Στη ζωή, η καθημερινότητα τείνει μέρα με τη μέρα να γίνει ένα λεωφορείο του τρόμου που περνά από μπροστά σου σα σίφουνας και εσύ είτε μένεις άλαλος μπροστά στην ταχύτητά του, είτε βρίσκεσαι συνειδητά ή ασυνείδητα κρεμασμένος κυριολεκτικά από πίσω του προσπαθώντας να ανέβεις, θεωρώντας ωστόσο ψευδώς πολλές φορές πως κάτι τέτοιο θα ήταν βολικό.
"Pansofix"
Υ. Γ.: Το πρώτο μου απόφθεγμα...μπορεί και η πρώτη μου αποφθεγματική βλακεία...ποιος ξέρει...
Ή μπορείς και να αράξεις στο πεζοδρόμιο και να βλέπεις το λεωφορείο να εξαφανίζεται χωρίς να σε νοιάζει που δεν το πρόλαβες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω εγώ τώρα, άλλο τι (κάνω) κάνουμε...
Από το να ανέβω σ' αυτό το λεωφορείο λέω να την αράξω κι εγώ χαμαί, όπως προτείνει και η Dark Chef!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά μην πάω γυρεύοντας!
ποιος ξέρει... πάντως η πείρα θα σου δώσει και άλλα αποφθέγματα... είσαι τυχερή... με την ανάρτηση αυτή... θα θυμάσαι πάντα το πρώτο σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μου αρέσει το πρώτο σου απόφθεγμα !!!! Πάντως κι εγώ έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί πολλές φορές να ανέβει σε αυτό το... λεωφορείο του τρόμου και τελικά μετά απο πολύ άγχος και αγωνία σταμάτησα να θέλω να το προλάβω....κάθομαι κι εγώ και το κοιτάζω καθώς περνάει με ιλλιγιώδη ταχύτητα και σκέφτομαι....θα πάρω το ποδήλατό μου και θα φτάσω όποτε και όπου θέλω...μπορεί και όπου με βγάλει...αλλά.. θα έχω απολάυσει την διαδρομή !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή;ο)