Is Everybody In? Is Everybody In? The Ceremony Is About To Begin!!!

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

ΕΦΥΓΑ...ΦΕΥΓΩ...ΘΑ ΦΥΓΩ...

Τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής (λέμε τώρα) με αυτόν τον τίτλο? Η ανάρτηση αυτή θα είναι λιτή πλην όμως περιεκτική...

Επιστρέφοντας στα του τίτλου δε με έχει πιάσει καμιά τρέλα με το να κλίνω ρήματα προφανώς...αλλά έτσι νιώθω εδώ και λίγες μέρες. Και αμέσως γίνομαι πιο σαφής.


ΕΦΥΓΑ: Θα πει πως εδώ και μέρες το μυαλό μου έχει φύγει και ταξιδεύει ήδη στις διακοπές. Κλείνω τα μάτια και βλέπω θάλασσα, λίγη αναγκαία ξεγνοιασιά, ξεκούραση...με λίγα λόγια ευτυχισμένες στιγμές...

ΦΕΥΓΩ: Εδώ και λίγες ώρες ετοιμάζομαι για τις διακοπές. Κλασική Σόφη τελευταία στιγμή...Πήγα και φέτος στο παιχνιδάδικο για να πάρω κουλούρα, στρώμα, μπάλα, ρακέτες...μόνο κουβαδάκια και τσουγκράνες δεν πήρα, όχι επειδή δεν ήθελα, αλλά είπα να μην εκτεθούμε...

ΘΑ ΦΥΓΩ: Είναι ο πιο έγκυρος χρόνος από τους τρεις και ο πιο πολυπόθητος. Λίγες ώρες έμειναν και αναχωρώ για το νησί μου και όχι μόνο, καθότι φέτος το πρόγραμμα θα έχει σίγουρα και Ιθάκη την οποία λατρεύω και την οποία έχω χρόνια να επισκεφθώ...Στα χνάρια του Οδυσσέα λοιπόν και ποιος ξέρει το ταξίδι μπορεί να είναι συναρπαστικό...
Θα κλείσω εδώ την ανάρτηση διότι εύκολα θα ξεφύγω και θα αρχίσω να φλυαρώ. Όχι τίποτα άλλο δε θα προλάβω κιόλας...

Οπότε λέω  bye bye για την ώρα, ωστόσο δε θα χαθώ τελείως και αυτό γιατί φέτος έχω και internet στο σπίτι μου στην Κεφαλονιά...οπότε θα κάνω επισκέψεις και μπορεί να προκύψει και κάποια ανάρτηση...


Υ. Γ.: Να περάσετε τις πιο υπέροχες διακοπές...είτε πάτε κάπου είτε όχι...εξάλλου οι διακοπές είναι πολλά περισσότερα από μια απλή βαλίτσα και ένα απλό ταξίδι. Ο καθένας τις εννοεί διαφορετικά και τις εκτιμά με τον τρόπο του...Έφυγα...

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΟΙΝΗ ΘΕΑ!!!

"Τα μεγάλα μυστικά βρίσκονται πάντα σε κοινή θέα"...Σοφή παρατήρηση ωστόσο όχι δική μου. Ο ιθύνων νους αυτής της κατ εμέ πανσοφίας είναι ο μεγάλος συγγραφέας, Aldous Huxley, ο οποίος σα σήμερα γεννήθηκε.

Μα είναι πράγματι πέρα για πέρα αληθινή αυτή η διαπίστωση. Πολλές φορές απλά καταφέρνουμε να πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό, ενώ μπορεί μόνο να χρειάζεται να κάνουμε απλά και μόνο το προφανές. Βεβαία ενδεχομένως το προφανές να μην είναι πάντα επαρκές, ωστόσο οι περισσότεροι είμαστε πρόθυμοι, προτού αποκλείσουμε το προφανές, να χαθούμε στους λαβύρινθους της πολυπλοκότητας, να μπερδευτούμε πολλές φορές άσκοπα και η λύση να μας γνέφει ειρωνικά και περιπαικτικά από τον αντίποδα του λαβύρινθου.

Υ. Γ. 1: Τον Aldous Huxley τον έμαθα μέσα από τον Jim Morrison...όπως και πολλά άλλα πράγματα τώρα που το καλοσκέφτομαι. Από το έργο του Huxley για τις πύλες της αντίληψης "the doors of perception" προκύπτει ένα μεγάλο μέρος της έμπνευσης του Morrison, αφού υπήρξε και η επιρροή για την ονομασία εν τέλει του συγκροτήματος "The Doors"...

Υ . Γ. 2: Η παρούσα ανάρτηση δεν έχει σκοπό να καταλήξει κάπου...απλά προέκυψε...μπορεί εξάλλου να είναι και αυτή μια χαζή ανάρτηση

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ...

Χθες το βράδυ ελαφρώς κουρασμένη από το ημερήσιο ταξίδι στο Καρπενήσι, αλλά γεμάτη από εικόνες από ένα υπέροχο μέρος,  είπα να χαλαρώσω βλέποντας μια ταινία. Είχα σκοπό να δω μια γαλλική ταινία, ωστόσο έμεινα με τη θέληση διότι η ταινία κόλλησε.

Οπότε λέω τι βλέπουμε τώρα? Χαζεύοντας τις ταινίες στη βιβλιοθήκη μου, το μάτι μου έπεσε σε μία που έχω δει αμέτρητες φορές αλλά πάντα με την ίδια λαχτάρα. Την Πολίτικη Κουζίνα. Αυτή την ταινία, την είχα δει τρεις φορές στο σινεμά και άπειρες στο σπίτι..κάτι μαγικό συμβαίνει μαζί της. Σε κάνει να νομίζεις πως θα μπεις στην οθόνη και θα βρεθείς μέσα στο σκηνικό. Θα μυρίσεις και θα αισθανθείς τα αρώματα μιας πόλης ζωντανής, ανθρώπινης μυσταγωγικής...γήινης...αρωματισμένης...ατμοσφαιρικής. Μεγάλο όνειρο να πάω στην Κωνσταντινούπολη και να τη ζήσω πραγματικά. Θα το κάνω όμως!

Βλέποντας την ταινία, ένιωθα το άρωμα της κανέλας και του αστεροειδή γλυκάνισου να με τυλίγει. Κάτι στο μαγικό άρωμα αυτών των μπαχαρικών και στην ονειρική ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας, που μιλά για την αγάπη, με κάνουν κάθε φορά να την βλέπω με αγνή λαχτάρα.



Όπως προανέφερα, η ταινία αυτή είναι μια ταινία για την ανώτερη έννοια της αγάπης, απαλλαγμένη από κάθε δολιότητα. Για την αγάπη κάθε μορφής. Για την αγάπη που νιώθουμε για ιδιαίτερα άτομα της οικογένειας μας, για την αγάπη που νιώθουμε για τις αναμνήσεις μας, για την αγάπη για τις χαμένες πατρίδες, για την αγάπη που νιώθουμε για αντικείμενα που κάποτε έπαιξαν (ή ακόμα παίζουν) ρόλο στο σκηνικό και στο σενάριο της ζωής μας, για την αγάπη που μας δημιουργούν αρώματα που κάποτε συνδέσαμε με στιγμές ευτυχίας, για την αγάπη προς ένα άλλο άνθρωπο είτε αυτός υπήρξε, είτε όχι ακόμα...(εξάλλου η αγάπη έχει τη μαγική ιδιότητα και το μεγάλο προσόν της εγκαρτέρησης).

Μόλις η ταινία τέλειωσε, έβαλα το cd της Ευανθίας Ρεμπούτσικα για την ταινία να παίζει και κοιμήθηκα...



Y. Γ.: Μια πολύ αγαπημένη φράση αλλά και γενικά σκηνή της ταινίας είναι στο τέλος σχεδόν, στο σταθμό του τρένου. Η φράση..."Μην κοιτάξεις πίσω Σαϊμέ. Στους σταθμούς των τρένων αν κοιτάξουμε πίσω...αυτή η εικόνα παραμένει ως υπόσχεση".

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

ONE FINE DAY...!!!

Σήμερα βρέθηκα εκεί...Νομός Ευρυτανίας...Καρπενήσι και γύρω χωριά...




 




Ήπια καφέ διπλό ελληνικό γλυκό και γλυκό κουταλιού καρυδάκι κάτω από την παχιά σκιά αυτού του γέρικου πλάτανου καθισμένη πάνω σε κορμούς πιο γέρικων δέντρων...και "ανάσανα"...κυριολεκτικά και μεταφορικά...
 

Υ. Γ.1: Όλα τα μαγικά πράγματα είναι απλά και φυσικά και σου αποκαλύπτονται στις πιο αναπάντεχα όμορφες γωνιές του κόσμου...

Υ. Γ. 2: Τι κρίμα που πρέπει όλα τα ωραία να κρατάνε λίγο...ή και αστραπιαία...

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...

Μα τελοσπάντων τι σου είναι αυτές οι αναμνήσεις. Είναι πάντοτε οι πιο αυθόρμητοι καλεσμένοι στο μυαλό του καθένα μας. Κάθεσαι ήσυχος ή ανήσυχος, δεν έχει σημασία, και ως δια μαγείας το μυαλό σου γεμίζει από ένα σωρό σκέψεις, από ένα σωρό σκηνές, από ένα σωρό πράγματα που κάποτε ήταν καθημερινότητα. 

Εμένα σήμερα, τρέχοντας στη δουλειά και χωρίς να καταλάβω το πως, μου χτύπησαν απρόσκλητα την πόρτα οι αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια της ελληνικής πανεπιστημιακής μου θητείας. Οι αναμνήσεις αυτές αφορούν μια καθημερινότητα απλή, γλυκιά, σχεδόν παιδική εκείνης της εποχής, με πολύ τρέλα και ανεμελιά. Και μπορεί ωστόσο μεγαλώνοντας λίγο, η ανεμελιά να παραχώρησε κάποιο χώρο στις ευθύνες, η τρέλα έμεινε ακλόνητη στη θέση της...απομεινάρι μιας παιδικότητας που ευτυχώς δε λέει να με εγκαταλείψει...

Έτσι συνειρμικά θυμήθηκα τα καλοκαίρια στα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου. Λίγο μετά την εξεταστική, όλα άλλαζαν...Παραλία, αστεία και ατέλειωτα βράδια με επιτραπέζια...και πολύ γέλιο...μα πολύ γέλιο...Καθόμουν στο γραφείο σήμερα και θυμόμουν πως τότε στο σπίτι του ο καθένας είχε καμιά δεκαριά επιτραπέζια...και τα βράδια ξεκινούσαν παίζοντας και δεν τελείωναν πριν κοκκινίσει ο ουρανός από την ανατολή του ήλιου...

Έτσι γύρισα σπίτι και άνοιξα την πάνω ντουλάπα του δωματίου μου...Εκεί κρύβω τους θησαυρούς μου...ό,τι για μένα έχει νόημα από μια παιδική ηλικία γύρω στα 12 μέχρι και σήμερα...αυτοκόλλητα, ημερολόγια, γράμματα, εισιτήρια από συναυλίες, από θέατρα, από σινεμά, από την Αρειανάρα μου...ένα σωρό πράγματα καλοτακτοποιημένα που κάθε φορά που τα κοιτάζω με βοηθάνε να κάνω χρήσιμα και νοσταλγικά ταξίδια στο χρόνο. Εκεί λοιπόν μαζί με όλα αυτά βρίσκονται και τα φοβερά μου επιτραπέζια που τότε είχαν πάρει φωτιά...έβγαζαν καπνούς από την υπερχρήση...Τα έβγαλα έξω και τα κοίταζα και αναπόφευκτα ήμουν και πάλι εκεί. 

Ώρες επί ωρών να παίζουμε Trivial και να κυνηγάμε τα χρωματιστά πιτάκια...και οι απαντήσεις στις ερωτήσεις ενίοτε να προκαλούν αποκόλληση αυτιών και ματιών...

Η Monopoly πάντα κατέληγε σε πολιτικές συζητήσεις περί ιμπεριαλισμού και συναφών ιδεών και πάντα αυτό κατέληγε σε γέλια μέχρι δακρύων...

Το Scrabble έκανε με μας βαθιά τομή στην ελληνική γλώσσα...Ύστερα από κάθε γύρο κρινόταν πάντα αναγκαία μια ενημέρωση του λεξικού της νέας ελληνικής γλώσσας, καθότι η γλωσσική , και όχι μόνο, φαντασία όρια δεν είχε...

Και πάμε στο αγαπημένο μου Cluedo...το στοιχείο μου (σ' αυτό και στο trivial απλά σάρωνα)...αυτό το αστυνομικό παιχνίδι μυστηρίου άπλωνε μια άχλη μυστηρίου στην παρέα...υποψίες, αμφισβήτηση και συνοφρυωμένα πρόσωπα που προσπαθούσαν να διαλευκάνουν το μυστήριο...Ωστόσο η αφεντιά μου μετά από τέτοια εντρύφηση σε Ηρακλή Πουαρό και Miss Marple όλα αυτά τα χρόνια απεδείκνυε έμπρακτα ότι όντως η γνώση είναι δύναμη...(τρομάρα μου)...

Επίσης ατέλειωτες καμένες ώρες παίζοντας Jenga...τουβλάκια ξύλινα και άλλα "τουβλάκια" ανθρώπινα (εμείς) να παίζουμε... και εγώ ο φλώρος να τους αναλύω πως θα πετύχουμε στατική επάρκεια ώστε να μη γκρεμιστεί...(α ρε μάνα τόσα χρόνια στις οικοδομές και στα αρχιτεκτονικά γραφεία, δεύτερο πτυχίο πήρα...)...

Και φτάνουμε στο Taboo...μάχη...αγνή, καθαρή μάχη. Εδώ δεν ξέρω πως να περιγράψω την κατάσταση παρά μόνο θυμάμαι ένα περιστατικό στο σπίτι του Θωμά, να βγαίνει ο πατέρας του με τις πυτζάμες, ξημερώματα εργάσιμης μέρας, και να μας λέει "ε ρε Ευλογητός που σας χρειάζεται!" και εγώ ο φωστήρας να του απαντώ τότε "Κύριε Παντελή βλέπατε Λάμψη σαν τη γιαγιά μου? Από τα σύννεφα πέφτω!" ...και μετά χειρότερος χαμός και γέλια...απίστευτο παιχνίδι αλήθεια...

Αλλά και πόσα άλλα...Ναυμαχία, Μάντεψε ποιος, Γκρινιάρης (το φιδάκι ο Διαμαντής)...και παντομίμα με κινηματογραφικές ταινίες...


Κοιτάζοντας τα θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν τότε. Πόσο ξέγνοιαστα και πόσο απλά. Ωστόσο το να φέρνω στο μυαλό τέτοιες αναμνήσεις, τις κάνει αφενός μεν ανεκτίμητες για μένα και για όσους τις ζήσαμε αλλά επίσης με κάνει να σκέφτομαι, πως με άλλο τρόπο και σίγουρα διαφορετικά, και η σημερινή καθημερινότητα είναι γλυκιά, όμορφη, ενδιαφέρουσα, ενίοτε αναπάντεχη και πολύ τρελούτσικη και παιδική. 

Διότι όταν ο άνθρωπος δε σταματά να παρέχει στο μυαλό του ερεθίσματα, στην καρδιά του αισθήματα και επίσης διατηρεί την καλώς εννοούμενη επαφή του με την παιδικότητά του, τότε είναι βέβαιο πως η καθημερινότητα του, όσο μίζερη ή όσο μουντή προσπαθούν να μας την κάνουν άνθρωποι και καταστάσεις, είναι μια καθημερινότητα γεμάτη, ζωντανή που συμπληρώνει ουσιαστικά το ψηφιδωτό της ζωής του καθένα μας.

Υ. Γ.: Εξάλλου για να ζεις πραγματικά είναι χρήσιμο να μην ξεχνάς τα όμορφα και να φιλτράρεις τα δύσκολα διότι όπως έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ "Η μνήμη είναι το ημερολόγιο που όλοι κουβαλάμε μαζί μας" και στο ημερολόγιο αυτό, η μνήμη είναι μια δεύτερη καρδιά που χτυπά μέσα μας και αποτελεί το στήριγμα για να βλέπουμε μπροστά και να ονειρευόμαστε όλα τα νέα πράγματα.


Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

"ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΜΑΚΡΥΣ & ΣΙΩΠΗΛΟΣ"...ΦΙΛΟΣΟΦΩΝΤΑΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ....

Ξαναδιάβαζα τον Καλιγούλα του Αλμπέρ Καμύ αυτές τις μέρες και γυρνώντας τη σελίδα του βιβλίου βλέπω..."Δεν μπορώ να υποφέρω τον κόσμο έτσι όπως είναι. Χρειάζομαι λοιπόν το φεγγάρι ή την ευτυχία ή τέλος πάντων κάτι που να είναι μεν παράλογο αλλά που να μην ανήκει στον κόσμο τούτο".
Άλλη μία προαιώνια σκοτούρα που ροκανίζει το μυαλό πολλών από μας και καίει και άλλο ένα μέλος του σώματος εξίσου ζωτικής σημασίας...(αποσιωπητικά)...

Αυτή η προαιώνια σκοτούρα έχει ένα χαρακτηριστικό. Μάλλον όχι χαρακτηριστικό. Έχει ένα άχαρο συγγενολόι...και ένα αδερφάκι διόλου μονοσήμαντο μα πέρα ως πέρα ακατανόητο διότι άλλοτε είναι καλό και άλλοτε κακό. Το αδερφάκι της παραπάνω σκοτούρας είναι η λογική, η οποία κάποτε είναι καλώς εννοούμενη και κάποτε κακώς εννοούμενη καθότι είναι ένα από τα πράγματα που εμπίπτουν στο νόμο της διπλής όψης.

Επίσης αυτή η προαιώνια σκοτούρα είναι ένας δρόμος με δίχως αρχή και τέλος. Να όπως μαθαίναμε στο σχολείο στα μαθηματικά...τείνει στο + άπειρο και στο - άπειρο...με κανένα πεδίο ορισμού. Μαθηματικός άλυτος γρίφος δηλαδή...

Γι ' αυτόν τον περίεργο και ενίοτε ακατανόητο δρόμο έχουν γραφτεί αράδες και αράδες...μολύβια έχουν ακονισθεί και μελάνια στέρεψαν στα χέρια ειδικών και μη...Να για παράδειγμα, ο Οκτάβιο Πας έγραψε για αυτό το δρόμο και κατέληξε όπως και στα μαθηματικά σε άτοπο...

"Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:
αν σταματήσω, σταματάει
Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.
Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο
όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς."

Και φτάνουμε στο δια ταύτα. Η σκοτούρα του παράλογου Καλιγούλα...μια πέρα για πέρα λογική σκοτούρα...έχει καταλήξει να είναι ένα αναπάντητο ερώτημα στα χείλια, στα χέρια και στη σκέψη πολλών...Είναι μια σκοτούρα που υπακούει σε πολλούς μαθηματικούς νόμους, εξ ου και λογική, ωστόσο η απάντηση παραμένει ένα άλυτο μυστήριο και μια παράλογη σκέψη...να κάτι σαν την τριχοτόμηση της γωνίας...

Υ. Γ.: Επειδή δε μου τη βάρεσε ξαφνικά...οι σκέψεις αυτές προέκυψαν ύστερα από μια υπερσυζήτηση με τον πολύ καλό φίλο, τον κύριο Δημήτρη από την Κεφαλονιά με τον οποίο με βάση την κοινή Κεφαλονιτοεπτανησιακή μας τρέλα, αναλύουμε κατά καιρούς πολλά τέτοια άλυτα μυστήρια, χωρίς ωστόσο καμία διάθεση να βρούμε τη λύση... Εξάλλου κάτι τέτοιο θα στερούσε τη μαγεία του μυστηρίου και την αίγλη του αγνώστου...

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΟ...

Εδώ και αρκετά χρόνια ένα από τα πράγματα που με ενδιαφέρει πολύ είναι να κρατάω αποκόμματα από άρθρα εφημερίδων που μου φαίνονται ενδιαφέροντα ή που με κάποιο τρόπο θεωρώ ότι θέλω να τα κρατήσω. Ωστόσο τέτοιες συλλογές εύκολα μετατρέπονται σε μπάχαλο. Προσωπικά για την ώρα κάτι τέτοιο το αποφεύγω έντεχνα τακτοποιώντας τη συλλογή μου ανα τακτά διαστήματα. (Κάποια στιγμή θα φωτογραφίσω τη συλλογή και θα σας τη δείξω.)

Βέβαια κάπου αλλού θέλω να καταλήξω. Αυτό το κάπου πήρε αφορμή από ένα τέτοιο συγύρισμα άρθρων και αφορά τη συνέντευξη ενός πολύ αγαπημένου μου ποιητή και συγγραφέα, του Οκτάβιο Πας. (Ο Οκτάβιο Πας είναι ένας Μεξικανός νομπελίστας ποιητής και συγγραφέας, πολυγραφότατος και με έργο που τον κατατάσσει στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.)

Η συνέντευξη αυτή εδόθη στην εφημερίδα Το Βήμα, το 1998 και είναι από τις τελευταίες του. Ωστόσο εγώ τότε ήμουν μικρή και την κράτησα με παρότρυνση του πατέρα μου, ο οποίος τότε μου είχε πει να την φυλάξω διότι κάποτε αυτά που θα διαβάσω θα μου χρησιμεύσουν κάπου. Και είχε δίκιο. Σήμερα την ξαναείδα τη συνέντευξη και παρατήρησα πως όταν ένα φωτισμένο μυαλό μιλάει, ποτέ αυτά που λέει δε μπορεί να ξεπεραστούν από το χρόνο.

Έτσι συνειρμικά θυμήθηκα πως σε ένα βιβλίο του είχα διαβάσει μια φράση πολύ ειδική, πολύ ρεαλιστική, πολύ ουσιαστική και πέρα για πέρα ανθρώπινη.
"Ο άνθρωπος, ο εφευρέτης ιδεών και μηχανημάτων, ο δημιουργός ποιημάτων και νόμων, είναι πλάσμα τραγικό και γελοίο. Είναι ένας ακατάπαυστος δημιουργός ερειπίων."

Τα λόγια αυτά τα συνέδεσα με τη συνέντευξη στο Βήμα και συγκεκριμένα με ένα κομμάτι αυτής, όπου ο δημοσιογράφος ρωτά τον Οκτάβιο Πας αν υπάρχει μια μεγάλη εφεύρεση που πιστεύει ότι σήμερα είναι στην υπηρεσία μιας καλύτερης ζωής, ενός καλύτερου μέλλοντος. Και εκείνος είπε...

«Ναι... Σήμερα επιτακτικά καλούμεθα να εφεύρουμε και πάλι τον "άνθρωπο"! Πρέπει να ξαναπιστέψουμε στην ύπαρξη του μυαλού και της ψυχής μας! Τελευταία κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος είναι μόνο μυαλό, μόνο λογική! Με έναν πολύ έντεχνο τρόπο κάποιοι σκέπασαν με μια "βαριά κουβέρτα" τα συναισθήματά μας. Αρα δεν βρίσκουμε διέξοδο στο μυστήριο της ύπαρξης, αν και μας βασανίζει. Η ψυχή κάνει τον καθένα μας αναντικατάστατο. Η ψυχή μας κάνει μονάδα... Το μυαλό, η επικράτηση του μυαλού έναντι της ψυχής, μεταμορφώνει τη μονάδα σε ένα μεγάλο μηδενικό, μέρος ενός συνόλου! »

Μετά ο δημοσιογράφος τον ξαναρώτησε αν υπάρχει ελπίδα. Και εκείνος απάντησε...

«Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το "μπαούλο". Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Αρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα... Ναι, υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά»

Τέλος ο Οκτάβιο Πας κλείνοντας, ανέφερε τα λόγια του πατέρα του. Μια μεγάλη αλήθεια που  χάνεται στις αμέτρητες ανακρίβειες και που ωστόσο υπήρξε για εκείνον πάντα πυξίδα και οδηγός...
«"Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς"! Στη σιωπή κατοικούν οι λέξεις του ποιητή. Εκεί πλένονται, εκεί αρωματίζονται, εκεί ντύνονται».

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

ΚΑΘΗΜΕΡΑΝΟΗΤΟΤΗΤΑ...ΕΝΑ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΒΙΒΛΙΟ...

Είναι πραγματικά σπουδαίο όταν πλέον καταλάβουμε ότι τα απλά πράγματα είναι τα σημαντικά...ότι οι απλές ερωτήσεις είναι οι ουσιαστικές...ότι οι απλές αποφάσεις κρίνουν τη ζωή.

Διότι τότε και μόνο τότε θα νιώσουμε αληθινά ότι τα γεγονότα και τα πράγματα της φαινομενικής "καθημερινής ανοητότητας" είναι στην ουσία τα γεγονότα και τα πράγματα που ορίζουν και οριοθετούν την πραγματική ζωή και είναι εν τέλει, η πιο περιεκτική επιτομή της καθημερινής μας αναγκαιότητας.

Αυτό είναι το κεντρικό θέμα ενός βιβλίου που εδώ και λίγο καιρό φιλοξενείται στα ράφια των βιβλιοπωλείων και το οποίο πολύ πρόσφατα διάβασα. Ο τίτλος του είναι ένα λογοπαίγνιο, μια έξυπνη σύνθεση λέξεων, της οποίας το αποτέλεσμα είναι η λέξη "Καθημερανοητότητα". Ο συγγραφέας του βιβλίου, Γιώργος Χατζελένης, περνάει μηνύματα από το εξώφυλλο κιόλας. Ένα εξώφυλλο απλό μεν, μα ιδιαίτερα αλληγορικό και φιλόξενο σε διαφορετικές ερμηνείες. 

Από την αρχή του βιβλίου, ο συγγραφέας μας προϊδεάζει πως πρόκειται να διαβάσουμε για το ταξίδι ενός ήρωα που αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του σε μια βδομάδα. Μα γίνεται? ...θα αναρωτηθεί κάποιος...Γίνεται! Μέσα από μια διαδρομή... Μα πως? ...θα αναρωτηθεί πάλι...

Το βιβλίο με πολύ ουσιαστικό και ειλικρινή τρόπο υφαίνει αυτή τη διαδρομή σαν ένα ταξίδι, το οποίο δεν είναι  συμβατικό αλλά ένα ταξίδι πρωτίστως νοητικό. Είναι το ταξίδι που κάνει ο ήρωας με αρωγό τις σκέψεις του, τα όνειρα του, τις προσδοκίες του και τις καθημερινές αφορμές που του δίνει η ζωή του. Για τον ήρωα του βιβλίου, όλα αξίζουν το χρόνο τους...το μυαλό έχει τη δύναμη, ακόμα και αν για λίγο κομπιάσει ή δυσκολευτεί, να διακρίνει και να ξεδιαλύνει τις χρήσιμες καθημερινές αφορμές της ζωής από ό,τι πρέπει να περάσει στα ψιλά...

Ό,τι κρίνεται από εκείνον ουσιώδες, αποτελεί βαρόμετρο σε σχέση με αυτά που έχει στο μυαλό του. Και ο αναγνώστης από νωρίς θα παρατηρήσει πως η σκέψη του και η καθημερινότητα του, τον οδηγούν να αναζητήσει την ουσία στα απλά πράγματα που ωστόσο κρύβουν πολλές απαντήσεις...

Για παράδειγμα, η σχέση του ήρωα με τα αντικείμενα της καθημερινότητας είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Αντικείμενα καθημερινής χρήσης με λόγο στο καθημερινό σενάριο της ζωής αποδεικνύουν ότι εκεί που άλλοι βλέπουν καθημερινή ρουτίνα και ίσως ανοητότητα, ο ήρωας προκρίνει αφορμές για σκέψη...διότι πολλές φορές ό,τι μοιάζει για τους άλλους ασήμαντο, για εκείνον κρίνεται σημαντικό και ό,τι μοιάζει λεπτομέρεια, για εκείνον λειτουργεί ως καταλύτης...

Επίσης, οι σκέψεις του βρίσκονται σε μια ζωντανή, διαλεκτική σχέση. Ο ήρωας δημιουργεί συνδέσεις και συνειρμούς με κείμενα που κάποτε συνάντησε μέσα στην καθημερινότητά του και που τώρα χρησιμοποιεί ως μια στέρεη βάση, ώστε όλα στο μυαλό του να βρουν τη θέση τους, να αποκτήσουν νόημα και να τον οδηγήσουν κάπου...

Παράλληλα, είναι εμφανές μέσα στο βιβλίο πως ο ήρωας δε φοβάται να ονειρευτεί αλλά ούτε φοβάται να σκεφτεί δύσκολα και να πράξει άβολα...εν ολίγοις, δε φοβάται να ξεβολευτεί, αντίθετα φοβάται το βόλεμα, φοβάται τη στασιμότητα και το βάλτωμα που αυτή συνεπάγεται. Για εκείνον αυτό είναι όχι μόνο ανοητότητα αλλά αβελτηρία...

Με άλλα λόγια, τα όνειρα του και οι σκέψεις του είναι το πιο φωτεινό αστέρι στο δρόμο του και η πιο σταθερή πυξίδα στη ζωή του...και αυτό μας το περνάει έντονα ο συγγραφέας μέσω του ήρωα του, διότι κάποτε η φαινομενική ανοησία έχει νόημα...κάποτε τα φαινομενικά άβολα αποδεικνύονται σωτήρια όπως επίσης, κάποτε το φαινομενικά αργά είναι στην ουσία νωρίς...Ωστόσο πάντα ο ορίζοντας είναι απέραντος και η ζωή το πιο γλυκό και μυστήριο ταξίδι σ' αυτό τον ορίζοντα...

Αποτιμώντας το βιβλίο ως σύνολο, αυτό που παρατηρεί κάποιος είναι η προτίμηση του συγγραφέα στην ουσία των πραγμάτων και όχι στις περιττές περικοκλάδες, καθώς μέσα από το νοητικό ταξίδι του ήρωά του, μας δείχνει πως όταν συμπυκνώνεις την ουσία των πραγμάτων, τότε σίγουρα δε χρειάζονται πολλά λόγια αλλά επίσης, δε χρειάζονται και φλύαρα έργα...Διότι ο ήρωας αποδεικνύει πως στις ουσιαστικά σοβαρές και κομβικές αποφάσεις στη ζωή μας...η σιωπή αποδεικνύεται χρυσός και η πράξη διαμάντι...όποια και αν είναι αυτή.

Άλλωστε για τον καθένα το σωστό είναι προσωπική υπόθεση. Μόνο που ο ήρωας του βιβλίου δείχνει με έμπρακτο τρόπο ότι όταν κάποτε έρθει η ώρα για το δια ταύτα, η συντροφιά του ίδιου μας του εαυτού, όταν τον εκτιμάμε στο μέγεθός του, είναι ανεκτίμητη, πολύτιμη και καθοριστική... Τότε η σκιά μας, ανάλογα με το πως θα της φερθούμε, είτε θα μας επισκιάσει, είτε θα αποτελέσει την πιο αξιόπιστη και παντοτινή συντροφιά...Και εδώ ο ήρωας καταφέρνει να βγει από τη σκιά του, να την κάνει καλό του φίλο, πολύτιμο συνταξιδιώτη και ένα ακλόνητο στυλοβάτη στο μυστήριο μα τόσο ενδιαφέρον ταξίδι της ζωής.

Πολύτιμη βοήθεια για την εκφραστική απόδοση όλων των παραπάνω στοιχείων αποτελούν οι περιγραφές και οι αφηγήσεις του συγγραφέα, οι οποίες είναι πολύ γλαφυρές...δημιουργούν χρώματα, εικόνες και αρώματα. Το βιβλίο περνάει περίτεχνα την ατμόσφαιρα γύρω από τον ήρωα και οι σκέψεις του αποδίδονται πολύ παραστατικά. Σ' αυτό, επιπρόσθετη βοήθεια παρέχουν και οι διάλογοι, τοποθετημένοι εκεί που το κείμενο τους χρειάζεται για να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα και να αποδώσουν τη διάθεση του ήρωα.

Κλείνοντας, θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να το επιλέξετε. Είναι εν κατακλείδι ένα βιβλίο που συγκεντρώνει την ουσία της σκέψης του συγγραφέα του, τίμια και με ειλικρίνεια, χωρίς περιττά ή ωραιοποιημένα λόγια...χωρίς άσκοπες φλυαρίες. Το βιβλίο αυτό μου μοιάζει με ένα περιποιημένο κουτί ιδεών, περιεκτικό και γεμάτο νοήματα και αυτό είναι πάντα χρήσιμο και ωφέλιμο για το προσωπικό ταξίδι του καθένα. Στις σελίδες του θα βρείτε την προσέγγιση του συγγραφέα σε όλα τα παραπάνω θέματα, την οπτική του και θα δείτε έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης μέσα από τον ήρωα του βιβλίου του, ο οποίος καταφέρνει να γίνει φιλικός και οικείος, με άλλα λόγια, μια ενδιαφέρουσα φιγούρα για τον αναγνώστη.

Υ. Γ.1: "Περιπλανήθηκα σε μια απέραντη αμμουδερή παραλία, ανέβηκα μια απότομη πλαγιά, στάθηκα και αντίκρισα τη θάλασσα, στην κορυφή του λόφου υπήρχε ένα κάστρο, κρύφτηκα εκεί, έπιασε βροχή, περπατούσα ανάμεσα από τις πολεμίστρες, ένα σύννεφο κατέβηκε και με σκέπασε. Άρχισα να πετάω. ...Ένιωθα γαλήνη." (απόσπασμα από το βιβλίο)

Υ. Γ.2: Στο βιβλίο υπάρχει μια διάχυτη μουσικότητα καθώς ο ήρωας αγαπά τη μουσική...είναι συντροφιά στο "ταξίδι" του, στοιχείο που ενισχύει περισσότερο την ατμόσφαιρα κατά την ανάγνωση...

Υ. Γ.3: Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και διατίθεται σε πολλά μεγάλα βιβλιοπωλεία.

Υ. Γ4: Για περισσότερες πληροφορίες, ο συγγραφέας του βιβλίου, Γιώργος Χατζελένης, διατηρεί και προσωπικό ιστολόγιο http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!!!

Σήμερα έχει γενέθλια ο πατέρας μου...Και τι μ' αυτό θα πει κάποιος. Έλα ντε. Γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας πολλές φορές ξεχνώντας τη σημειολογία αυτής της επετείου. Λίγους μήνες πριν στα δικά μου γενέθλια το Γενάρη, (εδώ), είχα αναφερθεί στο γενέθλιο εορτασμό και στο τι σηματοδοτεί για μένα.

Προσωπικά εδώ και αρκετά χρόνια για μένα τα γενέθλια συμβολίζουν την ετήσια αφορμή που σου δίνει η ζωή για διαπιστώσεις, δηλαδή, οριοθετούν μια νοητή γραμμή, κάτι σαν εφαλτήριο, για επαναπροσδιορισμό πάσης φύσεως.

Οπότε σήμερα που εορτάζει ο πατέρας μου πιάσαμε μια τέτοια τηλεφωνική συζήτηση, η οποία δεν ξέρω κατά πόσο οδήγησε κάπου διότι πάλι καταλήξαμε στο ότι είμαι ένα "περίεργο, τρελούτσικο και αγαπημένο παιδί"...αυτά είναι τα λόγια του πατέρα...

Και επειδή αυτή την περίοδο ο πατέρας μου λείπει ταξίδι για δουλειές...το δώρο μου του είπα να το αναζητήσει εδώ...στο παρόν ταπεινό, παράλογο και τρελό ιστολόγιο...και είναι τα λόγια του πολύ αγαπημένου του Σαίξπηρ...

"Αυτό που αξίζει περισσότερο, σε οποιεσδήποτε σχέσεις, είναι όχι εκείνο που παίρνεις, αλλά εκείνο που δίνεις. Τα πλούσια δώρα γίνονται φτωχά, όταν αυτός που τα προσφέρει αποδειχθεί αγενής."

Υ. Γ. 1: Χρόνια Καλά πατέρα! Καλά και πολλά!

Υ. Γ. 2: Sting...μετά τους Doors και τον Gallagher είναι η αδυναμία του...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

D. SUMMER - ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΙΑ!!!

Έχετε τραγουδήσει ποτέ δημόσια? Εγώ δεν είχα (παρά μόνο όταν ήμουν 5 χρονών στην κατασκήνωση). Τραγουδάω στο ντουζ...στο δωμάτιο μου με κλειστή την πόρτα τακτοποιώντας μουσικά και γραπτά αρχεία ή κοιτώντας το άπειρο και τραγουδάω και στο αυτοκίνητο...αλλά ποτέ δημόσια.

Οπότε το βράδυ δέχομαι τηλέφωνο από τη Μαρία - Dr Ruth (μεγάλη δόκτωρ σε πολλά θέματα - ξέρει εκείνη - και επίσης, τέως καθηγήτρια αγγλικών όταν ήμουν στο σχολείο και νυν καρδιακή και πολλά ακόμα φίλη μου) και ως γνωστή τρελοελληνοαμερικάνα, μου πετάει τη βόμβα της.

- Λοιπόν ντύσου και έλα Μαρούσι από το σπίτι και θα πάμε σε ένα φοβερό μπαράκι εδώ κοντά, μεγάλη παρέα, και θα τραγουδήσουμε καραόκε.
Η απάντηση μου φυσικά... 
- "...εμμμ...θα πρέπει να μου κάνεις κάποια πλάκα...αλλά επειδή η ζωή θέλει λίγο τρέλα και πολύ φαντασία...ντύνομαι και έρχομαι"!

Καμιά ώρα μετά της χτυπάω το κουδούνι και κατεβαίνει με τον εξίσου τρελό άντρα της, τον Κωστή. Τους χαιρετάω και ξεκινάμε για το μπαράκι, λέγοντας τους ωστόσο ότι έτσι οι τρεις μας είναι σα να έχουμε βγει "το ζευγάρι και το φανάρι"...

Μόλις φτάσαμε στο μπαράκι βλέπω την υπόλοιπη παρέα και ξεκινά η συζήτηση για το θέμα της βραδιάς, το καραόκε. Άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Άλλοι θελαν να τραγουδήσουν ροκ, άλλοι μέταλ, άλλοι ποπ, άλλοι απλά απολάμβαναν το χάος...της παλαβής δηλαδή...Κάποια στιγμή έρχεται ο υπεύθυνος του μπαρ και μας βάζει στη θέση μας και μας λέει τι περιλαμβάνει το καραόκε του ώστε να συντονισθόμεν επιτέλους.

Οπότε μπήκαν οι κανόνες. Καθένας θα τραγουδούσε δύο τραγούδια, τυχαία, όποια πετύχαινε και αυτός με το πιο ζεστό χειροκρότημα δε θα πλήρωνε τίποτα και θα έκανε και το γύρω του θριάμβου στο μπαρ...(ευτυχώς δεν ήταν και τεράστιο)...

Προσωπικά ψιλοκατάπια την ψυχή μου από το άγχος...η Μαρία το κατάλαβε και μου ψιθύρισε γελώντας 
- "θέλει αρετή και τόλμη η ζωή Σοφάκι...ααα και πολύ αισιοδοξία".
Αυτή η γυναίκα, ένα περίεργο πράγμα, ξέρει πάντα τι να μου πει...πάντα... Οπότε λέω εδώ είμαστε, θα τραγουδήσουμε δημόσια...ας το δούμε σα μια περιπέτεια...άλλωστε αυτά μένουν...ευχάριστες, αυθόρμητες και ευτυχισμένες στιγμές...

Οι φωνές ήταν θεσπέσιες...όλων μας. Αφού δεν έφυγε κανείς με αποκόλληση τυμπάνου...πάει καλά. Το γέλιο που έπεσε δεν περιγράφεται...προσωπικά από το γέλιο με πόνεσαν οι μύες στην κοιλιά μου και έκλαιγαν τα μάτια μου...μέχρι τη στιγμή που ήρθε η σειρά μου. Τότε ανεβαίνω, παίρνω το μικρόφωνο και σα σωστή καλλιτέχνης - τρομάρα μου - πετάω μια ατάκα πριν αρχίσω το πρώτο τραγούδι..."Γεια σας...Ανοίξτε τις μπουκαπόρτες για τον άμαχο πληθυσμό..." και ξεκινάω...

Η εισαγωγή του πρώτου τραγουδιού αρχίζει...και αμέσως καταλαβαίνω και εγώ και όλοι ότι μου έτυχε πολύ cult τραγούδι...οπότε μονομιάς σηκώνονται δυο, τρεις από την παρέα για φωνητικά και χορογραφία...και ξεκινάμε...


Η Donna Summer έβαλε φωτιά στο μπαρ...τραγουδούσα και δίπλα μου και γύρω μου έβλεπες πορωμένες φιγούρες...και όλοι να γελάμε....βέβαια και το χορευτικό μας ήταν υπερπαραγωγή...Δε νομίζω το χειροκρότημα να ανήκει αποκλειστικά σε μένα αλλά μερίδιο έχει και η τρελή Donna...ωστόσο φάνηκε ποιος κρατά τα σκήπτρα αυτής της μάχης...

Το βράδυ κυλούσε πολύ δυνατά και όταν ήρθε η ώρα για το δεύτερο τραγούδι μου, μου έτυχε ένα που είχα ακούσει κανα δύο φορές αλλά δεν ήξερα ούτε το συγκρότημα, ούτε πότε βγήκε...
Πολύ συμπαθητικό τραγούδι αν σκεφτείς και πόσο πρόσφατο είναι και για λίγο μου θύμισε ένα παλιό συγκρότημα, τους The Mamas & The Papas...




Μόλις τελειώσαμε όλοι, ήρθε η ώρα της στέψης...το βραβείο μοιράστηκα εγώ και ο Κωστής (ο άντρας της Μαρίας) αν και υπήρξαν ενστάσεις από δυο, τρεις... Εκείνος τραγούδησε Abba - Dancing Queen...(με μεγάλη επιτυχία)...
Τώρα κερδίσαμε εμείς δίκαια ή τα φοβερά cult τραγούδια μας? ... Θα σας γελάσω! Το κοινό ωστόσο ζήτησε encore...(μιλάμε είμαστε μεγάλα ψώνια)...και δε χαλάσαμε χατίρι τραγουδήσαμε μαζί και αφιερώσαμε στο Μαράκι...



Πάντως έφυγα με την πρωτιά, την οποία χάρηκα που τη μοιράστηκα, και με γεμάτη τσέπη...Γιούπιιιιι!!!

Υ. Γ. : Πέρασα απίθανα!!!

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

ΕΝΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...ΣΕ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

Χθες...όλα ξεκίνησαν λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι...όταν ένα συναίσθημα σχεδόν αποπνικτικό έκανε το δωμάτιό μου πολύ μικρό για να ανασάνω και γενικά όλα γύρω μου θαμπά. Σκέψη νούμερο ένα...βάλε μουσική! Σκέψη νούμερο δύο...φτιάξε ένα παγωμένο καφέ! Σκέψη νούμερο τρία...τελείωσε το βιβλίο που άρχισες προχθές!

Μια ώρα μετά, το ίδιο συναίσθημα...τίποτα δεν άλλαξε. Οπότε...Οπότε βάζω λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, mp3 και βιβλίο στην τσάντα, αρπάζω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και δρόμο...για πού όμως? Δε βαριέσαι ξεκινάω και θα το βρω! Κάπου μετά τους Άγιους Θεοδώρους συνειδητοποιώ ότι το μυαλό μου ταξιδεύει στο χωριό μου (στο χωρίο της μαμάς μου δηλαδή)...εκεί θα πάω. Εξάλλου κλειδιά έχει η κυρία που το προσέχει και αν είναι γυρνάω αύριο πρωί πρωί και πάω κατευθείαν στη δουλειά.

Σταματάω για καύσιμα αυτοκινήτου και καύσιμα δικά μου...καφεΐνη...κάνω και ένα αστραπιαίο τηλεφώνημα στη μαμά μου...

- Έλα μαμά πάω στο χωριό. Θα έρθω αύριο κατευθείαν στην οικοδομή...
- ...Είσαι τρελό παιδί εσύ πάντα το έλεγα. Σ' αγαπώ και να προσέχεις...
- Ναι ναι...

Γύρω στις 8 ήμουν εκεί...Ανοίγω την πόρτα της αυλής, παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαμογελάω λες και η γιαγιά μου ήταν εκεί και με περίμενε. Τα λουλούδια όλα ανθισμένα...το πηγάδι μας περιποιημένο και καθαρό και το τραπέζι με την  καρέκλα έξω...(η καημένη η Μιμόζα όταν της τηλεφώνησα ότι πάω πήγε να συγυρίσει το σπίτι...).

Η σκέψη του να βγάλω φωτογραφίες πριν πέσει ο ήλιος κατανίκησε την μικρή αίσθηση κόπωσης...οπότε με τη μηχανή στο χέρι βγάζω μερικές γωνιές του σπιτιού και του κήπου που αγαπώ και που πάντα φωτογραφίζω (ενώ είναι ίδιες κάθε φορά...αν τις καλοκοιτάξεις θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι και αυτό γιατί κάθε φορά που τις κοιτάς δεν τις κοιτάς με τον ίδιο τρόπο, ούτε με την  ίδια διάθεση) και μετά ξανά στο αμάξι και βόλτα γύρω από τη λίμνη.

Τα χρώματα της φύσης στη μέση του καλοκαιριού είναι φανταστικά...όλα είναι χρυσά και λαμποκοπάνε. Δείχνουν ελαφρώς καταπονημένα από την έντονη ζέστη αλλά πολύ χορτάτα από την ζεστή και ολοήμερη αγκαλιά του ήλιου.

Η λίμνη είναι υπέροχη...μια μικρή άχλη σηκώνεται αργά το απόγευμα...αποτέλεσμα της ζέστης και όλα καθρεφτίζονται πάνω της...σύννεφα, λουλούδια, δέντρα, πουλιά. Μοιάζει με καμβά που ωστόσο είναι ζωντανός γιατί σε αυτόν τον καμβά οι ζωγραφιές είναι ζωντανές σκιές...

Τα χωριά γύρω από τη λίμνη...μελαγχολικά και νωθρά μα τόσο όμορφα και γραφικά. Παππούδες με τραγιάσκα και μπαστούνι και γιαγιάδες με τσεμπέρια και ποδιές κάνουν τα χωριά να μυρίζουν άλλες εποχές...

Επιστροφή στο σπίτι...και ένα πιάτο μαγειρεμένα ζαρζαβατικά από τον κήπο της Μιμόζας με περιμένουν στην κουζίνα (η έγνοια της είναι συγκινητική...) και τριγυρνάω στο σπίτι και προσπαθώ να θυμηθώ...

Θυμάμαι τη γιαγιά μου να ράβει στην αθάνατη singer ραπτομηχανή της και να μου διηγείται ιστορίες από την δική της εξορία και του παππού μου...


Θυμάμαι να μου μεταφέρει σκηνές, εικόνες, ήχους, μυρωδιές...τη δυστυχία μιας εποχής που ωστόσο η γιαγιά μου φρόντιζε να την κάνει τόσο ποιητική για να μπορώ να την ακούω χαμογελώντας...

Και κάπου εκεί να σου και τα δάκρυα της, σκεπτόμενη ότι ο παππούς μου δεν είναι πια εδώ...η αγάπη της.

Ειλικρινά τέτοια αγάπη δεν έχω ξαναδεί. Μοναδική, άπειρη και αμφοτερόπλευρη...στη σκέψη του η γιαγιά μου έχανε τον κόσμο γύρω της...πάντα από τότε έλεγα μέσα μου...έτσι είναι να αγαπάς. Να αγαπάς  και να νοιάζεσαι...να νοιάζεσαι και να καρδιοχτυπάς....να καρδιοχτυπάς και να συνεχίζεις να αγαπάς ακόμα και αν η αγάπη σου έφυγε και έχεις μόνο τις αναμνήσεις και παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Και κάπου εκεί θυμάμαι τη γιαγιά μου να απομονώνεται...εκείνη και η ραπτομηχανή της και εγώ σα σκιά δίπλα της να την ακούω να σιγοτραγουδάει το αγαπημένο τους τραγούδι "Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα..."...

Τέτοιες εικόνες πως να τις ξεχάσεις?
Και λίγο παραπέρα, στην τραπεζαρία το αγαπημένο μου σημείο...το μεγάλο ξύλινο ταβάνι με τον τέλειο φεγγίτη (ιδέα του παππού μου). Οι ώρες που έχω περάσει κοιτώντας το θολό φως να μπαίνει στο δωμάτιο από ψηλά δε μετριούνται...

 






 
Και να σου έξω από το σπίτι, στην αυλή, μπροστά από το πηγάδι που με έντυναν μικρή η μαμά μου και η γιαγιά μου με τα καλά μου και με φωτογράφιζαν μπροστά του...οι καμέλιες της που τις λάτρευε και ένα γιγάντιο πιθάρι που πάντα με φόβιζε...Κάθισα λίγο ακόμη έξω σκεπτόμενη ότι οι αναμνήσεις είναι κάποτε εκτός από γλυκιά συντροφιά και στυλοβάτης στη ζωή του καθενός...και ένας φόβος με έπιασε μήπως τυχόν και ξεχάσω...


Πήγα στο κρεβάτι μου και γύρω στις 5 το πρωί άφησα ένα σημείωμα στη Μιμόζα "Ευχαριστώ!" και γύρισα...εξάλλου με περίμενε και η μαμά μου στην οικοδομή...έπεφτε το μπετόν σήμερα...

Υ. Γ.: Ως δια ταύτα, έχω να πω ότι αυτό που παρατηρώ, σε μένα τουλάχιστον, είναι ότι όταν λειτουργώ  αυθόρμητα είμαι η καλύτερη και ειλικρινέστερη εκδοχή του εαυτού μου....

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

SODADE - ΕΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!!

"Δε βλέπεις καθαρά παρά μόνο με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια."

Αυτή είναι πράγματι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες. Μια από αυτές τις αξιωματικές αλήθειες, όπου η απόδειξη του αληθούς μοιάζει περιττός και ανεπιθύμητος πλεονασμός. Το έχω αναφέρει σε αρκετές παλιότερες αναρτήσεις πως τα μάτια που κατοικούν στην καρδιά είναι τα πραγματικά μάτια, αυτά με το μεγαλύτερο οπτικό φάσμα. Με αυτά τα μάτια, ο ορίζοντας είναι απέραντος και τα χρώματα πιο πολλά και πιο έντονα. 

Ωστόσο...παντού υπάρχει ένα ωστόσο για να δυσκολέψει και να περιπλέξει τα πράγματα και να καταφέρει να κάνει τα απλά, σύνθετα. Κόντρα λοιπόν σε αυτό το ωστόσο...εγώ βάζω ένα δικό μου ωστόσο και λέω ότι τι όμορφα που θα ήταν αν όλα τα απλά πράγματα τα διατηρούσαμε απλά...και δεν τους στερούσαμε τη φυσική μαγεία τους, καταστρέφοντάς τα με σύνθετες και ανούσιες περικοκλάδες αποτέλεσμα μιας υπερβολικής σκέψης που δεν οδηγεί πουθενά. Τότε θα αφήναμε τα μάτια της καρδιάς να δουν και μαζί τους να δούμε και εμείς... 

Το παραμύθι αυτό του Εξυπερύ είναι όντως ένα παραμύθι απλό και γι' αυτό τόσο μαγικό. Είναι επίσης ένα παραμύθι που όπως έλεγε ένας σοφός: "Υπάρχουν έργα που περιμένουν και που δεν καταλαβαίνουμε για καιρό. Είναι τα έργα εκείνα που φέρνουν απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έχουν τεθεί ακόμη. Διότι η ερώτηση φτάνει, συχνά, τρομακτικά αργότερα από την απάντηση."

Ακόμη, είναι ένα παραμύθι που επιβεβαιώνει ότι τα όνειρα δεν κοστίζουν και δεν πονάνε, γι' αυτό και είναι ωραίο να ονειρευόμαστε τα πράγματα όπως θα θέλαμε να είναι και να λέμε...γιατί όχι?

Τέλος είναι ένα παραμύθι που σου δημιουργεί ένα σφίξιμο στην καρδιά άλλοτε από αισιοδοξία και άλλοτε από ένα απόκοσμο συναίσθημα φόβου...αλλά επίσης και από ένα διαρκές συναίσθημα απροσδιόριστης νοσταλγίας...


Υ. Γ. 1: Το παραμύθι αυτό το διάβασα πρώτη φορά στην έκτη δημοτικού όταν μου το έκανε δώρο η κυρία Άρτεμις (η δασκάλα μου) με μια αφιέρωση που εύχομαι να εκπληρωθεί...

Υ. Γ. 2: Η αγάπη μου για τα όνειρα και για μια αισιόδοξη αντίληψη της ζωής (προσπαθώντας να ξεφύγω από τον κλειστό χαρακτήρα μου) είναι δεδομένη. Απλά δυστυχώς ή ευτυχώς ζούμε σε καιρούς ρεαλισμού και κυνικότητας, στοιχεία όχι πάντοτε άσχημα, που όμως στην περίπτωση των ονείρων και της αισιοδοξίας ενίοτε τείνουν να απαντούν στο γλυκό ερώτημα "Γιατί όχι?" με την ειρωνική απάντηση "Θα 'θελες"...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...

"Καμιά φορά, οι μεγάλες πράξεις και οι μεγάλες σκέψεις αρχίζουν κάπως αστεία. Τα μεγάλα έργα γεννιούνται συχνά στη στροφή κάποιου δρόμου ή στο κάθισμα ενός καφενείου. Έτσι και με το παράλογο. Περισσότερο από κάθε άλλον, ο παράλογος κόσμος έχει τις ρίζες του σ' αυτή την άθλια γέννηση." ...Αλμπέρ Καμύ...Ο Μύθος του Σίσυφου...


Υ. Γ.: Είναι ο κόσμος μου ένας παράλογος κόσμος? Με βασανίζει καιρό αυτή η απορία. Αλλά μετά μου απαντώ...Τι και αν είναι? Μερικά πράγματα δε θέλουν απάντηση...μπορεί ούτε καν ερώτηση...αλλά το πιο ευρηματικό και παράλογο σημείο στίξης...τα αποσιωπητικά...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

ΕΣΤΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ...

Από το πρωί, που τυχαία πέτυχα στο mp3 μου αυτό το τραγούδι, το ακούω ξανά και ξανά. Είναι από αυτές τις φορές που ακούς κάτι και σε ταξιδεύει, σε κάνει να ονειρεύεσαι και γι' αυτό το ακούς συνέχεια. Σαν το μυαλό σου να θέλει να νιώθει τη συντροφιά του συγκεκριμένου ήχου για να σε ταξιδέψει... 

Και κάπου εκεί στο ταξίδι και στα όνειρα, έρχονται και οι σκέψεις. Εγώ ακούγοντας τη μαγική φωνή του Nat King Cole, την ονειρική μουσική του Charlie Chaplin και τους μελαγχολικά αισιόδοξους στίχους του τραγουδιού, θυμήθηκα μερικά λόγια...



"Η ιδέα της χαράς, της χαράς που κατοικεί τη στιγμή... Το άγαλμα της θλίψης, της θλίψης που κατοικεί τη ζωή..."

Οπότε αυτό που σκέφτομαι είναι πως αν αποφασίσουμε ότι η ευτυχία είναι στιγμιαία και συνεπώς αέρινη...και συνειδητά χαμογελάσουμε τότε ακόμα και αν όλα δεν πάνε καλά...εμείς τουλάχιστον θα έχουμε δώσει τον καλύτερο εαυτό μας...

...και ό,τι βγει...

Υ. Γ.: Εξάλλου ο ίδιος ο  Charlie Chaplin είχε πει πως "Μια μέρα χωρίς χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα"...αλλά και πιο πριν από εκείνον, ο Γάλλος συγγραφέας, Nicolas Chamfort, είχε διαπιστώσει το ίδιο..."La plus perdue de toutes les journées est celle où l’on n’a pas ri"...

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

...ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΣ...


Το παρακάτω απόσπασμα το βρήκα σε ένα τοίχο χθες περπατώντας στο Χαλάνδρι αλλά δυστυχώς δεν είχα μαζί μου τσάντα και επομένως φωτογραφική μηχανή... Αυτό βέβαια που θέλω να σημειώσω, σκεπτόμενη μια ανάρτηση που είχα ανεβάσει στο Λονδινο αναφορικά με τις αφορμές για έλλογη σκέψη που δίνουν οι πόλεις (εδώ), είναι ότι τελικά παντού υπάρχουν αφορμές για σκέψη.  

Οι πόλεις είναι όσο ζωντανοί οργανισμοί τους επιτρέπουμε να είναι. Και όταν τους το επιτρέπουμε, εκείνες μας επιβραβεύουν εμφανίζοντάς μας σημάδια για έλλογη σκέψη...


"Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες. "

...απόσπασμα από την ποιητική συλλογή Στόχος (1970) του Μ. Αναγνωστάκη


Υ. Γ. 1: Πλέον πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές τα λόγια λειτουργούν σαν ξυπνητήρι... Άλλος το κλείνει και ξανακοιμάται και άλλος το κλείνει σηκώνεται και ξεκινά τη μέρα του...

Υ. Γ. 2: Η φωνή - χροιά του τραγουδιστή των Pavlov's Dog είναι απίστευτη...

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

ADAGIO...ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ JIM MORRISON...

3 Ιουλίου σήμερα. Ε και? Μπήκε το καλοκαιράκι για τα καλά. Κάνουμε σιγά σιγά τα μπάνια μας. Τρώμε τα παγωτά μας. Βλέπουμε παλιές ταινίες στα θερινά σινεμά...

Και όμως για μένα αυτή η μέρα δεν είναι σαν τις άλλες.Αυτή η ημερομηνία σημαίνει κάτι, και όχι απλά κάτι αλλά πολλά...και σημαντικά. Σαν σήμερα στις 3 Ιουλίου 1971 έφυγε ο Jim Morrison.

Ο Morrison υπήρξε τραγουδοποιός και τραγουδιστής των Doors, ποιητής και συγγραφέας και μαζί με αυτά υπήρξε και ένα λαμπρό και φωτισμένο μυαλό. Ένας ευέλικτος και ανοιχτός νους, διατεθειμένος να κατανοήσει όλα τα ακατανόητα.

Μιλώντας όμως για το Morrison θέλω να αποφύγω να αναφερθώ σε βιογραφικά στοιχεία διότι στην περίπτωση του κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ λίγο και ανεπαρκές. Εγώ σήμερα θα τιμήσω αυτό το "τρελό" και κατ εμέ απέραντο μυαλό μέσα από τον τρόπο που με επηρέασε αλλά και μέσα από σκέψεις και ιδέες που μου δημιούργησε διαβάζοντας για εκείνον, διαβάζοντας αυτά που διάβαζε εκείνον, διαβάζοντας αυτά που έγραψε, ακούγοντας ό,τι τραγούδησε και αφηγήθηκε και βλέποντας τον να δίνει παραστάσεις και όχι συναυλίες...

Έτσι λοιπόν, ο Morrison είναι η φιγούρα που σε ηλικία 12 ετών μου γνώρισε ο πατέρας μου, καθισμένοι και οι δυο στον καναπέ στο παλιό μας σπίτι στο Χαλάνδρι, έχοντας εκείνος γυρίσει κουρασμένος από το νοσοκομείο, μα έτοιμος να μου γνωρίσει τον μουσικό του κόσμο και να με κάνει να λατρέψω μουσικές, στίχους και πρόσωπα από τόσο μικρή ηλικία.

Αιτία και αφορμή λοιπόν για αυτή την ιδιαίτερη σχέση μου με το Morrison και τους Doors στάθηκε ο πατέρας μου. Και ύστερα από εκεί, όλα γίνανε μόνα τους και τελείως φυσικά. Δεν χόρταινα και δε χορταίνω να ακούω τη μουσική των τραγουδιών του και τη φωνή του. Δε χορταίνω να διαβάζω τα ποιήματά του και κάθε φόρα να τα ερμηνεύω διαφορετικά. Δε χορταίνω να βλέπω τη θεατρικότητα του στη σκηνή ζώντας τα λόγια που βγαίναν από το στόμα του και όχι απλά ερμηνεύοντας άψυχα τραγούδια και μελωδίες.

Εκτός όμως από όλα αυτά, γνωρίζοντας τον Morrison, γνώρισα και πολλά ακόμη. Γνώρισα τη γαλλική λογοτεχνία που λάτρεψα. Γνώρισα το Μπωντλέρ και τον Ρεμπώ...καθώς και πολλούς άλλους καταραμένους ποιητές που διάβαζε και εκείνος και τον επηρέασαν...διάβασα και ξαναδιάβασα William Blake...και οι πύλες της αντίληψης, που στάθηκαν μεγάλη επιρροή για εκείνον, έγιναν και για μένα ο δρόμος που ακολουθώ εδώ και χρόνια σε αναζήτηση του δικού μου παλατιού της σοφίας.

Γνώρισα ήχους μουσικούς που όμοιους δεν είχα ξανακούσει. Ήχους λυρικούς, ήχους "φάλτσους", ήχους "καλούς" και ήχους "κακούς"...ήχους ήρεμους και ήχους που κάνουν την καρδιά να σταματά προκειμένου να συντονιστεί με τη μουσική του τραγουδιού και να χτυπήσει σαν ένα ακόμη όργανο της μπάντας που με πρωταγωνιστή το Morrison κατάφερε εντελώς φυσικά να αποδείξει ότι η φαντασία και το ανοιχτό μυαλό είναι τα πιο αναγκαία εφόδια στο σάκο κάθε ταξιδιώτη που ψάχνει το δικό του παλάτι της σοφίας.


Για μένα ο Morrison ήταν ένας ταξιδιώτης...ένας αναζητητής και για αυτό ένας ακούραστος και "αχόρταγος" πολίτης του κόσμου. Όλα για εκείνον ήταν σημαντικά...ακόμη και τα φαινομενικά ασήμαντα ήταν στοιχεία της αναζήτησης για γνώση και κατανόηση, που όπως λέει ο Αλμπέρ Καμύ στο Μύθο του Σίσυφου 

"...αυτή η αναζήτηση γίνεται μέσα στο ανεπανάληπτο τοπίο της εμπειρίας και της καθημερινής διαδικασίας. Αυτή την αναζήτηση τη βοηθάνε η φωτεινή σκέψη και η άγρυπνη συνείδηση. Και για αυτό πρέπει πάντα να έχουμε μπροστά μας την αντίφαση και το παράλογο, σε όλο το μήκος αυτής της τρομερής πορείας, Γιατί το παράλογο βρίσκεται παντού, στο κάθε μας βήμα, είναι διάχυτο σ' αυτό το άδειο και βουβό σύμπαν".


Και ειλικρινά έτσι ήταν και ο Morrison...τέτοιου είδους ταξιδιώτης, με λατρεία στην αντίφαση και στο παράλογο και με αδυναμία στην αλληγορία. Για παράδειγμα, το ποίημα του "Celebration of the Lizard" είναι ένα ποίημα γεμάτο παράλογο, αντιφάσεις και αλληγορίες. Αλλά όλα γύρω του ήταν έτσι. Ο Morrison κατά τη γνώμη μου υπήρξε μια φιγούρα σχεδόν αβάσταχτα αέρινη που πλέον πιστεύω οτι θεωρούσε πως η σοφία και το παλάτι της είναι στην ουσία κάτι αέρινο...μια ιδέα που ο καθένας την αναζητά για να τη βιώσει και να ενισχυθεί από αυτή. 


Ωστόσο, αυτό το ιδεατό παλάτι δεν είναι για όλους ίδιο. Ο κάθε ταξιδιώτης είναι μόνος του σε αυτό το ταξίδι για το συγκεκριμένο παλάτι και αυτό γιατί η σοφία που βρίσκεται εκεί δε διδάσκεται...και δεν είναι μονόπλευρη. Πάνω σε αυτό, ο Ερμάν Έσσε στο βιβλίο του "Σιντάρτα" μεταξύ άλλων σημειώνει:
  
"Μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί και να περιβληθεί με λόγια είναι πάντα μονόπλευρη· ο κόσμος όμως δεν είναι ποτέ μονόπλευρος, ποτέ δεν είναι ένας άνθρωπος ολότελα άγιος ή εντελώς αμαρτωλός. Κι αν φαίνεται έτσι, είναι γιατί είμαστε υποταγμένοι στην πλάνη πως ο χρόνος είναι κάτι πραγματικό". 

Και αν το καλοσκεφτώ σε αυτή τη βάση πιστεύω πως κινούταν και ο Morrison...ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι μονόπλευρο ή μονοσήμαντο...αλλά μια αλληλουχία πολλών στοιχείων ενίοτε παράλογων και αντιφατικών. Γι' αυτό και όλα, τα πάντα, έχουν τη σημασία τους...γι' αυτό και η ζωή είναι τόσο ενδιαφέρουσα και τόσο αντιφατικά πολύπλευρη...

Υ. Γ.: Το ντοκιμαντέρ - ταινία για τους Doors "When You´re Strange" του Tom Dicillo σε αφήγηση Johnny Depp είναι κατά τη γνώμη μου μια πολύ έντιμη και με προσήλωση στην αλήθεια προσπάθεια να παρουσιάσουν το συγκρότημα και το Morrison όπως ακριβώς ήταν. Για το λόγο αυτό θα σας πρότεινα όσοι ενδιαφέρονται να αφιερώσουν λίγο χρόνο.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Η ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΦΕΡΕ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Έχοντας επιστρέψει από Κεφαλονιά και σκεπτόμενη το περασμένο τριήμερο, διαπίστώνω οτι το μυαλό μου είναι ακόμα εκεί. Αν και γνωρίζω οτι για την ώρα δε μπορώ να τα παρατήσω όλα και να πάω κάπου ήρεμα, η ιδέα στο μυαλό μου ζεσταίνει πως θα ήθελα κάποτε να ζήσω όπως ζω εκεί.

Απλά, κοντά στη φύση...στο βουνό και στη θάλασσα. Και για όλα τα υπόλοιπα που με ενδιαφέρουν...όπως σινεμά, θέατρο, μουσική...να πετάγομαι για αθηναϊκές και όχι μόνο βόλτες.

Το σκεφτόμουν την Παρασκευή το βράδυ, ξημερώματα προς Σάββατο, στο μπαλκόνι μου στην Κεφαλονιά οτι...ιδανικά πλέον ξέρω πως θα ήθελα να ζω "όταν μεγαλώσω" (για να θυμηθώ και τη σχολική ατάκα)...

Θα ήθελα να ζω κάπου ήρεμα και ήσυχα, κάπου που να έχει θάλασσα αλλά και βουνό και πολλά λουλούδια..και κάθε τόσο "που ξυπναει" ο ανήσυχος εαυτός μου να βάζω στο σάκο βιβλία, φωτογραφική, ένα mp3 (με μεγάλη χωριτικότητα)...και λίγα ρούχα και να γίνομαι κατά διαστήματα πολίτης του κόσμου...και έτσι να περνάνε τα χρόνια και να ζω πραγματικά...

Βέβαια κάπου εδώ είναι πιθανό να ακουστεί από κάπου κάποια φωνή που να λέει...σαν κάπως πολλά να θές...Ωστόσο, αν με ρώταγε κάποιος αν πιστεύω οτι υπάρχει έστω και η απειροελάχιστη πιθανότητα να το ζήσω...θα απαντούσα χρησιμοποιόντας μια παλιά ανάρτηση (εδώ) και συγκεκριμένα, μνημονεύοντας τα λόγια του Bernard Shaw:  

"Μερικοί άνθρωποι σκέφτονται τα πράγματα όπως είναι και ρωτάνε «γιατί». Εγώ τα ονειρεύομαι όπως θα ήθελα να είναι και σκέφτομαι γιατί όχι".

Και αυτή η φράση είναι αλήθεια μαγική. Κρύβει ένα μεγάλο μυστικό και μια ουσιαστική αλήθεια...οτι δηλαδή τα πράγματα πολλές φορές χρειάζεται να τα βοηθήσουμε και να τα κάνουμε και με το μυαλό μας όμορφα, να τα πλάθουμε ή καλύτερα να τα υφαίνουμε ονειρευόμενοι πως όλα είναι πιθανά...ακόμη και τα πιο απίθανα. Και αυτή η αλήθεια που είναι και μυστικό είναι τόσο δυνατή..έχει τη δύναμη να σφίγγει το χέρι όσων την πιστεύουν και να τους βοηθά να πουν "γιατί όχι?"

Παράλληλα και κατά την προσφιλή μου συνήθεια...υπάρχει φυσικά ένα βιβλίο που μιλάει για αυτή την απλότητα και την ηρεμία στον τρόπο ζωής. Το βιβλίο αυτό είναι του Ερμάν Έσσε (γερμανοελβετός μυθιστοριογράφος και ποιητής) και έχει τίτλο «Πήτερ Κάμεντσιντ»:

«Ήθελα να σας θυμίσω ότι δεν είμαστε θεοί, που μόνοι και αβοήθητοι δημιουργήσαμε την ύπαρξή μας αλλά παιδιά και συστατικά μέρη της γης, του κοσμικού σύμπαντος. Ήθελα να σας θυμίσω ότι μαζί με τα τραγούδια των ποιητών και τα όνειρα της νύχτας μας, ποτάμια, θάλασσες, ταξιδιάρικα σύννεφα και καταιγίδες, γίνονται σύμβολα, φωλιές μιας νοσταλγίας που ζυγιάζει ανάμεσα γης και ουρανού τα φτερά της και που μόνος σκοπός της είναι η θριαμβευτική επιβεβαίωση της αθανασίας κάθε ζωντανού πλάσματος. Οροσειρές, θάλασσες και πράσινα νησιά, σε όλα ήθελα να δώσω δυνατή ελκυστική φωνή, να σας μιλήσουν και να σας αναγκάσω έτσι να δείτε πόσο πολύπλευρη, παλλόμενη είναι η ζωή που ανθίζει και ξεχύνεται παντού, έξω από τις πολιτείες και τα σπίτια σας.»

Υ. Γ.: Ένα είναι βέβαιο. Τα βιβλία είναι μεγάλη ανάσα. Κρυβούν πολλά μυστικά και πολλές απαντήσεις. Πολλές φορές μέχρι και απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έχουν ακόμη τεθεί...

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ!!!

Γύρισα από το νησί μου και ένα έχω να πω... Ήταν φανταστικά! Η θάλασσά μου, τα μέρη μου, η θέα από το μπαλκόνι μου, η καλλιτεχνική πλευρά της Κεφαλονιάς που πάντα με γεμίζει εικόνες και ιδέες...Όλα! Λογικά θα έπρεπε να γράψω εντυπώσεις...Ωστόσο, αυτή είναι μια από τις φορές που τα αποσιωπητικά και οι φωτογραφίες αναιρούν τα λόγια και τα κάνουν περιττά...

 


 

 




 



 




Καλό και Δημιουργικό Μήνα! 

(εύχομαι να μη συναντήσω άλλο πρόβλημα με το blogger διότι αυτή η ανάρτηση έχει καταλήξει οδύσσεια από χθες)