Εδώ και 5-6 μέρες που ο καιρός έχει ανοίξει, παρατηρώ ότι οι Άγγλοι έχουν πάθει, πως να το εκφράσω...τους έχει πιάσει η άνοιξη! Ξύπνησαν από το φως της άνοιξης. Βέβαια δε θα κάνω ανάλυση το ψυχογράφημα των φλιπαρισμένων κατ εμέ Άγγλων, αλλά θα αναφερθώ σε έναν συγκεκριμένο.Τον κύριο απέναντι από το σπίτι μου, ο οποίος είναι γύρω στα 60 ... Το δωμάτιο μου βλέπει στο δικό του και εδώ και 2-3 μέρες έχω στην κυριολεξία τρελαθεί με τα καμώματά του. Έχει ανοίξει τη μπαλκονόπορτα (διόλου περίεργο ως εδώ) και έχοντας τη μουσική στη διαπασών (ακούει Tom Jones - περιμένετε η συνέχεια είναι πιο αστεία), χοροπηδάει σα δίχρονο παιδάκι, πετάει τα ρούχα του και ρίχνει βουτιές στο κρεβάτι...
Ειλικρινά εδώ και 2-3 μέρες αποτελεί αστείρευτη πηγή γέλιου. Με αποκορύφωμα σήμερα που είδε ότι έχω ξεκαρδιστεί στα γέλια και μου απευθύνει το λόγο λέγοντας: "Life is so unexpectedly beautiful, even when you think it isn't. Although i am alone, i have myself" δηλαδή "Η ζωή είναι τόσο απροσδόκιτα όμορφη ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν είναι. Παρόλο που είμαι μόνος μου, έχω τον εαυτό μου." ...και συνέχισε να το γιορτάζει... Και εγώ μένω σα χαζή, με παγωμένο γέλιο να σκέφτομαι, τι είπε ο άνθρωπος τώρα. Στο Λονδίνο έχω ζήσει ως τώρα τις πιο απελπιστικά μοναχικές στιγμές μου αλλά ο κύριος από απέναντι σήμερα ίσως μου έδωσε μία εκδοχή αισιόδοξη και ίσως ρεαλιστική(...???).
Όπως και να έχει, οι άνθρωποι πολλές φορές γίνονται ανέλπιστα σοφοί και ψάχνουν την αλήθεια τους, τη βολική ίσως για αυτούς αλήθεια, σε πράγματα εφικτά και συνήθως μικρά. Γιατί όπως είχα ακούσει κάποτε ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ!
Και επειδή ο Tom Jones δε μου αρέσει θα βάλω κάτι δικό μου που μπορεί να μην σε κάνει να χοροπηδάς αλλά είναι κατάλληλο γιατί ναι μεν τον άκουσα τον κύριο, ναι μεν έχει δίκιο αλλά πως το εφαρμόζεις είναι το θέμα! Ισχύει αυτό που είπε ο υπερβολικά αγαπημένος μου William Blake οτι "ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ" (?)
Ειλικρινά εδώ και 2-3 μέρες αποτελεί αστείρευτη πηγή γέλιου. Με αποκορύφωμα σήμερα που είδε ότι έχω ξεκαρδιστεί στα γέλια και μου απευθύνει το λόγο λέγοντας: "Life is so unexpectedly beautiful, even when you think it isn't. Although i am alone, i have myself" δηλαδή "Η ζωή είναι τόσο απροσδόκιτα όμορφη ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν είναι. Παρόλο που είμαι μόνος μου, έχω τον εαυτό μου." ...και συνέχισε να το γιορτάζει... Και εγώ μένω σα χαζή, με παγωμένο γέλιο να σκέφτομαι, τι είπε ο άνθρωπος τώρα. Στο Λονδίνο έχω ζήσει ως τώρα τις πιο απελπιστικά μοναχικές στιγμές μου αλλά ο κύριος από απέναντι σήμερα ίσως μου έδωσε μία εκδοχή αισιόδοξη και ίσως ρεαλιστική(...???).
Όπως και να έχει, οι άνθρωποι πολλές φορές γίνονται ανέλπιστα σοφοί και ψάχνουν την αλήθεια τους, τη βολική ίσως για αυτούς αλήθεια, σε πράγματα εφικτά και συνήθως μικρά. Γιατί όπως είχα ακούσει κάποτε ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ!
Και επειδή ο Tom Jones δε μου αρέσει θα βάλω κάτι δικό μου που μπορεί να μην σε κάνει να χοροπηδάς αλλά είναι κατάλληλο γιατί ναι μεν τον άκουσα τον κύριο, ναι μεν έχει δίκιο αλλά πως το εφαρμόζεις είναι το θέμα! Ισχύει αυτό που είπε ο υπερβολικά αγαπημένος μου William Blake οτι "ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ" (?)