Ζούμε θα έλεγα μέρες βουτηγμένες στο παράλογο. Πολιτικά και κοινωνικά. Καθημερινά διατυπώνονται ακραίες απόψεις και στάσεις, οι οποίες βέβαια εφαρμόζονται κιόλας μέσα στο πλαίσιο της παράνοιας που ζούμε. Είμαστε στην ουσία μπροστά από ένα πολύ παράλογο και σουρεαλιστικό σταυροδρόμι, όπου με ένα πολύ περίεργο τρόπο τα αντίθετα πολιτικά άκρα συγκλίνουν. Μα πως γίνεται αυτό?
Αυτό αποτελεί εύλογο ερώτημα, το οποίο διατυπωμένο σε έλλογους καιρούς θα είχε την έννοια του ρητορικού ερωτήματος. Ωστόσο, όπως προανέφερα ζούμε σε παράλογους καιρούς οπότε το ερώτημα επιδέχεται (ή καλύτερα απαιτεί) απάντηση. Σε αναζήτηση λοιπόν αυτής της απάντησης, ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να το προσεγγίσει διαφορετικά και ανάλογα με την οπτική του και τον προσανατολισμό του. Και αυτό διότι ζούμε στους καιρούς που μάλλον έχει γίνει η παραδοχή ότι γενικά αποδεκτή πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του, κατά το δοκούν.
Οπότε σε αυτή τη βάση και σκεπτόμενη τον πολιτικό παραλογισμό που ζούμε εδώ και καιρό και ο οποίος προβλέπεται να κρεσεντάρει το προσεχές Σαββατοκύριακο κάθισα να σκεφτώ τη δική μου εκδοχή στο ερώτημα αναφορικά με το πως γίνεται δύο αντίθετα άκρα να συγκλίνουν. Και επειδή δεν είμαι και κανένας φωστήρας, αλλά ένας απλός άνθρωπος είπα να στηριχθώ στην στέρεη γνώση που μου έχουν παράσχει τα βιβλία.
Συνεπώς κατ' εμέ δύο τινά ισχύουν. Είτε πρόκειται για επαλήθευση του νόμου της φυσικής ότι τα ετερώνυμα έλκονται, είτε ισχύει αυτό που περιέγραψε πολύ εύστοχα ο αγαπημένος μου Νίτσε ότι δηλαδή "Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας."
Αυτό αποτελεί εύλογο ερώτημα, το οποίο διατυπωμένο σε έλλογους καιρούς θα είχε την έννοια του ρητορικού ερωτήματος. Ωστόσο, όπως προανέφερα ζούμε σε παράλογους καιρούς οπότε το ερώτημα επιδέχεται (ή καλύτερα απαιτεί) απάντηση. Σε αναζήτηση λοιπόν αυτής της απάντησης, ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να το προσεγγίσει διαφορετικά και ανάλογα με την οπτική του και τον προσανατολισμό του. Και αυτό διότι ζούμε στους καιρούς που μάλλον έχει γίνει η παραδοχή ότι γενικά αποδεκτή πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του, κατά το δοκούν.
Οπότε σε αυτή τη βάση και σκεπτόμενη τον πολιτικό παραλογισμό που ζούμε εδώ και καιρό και ο οποίος προβλέπεται να κρεσεντάρει το προσεχές Σαββατοκύριακο κάθισα να σκεφτώ τη δική μου εκδοχή στο ερώτημα αναφορικά με το πως γίνεται δύο αντίθετα άκρα να συγκλίνουν. Και επειδή δεν είμαι και κανένας φωστήρας, αλλά ένας απλός άνθρωπος είπα να στηριχθώ στην στέρεη γνώση που μου έχουν παράσχει τα βιβλία.
Συνεπώς κατ' εμέ δύο τινά ισχύουν. Είτε πρόκειται για επαλήθευση του νόμου της φυσικής ότι τα ετερώνυμα έλκονται, είτε ισχύει αυτό που περιέγραψε πολύ εύστοχα ο αγαπημένος μου Νίτσε ότι δηλαδή "Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας."
Κλείνοντας, όσο βλέπω τις μέρες να πλησιάζουν και την Κυριακή να αχνοφαίνεται ευτυχώς ακόμα μέσα μου ελπίζω και προσπαθώ να ονειρεύομαι αισιοδοξώντας. Βέβαια πολύ φοβάμαι ότι όσους ακόμη απεγνωσμένα θέλουμε να ελπίζουμε, θα έρθει η ώρα που θα μας πούνε και χαζούς και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να έχουν και δίκιο.
Αλλά όπως είχα αναφέρει και σε δύο πιο παλιές αναρτήσεις (πατήστε εδώ και εδώ) κάποιοι και μέσα στο "σκοτάδι" επιλέγουν να κοιτάνε τ' αστέρια...μέσα σε αυτούς και εγώ διότι πιστεύω ότι συνήθως οι άνθρωποι όπου κοιτάμε εκεί κατευθυνόμαστε (κάποιες φορές συνειδητά και κάποιες ασυνείδητα). Επομένως, επιλέγοντας να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά, συνειδητά και ασυνείδητα, οδηγούμαστε στο να ελπίζουμε, αποφεύγοντας ωστόσο την αεροβασία.
Y. Γ.: Αντί υστερόγραφου, ακολουθεί η μουσική μου εκδοχή απέναντι στο παράλογο και στην πολιτική παράνοια της εποχής που ζούμε!
"Ζούμε θα έλεγα, μέρες βουτηγμένες στο παράλογο", και επειδή, "κουβαλάω την δική μου πραγματικότητα κατά το δοκούν", και εφόσον ξέρω ότι, "δεν είμαι κανένας φωστήρας", αλλά τελευταία βλέπω πως, " η παράνοια σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές, είναι μάλλον κανόνας, κατά τον Νίτσε", γι' αυτό "επιλέγω να κοιτώ τ' αστέρια μέσα στο σκοτάδι και να κατευθύνομαι εκεί που κοιτώ, χωρίς αεροβασίες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να με αφήσουν.
Σοφία, η σημερινή σου ανάρτηση κατά την γνώμη μου, είναι από τις καλύτερές σου!!
Καλό σου βράδυ.
Πολύ όμορφη προσέγγιση. Η ανάλυση σου είναι στοχευμένη αλλά δε χάνει το ρομαντισμό της. Ακριβώς όπως σε ξέρουμε αλλά και όπως τα ανιμετωπίζεις όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝικόλας (αν και νομίζω οτι όλη η παρέα θα συμφωνήσει)
Ειρήνη Ε. σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, όπως και για τη στήριξη στο ιστολόγιο μου με τα πάντα εύστοχα σχόλιά σου. Καλό βράδυ και σε σένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝικόλα σ ευχαριστώ πολύ και φυσικά την παρέα. Η προσέγγιση νομίζω ειναι αυτή που σχεδόν πάντα προσδιορίζει το περιεχόμενο. Η οπτική γωνία. Η δική μου είναι αυτή και ελπίζω να με βγάλει κάπου. Το έχουμε συζητήσει εξάλλου αρκετές φορές.
Καλησπέρα και απο μένα ! Καλό καλοκαίρι να έχεις .
ΑπάντησηΔιαγραφή