν πριν ανοίξουν το στόμα τους? Πόσα ακόμα γιατί χρειάζονται, που θα σταθούν ικανά ή έστω επαρκή, ώστε να συγκροτηθεί μια τόση δα αλλαγή?

Υ. Γ.4: Ένα τελευταίο σχόλιο. Δε μπορώ να ακούω άλλους εθνικούς σωτήρες. Όλοι θέλουν να μας σώσουν αλλά κανείς δεν το κάνει. Πολλά λόγια, λίγα έργα. Έχουμε στην κυριολεξία πήξει στους "επάρατους" εθνικιστές και ποιος μας σώζει!

Υ. Γ. 5: Το παρακάτω τραγούδι αναφερόμενο στη "σκουριά" (Black Label Society - Rust) έχει δύο σοφούς στίχους που περιγράφουν όσα ζούμε πολιτικά. "All that shines turns to rust. All that stands in time turns to dust."

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΠΟΔΑΣ!!!

Ζούμε θα έλεγα μέρες βουτηγμένες στο παράλογο. Πολιτικά και κοινωνικά. Καθημερινά διατυπώνονται ακραίες απόψεις και στάσεις, οι οποίες βέβαια εφαρμόζονται κιόλας μέσα στο πλαίσιο της παράνοιας που ζούμε. Είμαστε στην ουσία μπροστά από ένα πολύ παράλογο και σουρεαλιστικό σταυροδρόμι, όπου με ένα πολύ περίεργο τρόπο τα αντίθετα πολιτικά άκρα συγκλίνουν. Μα πως γίνεται αυτό?

Αυτό αποτελεί εύλογο ερώτημα, το οποίο διατυπωμένο σε έλλογους καιρούς θα είχε την έννοια του ρητορικού ερωτήματος. Ωστόσο, όπως προανέφερα ζούμε σε παράλογους καιρούς οπότε το ερώτημα επιδέχεται (ή καλύτερα απαιτεί) απάντηση. Σε αναζήτηση λοιπόν αυτής της απάντησης, ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να το προσεγγίσει διαφορετικά και ανάλογα με την οπτική του και τον προσανατολισμό του. Και αυτό διότι ζούμε στους καιρούς που μάλλον έχει γίνει η παραδοχή ότι γενικά αποδεκτή πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του, κατά το δοκούν.

Οπότε σε αυτή τη βάση και σκεπτόμενη τον πολιτικό παραλογισμό που ζούμε εδώ και καιρό και ο οποίος προβλέπεται να κρεσεντάρει το προσεχές Σαββατοκύριακο κάθισα να σκεφτώ τη δική μου εκδοχή στο ερώτημα αναφορικά με το πως γίνεται δύο αντίθετα άκρα να συγκλίνουν. Και επειδή δεν είμαι και κανένας φωστήρας, αλλά ένας απλός άνθρωπος είπα να στηριχθώ στην στέρεη γνώση που μου έχουν παράσχει τα βιβλία.

Συνεπώς κατ' εμέ δύο τινά ισχύουν. Είτε πρόκειται για επαλήθευση του νόμου της φυσικής ότι τα ετερώνυμα έλκονται, είτε ισχύει αυτό που περιέγραψε πολύ εύστοχα ο αγαπημένος μου Νίτσε ότι δηλαδή "Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας."

Κλείνοντας, όσο βλέπω τις μέρες να πλησιάζουν και την Κυριακή να αχνοφαίνεται ευτυχώς ακόμα μέσα μου ελπίζω και προσπαθώ να ονειρεύομαι αισιοδοξώντας. Βέβαια πολύ φοβάμαι ότι όσους ακόμη απεγνωσμένα θέλουμε να ελπίζουμε, θα έρθει η ώρα που θα μας πούνε και χαζούς και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να έχουν και δίκιο. 

Αλλά όπως είχα αναφέρει και σε δύο πιο παλιές αναρτήσεις (πατήστε εδώ και εδώ) κάποιοι και μέσα στο "σκοτάδι" επιλέγουν να κοιτάνε τ' αστέρια...μέσα σε αυτούς και εγώ διότι πιστεύω ότι συνήθως οι άνθρωποι όπου κοιτάμε εκεί κατευθυνόμαστε (κάποιες φορές συνειδητά και κάποιες ασυνείδητα). Επομένως, επιλέγοντας να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά, συνειδητά και ασυνείδητα, οδηγούμαστε στο να ελπίζουμε, αποφεύγοντας ωστόσο την αεροβασία.

Y. Γ.: Αντί υστερόγραφου, ακολουθεί η μουσική μου εκδοχή απέναντι στο παράλογο και στην πολιτική παράνοια της εποχής που ζούμε!

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΟΥΤΙΑ!!!

Σήμερα έκανα την πρώτη βουτιά του καλοκαιριού. Και ειλικρινά χαίρομαι σα μικρό παιδάκι. Δεν έβγαινα από τη θάλασσα. Ξεκινήσαμε πρωί, εφοδιαστήκαμε καφέδες και κινήσαμε για την παραλία Ψάθα, δίπλα στο Πόρτο Γερμενό. Υπέροχη θάλασσα, υπέροχο και καταπράσινο (ευτυχώς ακόμη) τοπίο. Η παρέα δεν ήταν ούτε μικρή, ούτε και μεγάλη αλλά αρκετή για να περάσουμε τέλεια. Κολυμπήσαμε, παίξαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε και νοικιάσαμε και ποδήλατο με τσουλήθρα. Κάποιοι δηλαδή τράβηξαν γερό πετάλι. Οι τούμπες και λοιπά ευτράπελα εννοείται δεν περιγράφονται. Τώρα γύρισα και βλέπω ότι πήρα και το πρώτο χρώμα, οπότε τέλεια!




Καλή βδομάδα να έχουμε!

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!! (ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ)

Ξέχασα να αναφέρω ότι επέστρεψα εδώ και λίγες μέρες στα πάτρια εδάφη. Είμαι επιτέλους σπιτάκι μου και βλέπω μέρα με τη μέρα τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Προσπαθώ να πιστέψω ότι είμαι όντως εδώ και ότι δε μου κάνουν φάρσα. Παράλληλα μάλλον έχει προκύψει και δουλειά πάνω σε κάτι που λατρεύω. Δεν το έχω σπουδάσει αλλά αποτελεί μεγάλη αγάπη. Και αυτό είναι η μετάφραση. 

Πριν κάποια χρόνια είχα μεταφράσει μαζί με την καθηγήτριά μου (πλέον πολύ καλή μου φίλη) κάποια γαλλικά ντοκιμαντέρ και τώρα ίσως κάτι πάει να προκύψει με τη μετάφραση. Ίδωμεν. 

Ανυπομονώ και για την πρώτη βουτιά στη θάλασσα. Με δυσκολία κρατιέμαι να μη φορέσω το καπελάκι μου στραβά και εκδράμω προς καμιά παραλία. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως μάλλον αύριο θα γίνει η επίσημη πρώτη βουτιά και έτσι ησυχάζω.

Αναφορικά με την επιστροφή στην Αθήνα, μέσα στο αεροπλάνο σκεφτόμουν τα λόγια ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα (που μνημόνευσα και στην προηγούμενη ανάρτηση) του Αλμπέρ Καμύ. Ο Καμύ λοιπόν στο βιβλίο του "Η καλή και η ανάποδη" αναφέρει πάνω στο θέμα της επιστροφής στην πατρίδα:

"Αν είναι αλήθεια πως οι μόνοι παράδεισοι είναι εκείνοι που έχουμε χάσει, τότε ξέρω πως να ονομάσω αυτό το τρυφερό κι απάνθρωπο συναίσθημα που με διακατέχει σήμερα. Ένας μετανάστης επιστρέφει στην πατρίδα του. Κι εγώ θυμάμαι. Η ειρωνεία, η σκληρότητα, όλα καταλαγιάζουν και να με πίσω στην πατρίδα. Δε θέλω ν' αναμασώ ευτυχισμένες στιγμές, αυτό είναι πολύ πιο απλό και πολύ πιο εύκολο. 

Γιατί, αν έχει απομείνει κάτι ανέγγιχτο απ' τις ώρες που ανασύρω απ' τα βάθη της λησμονιάς, αυτό είναι κυρίως η ανάμνηση μιας αγνής συγκίνησης, μιας στιγμής που αιωρείται μέσα στην αιωνιότητα. Τούτο μόνο είναι αληθινό μέσα μου και το αντιλαμβάνομαι πάντα πολύ αργά. Αγαπάμε μια λυγερή κίνηση, το ταίριασμα ενός δέντρου μέσα στο τοπίο. 

Και, για να ξαναζωντανέψουμε όλη αυτή την αγάπη, έχουμε μόνο μια λεπτομέρεια, που μας είναι όμως αρκετή: τη μυρωδιά μιας κάμαρας που έμεινε για καιρό κλεισμένη, τον ιδιαίτερο ήχο ενός βήματος στο δρόμο. Έτσι και μ' εμένα. Κι αν αγάπησα τότε δίνοντας το είναι μου, ήμουν τελικά ο εαυτός μου, αφού η αγάπη και μόνο μας αποδίδει στον εαυτό μας. Αργές, γαλήνιες και κρίσιμες, εκείνες οι ώρες επιστρέφουν, το ίδιο έντονες, το ίδιο συγκινητικές γιατί είναι βράδυ..."

Υ. Γ. 1: Τα παραπάνω λόγια σκιαγραφούν αυτό που ένιωθα ερχόμενη Ελλάδα αλλά και αυτό που είχα στο μυαλό μου σκεπτόμενη (τις τελευταίες μέρες στο Λονδίνο) πως πρόκειται επιτέλους να έρθω Ελλάδα. Καλώς σας βρήκα λοιπόν όλους έστω και λίγες μέρες ετεροχρονισμένα! Και μακάρι να έχουμε ένα καλό καλοκαίρι!!!

Y. Γ. 2: Και επίσης στους τρελούς καιρούς που ζούμε όπως λέει και το τραγούδι: "No we're never gonna survive, unless we get a little crazy" + "Miracles will happen as we dream"



Υ. Γ.3: Μόλις διάβασα ότι έφυγε από τη ζωή η μοναδική Ζωρζ Σαρή. Από παιδάκι διάβαζα τα βιβλία της. Η μαμά μου μου τα αγόραζε για να τα διαβάζω τα καλοκαίρια. Ειλικρινά έφυγε μια πολύ αξιόλογη προσωπικότητα, μια έντιμη και πολύγραφη συγγραφέας με όλη τη σημασία της λέξης. Ποτέ δε θα ξεχάσω το "Γαϊτανάκι", την "Κόκκινη Κλωστή Δεμένη" και τα "Γενέθλια"

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ, ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ!!!

 Ο Σίσυφος υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη μορφή της ελληνικής μυθολογίας . Υπήρξε ο ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας (Κόρινθος) και ο μύθος του είναι πολύ ενδιαφέρον, κάπως σκοτεινός και ανατριχιαστικά επίκαιρος.

Αρχικά όλα ξεκινούν από το ίδιο του το όνομα, Σίσυφος, που θα πει πολύ σοφός. Όσο για το μύθο γύρω από το όνομά του, όλα άρχισαν όταν ο Δίας αποπλάνησε την Αίγινα (κόρη του ποταμού και θεού Ασωπού). Ο Ασωπός ζήτησε από τον Σίσυφο να τον ενημερώσει σχετικά, με αντάλλαγμα μια πηγή με νερό που θα ανάβλυζε ασταμάτητα από την ακρόπολη της πόλης του.

Ο Σίσυφος γνώριζε πολλά και τα είπε στον Ασωπό, ο οποίος κυνήγησε τον Δία. Ωστόσο ο Δίας ξέφυγε και έτσι ο Ασωπός τιμώρησε το Σίσυφο στέλνοντάς τον στον Άδη. Βέβαια ο Σίσυφος επιβεβαιώνοντας το όνομα του, την εξυπνάδα και την πονηριά του κατάφερε να φυλακίσει τον Άδη, ο οποίος δε μπορούσε πλέον να πάρει τις ψυχές των νεκρών με αποτέλεσμα ο κόσμος να γεμίσει από τραυματισμένα, ακρωτηριασμένα και ανήμπορα έμψυχα όντα. 

Οι θεοί αναστατώθηκαν και ο Άρης ελευθέρωσε τον Άδη από τα δεσμά του (καθώς ο Πλούτωνας δε μπορούσε να βλέπει ερειμωμένη την αυτοκρατορία του), στέλνοντας ξανά τον Σίσυφο στον Άδη. Ωστόσο,εκείνος όντας πονηρός, είχε πει στη γυναίκα του να μη θάψει το σώμα του και ζήτησε από τον Άδη τρεις μέρες για να επιστρέψει στη γη και να φροντίσει το ζήτημα. Ο Άδης το δέχτηκε όμως ο Σίσυφος δεν επέστρεψε. Έτσι ήρθε η σειρά του Ερμή να τον πάει στον Άδη και η τιμωρία του Σισύφου από τους «κριτές των νεκρών» ήταν να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού και κάθε φορά που θα φτάνει στην κορυφή, η πέτρα δεν θα σταθεροποιείται και θα πέφτει από την άλλη. Αυτή η τιμωρία είναι αιώνια για τον «νικητή» του Άδη.

Συνεπώς, το επιμύθιο αυτού του μύθου εντοπισμένο στο σήμερα είναι ότι η πανουργία και η κακώς εννοούμενη εξυπνάδα πολλών ανθρώπων του πολιτικού, κοινωνικού, θρησκευτικού αλλά και καθημερινού φάσματος καθώς και η κοντόφθαλμη αντίληψη τους περί ευδαιμονίας κατάφεραν και συνεχίζουν δυνατά και με χειρουργική ακρίβεια να κάνουν βαθιές τομές στο χιλιοταλαιπωρημένο σώμα της Ελλάδας, καθιστώντας την ένα ανίατα νοσούντα οργανισμό και κάνοντας το μύθο του πανούργου και πονηρού Σισύφου πιο επίκαιρο από ποτέ.

Παράλληλα μία άλλη εκδοχή αυτού του μύθου συναντιέται και στο έργο ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα, του Αλμπέρ Καμύ και συγκεκριμένα στο βιβλίο του "Ο Μύθος του Σισύφου". Πρόκειται για ένα δοκίμιο πάνω στο παράλογο. Βέβαια και εδώ το βάρος του επιμυθίου εξακολουθεί να είναι το ίδιο αλλά εδώ ο συγγραφέας αλλάζει την οπτική γωνία. 

Δηλαδή για τον Καμύ, ο μύθος του Σισύφου αποτελεί μία έκφανση του παραλόγου και στην ουσία ο ίδιος ο Σίσυφος είναι ένας παράλογος ήρωας που τα πάθη του τον στιγμάτισαν περισσότερο και από το ίδιο του το μαρτύριο που αποτέλεσε τη φοβερότερη τιμωρία. 

Η τιμωρία της χωρίς όφελος και ελπίδα εργασίας, ως ποινή της πανουργίας και της πονηριάς ενός ανθρώπου που ζει σε ένα παράλογο και χωρίς έννοια περιβάλλον. Το ίδιο περιβάλλον που και εμείς ζούμε σήμερα προσπαθώντας να πληρώσουμε το τίμημα της πανουργίας και της πονηριάς μιας καθόλα παράλογης πολιτικής στην οποία ωστόσο σχεδόν όλοι μας πήραμε μέρος, συνειδητά ή ασυνείδητα, και συνεπώς διαμορφώσαμε.

Υ. Γ.1: Εγώ απλά αναρωτιέμαι: Υπάρχει ελπίδα να αποσοβηθεί αυτή η τιμωρία μας να προσπαθούμε για αυτό που φαντάζει μάταιο? Και αν ναι ποιος είναι ο τρόπος (πρακτικά όχι θεωρητικά)?

Υ. Γ.2: Κάπου διάβασα τη δήλωση κάποιου (δε μπορώ να θυμηθώ ποιος το είπε αν και η σημασία είναι στο τι είπε και αυτό το θυμάμαι) "Εσείς πολιτικοί που διατείνεστε ότι είστε μπροστά μας, βγείτε επιτέλους μπροστά μας" (και θα συμπληρώσω εγώ) και έστω και την ύστατη ώρα πράξτε τα δέοντα.

Υ. Γ.3: Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του Καμύ, ο συγγραφέας έχει πολύ εύστοχα (κατ εμέ) προσθέσει τα σοφά λόγια ενός μεγάλου λυρικού ποιητή του Πίνδαρου: "Ω ψυχή μου, μη ζητάς αθάνατη ζωή, αλλ' επιδίωκε μονάχα ο,τι μπορείς να κατορθώσεις." από τον 3ο Πυθιόνικο

Υ. Γ.4: Είχα σκοπό να βάλω άλλο τραγούδι αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πως με τόσα παράλογα, θα ταίριαζε ένα παράλογο τραγούδι. Δε συμπαθώ τον τραγουδιστή παρά μόνο αυτό το τραγούδι. Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί στιχουργικά παράλογο. Για άλλους (μέσα σε αυτούς και εγώ) θεωρείται ένα τραγούδι με τόσο παράλογους στίχους, όσο είναι αναγκαίο για να επιτευχθεί μια πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα ευελιξία στην ερμηνεία και στο τι σημαίνει για τον καθένα. Για μένα ας πούμε έχει την ερμηνεία του, αλλά μην ξεφεύγω...Robbie Williams - Me And My Monkey

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΣΕΤΙΝΑΣ!!!

Σήμερα το απόγευμα σε μια τελείως τυχαία ανασκαφή στα καλά καταχωνιασμένα ενθύμια του παρελθόντος που κρατάω από την πέμπτη δημοτικού, μέσα στα άλλα που ανακάλυψα, ήταν και η κασετίνα μου από την πρώτη Γυμνασίου.

Από την πρώτη Γυμνασίου λοιπόν ως και κάπου στο δεύτερο έτος της πρώτης Πανεπιστημιακής μου θητείας αυτή η κασετίνα βρισκόταν όπου και εγώ και με το πέρασμα των χρόνων αποτυπώνονταν διάφορα. Σκέψεις, συγκροτήματα, στίχοι, τραγούδια. Αυτή η κασετίνα ήμουν εγώ ή καλύτερα μια μίνι περίληψη του εαυτού μου που μεγάλωνε και εξελισσόταν. Βέβαια κοιτώντας την κασετίνα θυμήθηκα ότι και τα βιβλία μου είναι σημαντικά ντοκουμέντα του εαυτού μου διότι και εκεί σκέψεις, στίχοι και τραγούδια είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξεχασμένα στιχάκια που αν ανατρέξω στα σχολικά βιβλία θα τα βρω γραμμένα ξανά και ξανά και ξανά...Άλλα δικά μου και άλλα δανεικά...Να μερικά...

"Θέλω να ξεφύγω απ αυτό που είμαι 
Πάντα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος 
Και όχι αυτό που είμαι, 
Ένα τίποτα"
(από την ταινία ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ)

" Τούτη η φάρσα δεν έχει τέλος!
 Η αθωότητά μου είναι αρκετή να με κάνει να δακρύσω. 
Η ζωή είναι η φάρσα που όλοι πρέπει να παίξουμε."
(Αρθούρος Ρεμπώ - Μια Εποχή στην Κόλαση)

"Did you exchange 
A walk on part in the war
For a leading role in a cage?"
(Pink Floyd - Wish You Were Here)

"How did our life change
While i was asleep into the coma of youth"
 (δικό μου)

"Lost inside yourself
You've gotta break out soon
You've gotta try again
To hear a brand new tune"
(Rory Gallagher - Easy Come Easy Go)

"While you make pretty speeches 
I'm being cut to shreds
You feed me to the lions
A delicate balance"
( Radiohead - Like Spinning Plates)

"He went down South
And crossed the border
Left the chaos & disorder
Back there
Over his shoulder
One morning he awoke in a green hotel
With a strange creature groaning beside him.
Sweat oozed from its shiny skin.
Is everybody in?
Is everybody in?
The ceremony is about to begin."
(στίχοι από το ποίημα του Jim Morrison: Celebration of the Lizard)

Και μερικά ακόμα...τα οποία υπάρχουν παντού στα βιβλία μου και φυσικά στην κασετίνα μου, την οποία αμέσως θα ξαναβάλω εκεί που ανήκει...στην τσάντα μου και μαζί μου. Τώρα που τα ξανακοιτάω σκέφτομαι τα χρόνια εκείνα και τους γονείς μου να μου λένε ότι είμαι περίεργο παιδί χωρίς ποτέ να μου εξηγούν τι εννοούν...και εγώ βέβαια το άκουγα και στην ουσία δεν το άκουγα...δε με ένοιαζε η ερμηνεία του περίεργου παιδιού...μάλλον με ένοιαζε να γεμίσω την κασετίνα μου και το μυαλό μου με όλα αυτά που από μικρή μου άρεσαν...βιβλία, μουσικές, ταινίες, εικόνες!

Υ. Γ.: Προχθές είχε πανσέληνο αλλά σήμερα το φεγγάρι είναι ωραιότερο. Ποτέ δε μου άρεσε τόσο πολύ το τέλεια γεμάτο φεγγάρι. Πάντα η έλλειψη των δύο ημερών αργότερα από την πανσέληνο το έκαναν στα μάτια μου και στο μυαλό μου πιο ενδιαφέρον, πιο όμορφο και με πιο πολλά μηνύματα. Οπότε σήμερα δυο μέρες μετά την πανσέληνο είδα πριν λίγο την ανατολή του και τώρα το χαζεύω να βαδίζει προς τη δύση του...έτσι κουτσουρεμένο αλλά μαγικό, ατελές μα τόσο τέλειο.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

ΘΕΩΡΙΕΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ, ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΗΣ, ΜΙΚΡΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ!!!

Μου αρέσουν πολύ τα μεγάλα ποτάμια των πόλεων. Εκεί συναντάς μια πρώτης τάξεως επιτομή της ζωής στην πόλη. Ο Τάμεσης, ο Σηκουάνας, ο Τίβερης...τόση ομορφιά συγκεντρωμένη στις δύο πλευρές αυτών των ποταμιών. 

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές! Οι δυο όχθες των ποταμιών είναι σαν δύο ερωτευμένους με ανεκπλήρωτο τον έρωτά τους. Αγαπιούνται και γι αυτό ζουν παράλληλα αλλά δε μπορούν να ανταμώσουν...παρά μόνο όταν με εξωτερική παρέμβαση (ανθρώπινη) δύο μοναδικά σημεία τους ενωθούν με κάποια γέφυρα. Και έτσι ο έρωτας τους βρίσκει δίοδο μέσα από τις πατημασιές των ανθρώπων που γνωρίζουν στη μια όχθη, τα χώματα της άλλης. Είναι σαν την ταινία "Ο λύκος και το γεράκι" ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων! 

Αυτές οι ερωτευμένες όχθες ζουν παράλληλα πάντα, δεν ξεστρατούν, μόνο που η τραγική ειρωνεία είναι πως ό,τι δεν έζησαν στα χρόνια της ευλαβικής παράλληλης κίνησής τους, ήταν ουσιαστικά όλη τους η ύπαρξη. Ήταν μικρά πράγματα, απλά, ίσως θεωρητικά αλλές φορές πάλι πιο πρακτικά. Ήταν λόγια, πράξεις και παραλήψεις. Ήταν όλα εκείνα τα πράγματα (μικρά, μεγάλα, σημαντικά, ασήμαντα, σοβαρά, ασόβαρα, τρυφερά, σκληρά) που κάνουν το σκηνικο της ζωής μοναδικό και που αποτελούν το ζεστό χαλί στα γυμνά πόδια των ερωτευμένων την ώρα που αγκαλιάζονται χωρίς να τους νοιάζει τίποτα.

Έγραφα χθες στο μικρό μου μαύρο τετράδιο και κατέληξα οτι τα λόγια και οι πράξεις δεν υπακούουν απαραίτητα στο νόμο της βαρύτητας. Εδώ ο αγαπητός κύριος Νεύτωνας ξέχασε να λάβει μια παράμετρο κάτω από τη μηλιά. Και δεν είνα άλλη από τα ανάλογα και τα αντιστρόφως ανάλογα ποσά.

Θέλω να πω πως όταν έχουμε ποσά ανάλογα τότε, όσο πιο μεγάλο το εκάστοτε ποσό τόσο πιο εύκολα πέφτει...δηλαδή ανάλογα με το μέγεθός του γειώνεται από την έλξη της Γης. Αντίθετα, στην περίπτωση των αντιστρόφως ανάλογων ποσών κάτι τέτοιο δείχνει να μην ισχύει πάντα.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση των λέξεων και των πράξεων δεν ακολουθείται ο νόμος ευλαβικά και αυτό γιατί τα λόγια και οι πράξεις αποτελούν ενίοτε ποσά αντίστροφα ανάλογα με τη βαρύτητα. Δηλαδή πολλές φορές τα λόγια και οι πράξεις μπορεί να έχουν βάρος δυσβάσταχτο, παραταύτα να μην καταφέρνουν να βρουν το δρόμο τους στη Γη λόγω του οτι το φορτίο τους είναι ουσιαστικά κενό...ανευ σημασίας.

Άλλες πάλι φορές υπάρχουν λόγια και πράξεις που φαινομενικά το δισάκι που κουβαλούν στους ώμους τους είναι πολύ μικρό...ελαφρύ... και όμως η έλξη τους στη Γη είναι κάτι παραπάνω από αναπόφευκτή και αυτό γιατί το ειδικό βάρος της σημασίας δε μετριέται με καμία μονάδα μέτρησης και σε κανένα σύστημα, παρά υπακούει σε μερικά ανεξήγητα αλλά αξιωματικά φαινόμενα...έτσι απλά χωρίς απόδειξη!

Πολλές φορές λοιπόν, τα απλά πράγματα είναι αυτά με το φαινομενικά ελαφρύ φορτίο που όμως με μαθηματική αλλά κυρίως με μαγική ακρίβεια πάντα επιβεβαιώνουν την έλξη. Μια έλξη ωστόσο διόλου μαγική παρά αληθινή, μαγνητική και δυνατή. Και αυτή της η δύναμη δεν ομοιάζει με καμία άλλη και αυτό γιατί προέρχεται από αυτή την μη απτή, ωστόσο παντοδύναμη ώθηση που έχουν όσα πράγματα υπάρχουν γιατί υπάρχουν και οχι μόνο επειδή βρέθηκε ενας τύπος για να τα αποδείξει. 

Έτσι πολύ συχνά λέω και από εδώ αλλά και στη ζωή μου οτι τα απλά πράγματα είναι αυτά που επιδιώκω και που εν τέλει αποδεικνύνονται τα πιο δύσκολα. Ίσως αυτό να είναι κάτι σαν καταδίκη, από όλα εκείνα τα σύνθετα, πολύπλοκα, δαιδαλώδη και πολλές φορές ανούσια πράγματα, που κουβαλάει ως τιμωρία πάνω του οτιδήποτε είναι απλό. Ίσως πάλι και όχι!

Είναι αλήθεια οτι στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή τρέχουν πολλές ακόμη θεωρίες σχετικά με όσα έγραψα παραπάνω...απλά μάλλον πρέπει να μείνουν εκει. Μέσα στο ασφαλές(?) συρτάρι του μυαλού μου, άντε ίσως και του μικρού μαύρου τετραδίου μου.

Και αν σκεφτείς οτι αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε για τα ποτάμια!!! Και αν ακόμα σκεφτείς οτι αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε με αφορμή ένα συγκεκριμένο πολύ μικρό ποτάμι...παραπόταμο του Τάμεση που βρίσκεται δέκα λεπτά από το σπίτι μου!!!
Τώρα να σας πω δεν ξέρω πως να τα συνδέσω όλα αυτά. Αλλά ξέρω οτι και εδω θα συμβουλευτώ την Έκθεση - Έκφραση του σχολείου και με επαγωγική(?) ή με παραγωγική(?) μέθοδο (δεν το έχω διαλευκάνει ακόμα) θα σας μιλήσω για τη δική μου μικρή Βενέτια. Ένα μέρος υπέροχο!...Ονομάζεται όντως Little Venice, ανήκει στην ευρύτερη περιοχή του Maida Vale (όπου και κατοικώ) και πρόκειται όπως σας προείπα για ένα παραπόταμο του Τάμεση που διασχίζει το Paddington Arm και το Regent´s Canal. 

Η ομορφιά και η ιδιαιτερότητα αυτού του ποταμιού είναι οτι στις όχθες του δε συγκεντρώνει μια καθημερινή ζωή όπως άλλα ποτάμια, αλλά μια ζωή πιο ποιητική, πολύ μποέμ και με ύφος χαλαρό. Και αυτό γιατί στα νερά του βρίσκονται αραγμένα πλωτά σπίτια - βάρκες, πλωτές καφετέριες, πλωτά θέατρα...Όλη η ζωή εδώ κινείται με κεντρικό γνώμονα το ποτάμι. Και σας πληροφορώ οτι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον συμβατικό τρόπο ζωής. 

Ωστόσο, επειδή στο μυαλό μου στριφογυρνάνε ακόμα σκέψεις για τα προηγούμενα που σας έλεγα, θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους. Και αυτό είναι σίγουρα καλύτερο, πιο παραστατικό και πιο αντάξιο της ομορφιάς ενός μέρους που είναι λες και το ξεκόλλησες από τις σελίδες ενός παραμυθιού!

 


 

 

 



 


 


 

Υ. Γ.1: Αντί τραγουδιού. Τρεις στίχοι (από ενα τραγούδι) που σε μένα λένε πολλά και για πολλά πράγματα. "Did You Exchange A Walk On Part In The War For A Leading Role In A Cage?"

Υ. Γ.2: Άλλαξα γνώμη θα το προσθέσω το τραγούδι γιατί είναι απίθανο και κολλάει με τα προηγούμενα αλλά και επειδή ο David Gilmour των Pink Floyd κατοικούσε στο Maida Vale για αρκετά χρόνια, οπότε ένας λόγος παραπάνω...τιμής ένεκεν!

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Ή ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ!!!

Αρχικά καλό μήνα να έχουμε! Το καλοκαιράκι ημερολογιακά τουλάχιστον, μας άνοιξε την πόρτα. Βέβαια οι εξελίξεις τρέχουν, το ίδιο και η επικαιρότητα και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το (πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό) μέλλει γενέσθαι αυτής της ταλαιπωρημένης πατρίδας.

Την έχουν γονατίσει, μας έχουν γονατίσει αλλά δυστυχώς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Σε καθέναν από μας αντιστοιχεί μερίδιο ευθύνης και συνευθύνης. Όλοι είμαστε η Ελλάδα! Οπότε θα ήταν σώφρον να μην αποποιούμαστε τις μικρές ή μεγάλες ευθύνες μας. Το δεδομένο και σημαντικό είναι ότι υπάρχουν αρά καθόρισαν, καθορίζουν και θα καθορίσουν την ελληνική πραγματικότητα.

Σκεπτόμενη λοιπόν σε αυτή τη βάση και έχοντας περάσει επαρκές χρονικό διάστημα σπουδάζοντας πολιτικές επιστήμες (πριν αποφασίσω να ασχοληθώ και με τη Νομική) και ύστερα από ουκ ολίγες ώρες πάνω από βιβλία πολιτικής θεωρίας, ανάλυσης και ιστορίας έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα:

Όλες οι τεκμηριωμένες θεωρίες και αναλύσεις αναφορικά με τις πολιτικές επιστήμες αποτελούν το στέρεο έδαφος και το αναγκαίο εφόδιο για μια ορθά δομημένη και επιστημονικά άρτια πολιτική θέση. Ωστόσο, η μαγεία της τέχνης πολύ άνετα κάποιες φορές μπορεί να αποδυναμώσει ή ακόμα και να παρακάμψει τέτοιες θεωρητικοεπιστημονικές αναφορές, με την αόρατη αλλά πανίσχυρη δύναμή της να μιλάει εκεί που πραγματικά κατοικεί η λογική - στην καρδιά μας - χωρίς δύσκολες έννοιες, με λόγια απλά πλην όμως τίμια, ειλικρινή και ουσιαστικά.

Κάτι τέτοιο ισχύει και στην παρακάτω περίπτωση, όταν ο Μπρεχτ έγραψε το ποίημα "Άννα μην κλαις", ο μοναδικός Μάριος Πλωρίτης το μετέφρασε, ο Θάνος Μικρούτσικος το μελοποίησε και η  (τα λόγια είναι φτωχά για να την περιγράψουν) Μελίνα Μερκούρη "έντυσε" με τη φωνή της.


Υ. Γ.1:  Αυτή είναι μία από τις περιπτώσεις που κανένας θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης ή αναλυτής δε θα μπορούσε τόσο εύγλωττα να σκιαγραφήσει σε καμία θεωρία και σε κανένα πολιτικό κώδικα.

Υ.  Γ.2: Σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές απλά θα παρατηρήσω οτι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν το σοφό "το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού"...συνεπώς εύχομαι να περιοριστούν αν δε γίνεται να εξαλειφθούν οι περιπτώσεις ανθρώπων που θα πάνε να ψηφίσουν μόνο και μόνο για να ελαφρύνουν την τσέπη τους από το ψηφοδέλτιο ή γιατί σκέφτονται πως αφού είναι εκλογές και πάνε όλοι, ας πάω και εγω!