ΕΣΤΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ...

Από το πρωί, που τυχαία πέτυχα στο mp3 μου αυτό το τραγούδι, το ακούω ξανά και ξανά. Είναι από αυτές τις φορές που ακούς κάτι και σε ταξιδεύει, σε κάνει να ονειρεύεσαι και γι' αυτό το ακούς συνέχεια. Σαν το μυαλό σου να θέλει να νιώθει τη συντροφιά του συγκεκριμένου ήχου για να σε ταξιδέψει... 

Και κάπου εκεί στο ταξίδι και στα όνειρα, έρχονται και οι σκέψεις. Εγώ ακούγοντας τη μαγική φωνή του Nat King Cole, την ονειρική μουσική του Charlie Chaplin και τους μελαγχολικά αισιόδοξους στίχους του τραγουδιού, θυμήθηκα μερικά λόγια...

"Η ιδέα της χαράς, της χαράς που κατοικεί τη στιγμή... Το άγαλμα της θλίψης, της θλίψης που κατοικεί τη ζωή..."

Οπότε αυτό που σκέφτομαι είναι πως αν αποφασίσουμε ότι η ευτυχία είναι στιγμιαία και συνεπώς αέρινη...και συνειδητά χαμογελάσουμε τότε ακόμα και αν όλα δεν πάνε καλά...εμείς τουλάχιστον θα έχουμε δώσει τον καλύτερο εαυτό μας...

...και ό,τι βγει...

Υ. Γ.: Εξάλλου ο ίδιος ο  Charlie Chaplin είχε πει πως "Μια μέρα χωρίς χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα"...αλλά και πιο πριν από εκείνον, ο Γάλλος συγγραφέας, Nicolas Chamfort, είχε διαπιστώσει το ίδιο..."La plus perdue de toutes les journées est celle où l’on n’a pas ri"...