ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...!!!

Και ενώ η Ελλάδα βράζει κοινωνικά και πολιτικά και αθώοι άνθρωποι πληρώνουν τα οικονομικά μέτρα με την ίδια τους τη ζωή, εγώ περπατώντας σήμερα στους δρόμους της Αθήνας προσπαθούσα να σκεφτώ και να ξεδιαλύνω ποια πράγματα εντέλει αξίζουν και ποια όχι. Χθες στην Αθήνα, στο άλλοτε λίκνο του πολιτισμού, συνέβη ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημα, μια εν ψυχρώ δολοφονία 4 ανθρώπων -γιατί και το μωρό στην κοιλία της κοπέλας ζωή είχε- και αναρωτιέμαι συνεχώς που ζω! Μήπως έγινα ντόκτορ Σποκ και τηλεμεταφέρθηκα πίσω από τον ήλιο? Γιατί συμβαίνουν αυτά? Γιατί ενώ συμβαίνουν αυτά ξανά και ξανά μένουμε όλοι πάντα με τη βεβαιότητα ότι θα ξανασυμβούν?

Πολλά ερωτήματα και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω απαντήσεις, γιατί τα λόγια είναι ωραία αλλά είναι επίσης και πολύ ελαφριά και πάντα τα παίρνει ο αέρας. Τα πεπραγμένα πάντα μένουν. Πάντως επειδή το καλοσκέφτηκα νομίζω πως όλα αυτά που ζούμε δεν είναι αποτέλεσμα του φταιξίματος των άλλων. Είναι πάντα εύκολο να κατηγορείς τους άλλους και να βγάζεις την ουρά σου απ' έξω, είναι επίσης εύκολο να κρίνεις πάντα τους άλλους και σχεδόν ποτέ να μην κάνεις αυτοκριτική ή ακόμα και αν κάνεις αυτή να μην είναι τόσο σκληρή όσο η κριτική που ασκείς στους άλλους. Και αυτά που αναφέρω απευθύνονται σε όλες τις κατευθύνσεις (κυβερνήσεις, πολίτες...), γιατί όλοι σχεδόν μηδενός εξαιρουμένου ξεκινάμε από μία λάθος βάση. Επειδή ο εαυτός μας μας ανήκει έχουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι και οι ζωές των άλλων ανθρώπων βρίσκονται στα χέρια μας, γενικά έχουμε μία εσφαλμένη αντίληψη περί ιδιοκτησίας όχι μόνο σε επίπεδο ανθρώπων αλλά και στο περιβάλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφερόμαστε. Ξεχνάμε όμως όλοι κάτι, μπορεί πολλοί να δρουν καταπατώντας, νιώθοντας ασφαλείς πως τα έννομα μέσα θα κλείσουν τα μάτια. Ωστόσο, η ζωή και η φύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπακούουν σε μια μορφή δικαίου που κανέναν δεν αφήνει ατιμώρητο αργά ή γρήγορα.

Κλείνοντας, ο κοινός παρονομαστής όλα αυτά τα χρόνια είναι ένας. Πάντα οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα των νεώτερων χρόνων όσο συντηρητικές ή όσο προοδευτικές και αν ήταν κατάφερναν με εξαιρετική επιτυχία σε πολύ μικρό χρόνικό διάστημα να εδραιώσουν την αναρχία. Αυτά τα ολίγα από εμένα. Και επειδή επί τούτου δεν πέρασα μπροστά από το κτίριο της Marfin, το δικό μου λουλούδι στη μνήμη των παιδιών θα είναι διαδικτυακό από την έκθεση λουλουδιών στο Γουδί.

Υ. Γ. 1: Όπως προανέφερα πήγα στην έκθεση λουλουδιών στο Γουδί. Ένα πολύ μικρό μέρος των φωτογραφιών είναι παρακάτω για όσους ενδιαφέρονται. Στις φωτογραφίες εκτός των άλλων είναι και η φωτογραφία από την προτομή του Τάρας Σεβτσένκο που βρήκα μέσα στο πάρκο.

Υ. Γ. 2: Πόσο δίκιο είχε ο Αβραάμ Λίνκολν όταν έλεγε:

• «Όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές του και την επαγρύπνησή του, καμιά κυβέρνηση, με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις, μπορεί σοβαρά να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα των τεσσάρων χρόνων.»

• «Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Σε κάθε μεγάλη δοκιμασία θα βρούμε ανάμεσα στους ανθρώπους αδύνατους και ισχυρούς, ανόητους και σοφούς , καλούς και κακούς.»

Ας αναρωτηθούμε όλοι και ας δώσουμε λίγη αμάσητη τροφή στο μυαλό μας για επεξεργασία!