ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΑΟΡΙΣΤΟ!!!

Σήμερα σκεφτόμουν πόσο όμορφα και γλυκά είναι τα παιδικά χρόνια...αυτό δεν αποκλείει προβλήματα και δυσκολίες αλλά κατά βάση η σκέψη τους δημιουργεί ένα ελαφρύ σφίξιμο χαράς στο στομάχι...

Κάποια στιγμή λοιπόν που καθόμουν, ασυνείδητα άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από όλα αυτά που μου άρεσαν μικρή και που τώρα αναπολώ γλυκά χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες...Οι σκέψεις στο μυαλό μου έρχονταν διαδοχικά...κάτι σα να διάβαζα λίστα...ένα ρολό από αναμνήσεις τόσο από σημαντικά οσο και από ασήμαντα πράγματα που ποτέ δεν ξεχνώ και σε καμία περίπτωση δεν πετώ... Να λοιπόν, μέρος της λίστας της δικής μου, κάπως ανακατεμένη, η οποία πάει κάπως έτσι...

Θυμάμαι πόσο όμορφα ήταν...

-στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίου...

-που μετά το σχολείο πηγαίναμε απέναντι στο περίπτερο για παγωτό και αυτοκόλλητα...

-η συλλογή από τα αυτοκόλλητα ποδοσφαιρικών ομάδων...που όταν τα είχαμε διπλά τα ανταλλάζαμε...

-το παγωτό Καραμπόλα με το παιχνίδι από κάτω...και οι τσίχλες stimorol...

-το χάρτινο πενηντάδραχμο που μου έδινε ο μπαμπάς μου στην πρώτη δημοτικού το πρωί για να πάρω κουλούρι από το κυλικείο...

-το μπουγέλο κάθε 15 Ιούνη στην αυλή του σχολείου...

-την πρώτη φορά που πήγα κατασκήνωση 5 χρονών...

-τα κλάματα που έβαλα εκεί όταν με ρώτησαν από ποιο ταμείο είναι η μαμά μου και εγω το είχα ξεχάσει και φοβήθηκα μη με διώξουν... και τη Συννεφούλα που με έβαζαν κάθε βράδυ να τραγουδάω και καθόλου δε μου άρεσε...

-το ατελείωτο μπάσκετ με τα ξαδέρφια μου στη μπασκέτα του σχολείου...

-την πρώτη συναυλία που πήγα, με το μπαμπά μου, 12 χρονών στο γήπεδο των Μελισσίων και είδαμε τους Πυξ Λαξ...

-τα πάρτυ για τη γιορτή μου που από τη χαρά μου για το παιχνίδι και τα δώρα δεν κοιμόμουν για μέρες...

-το ετήσιο πάρτυ του συμμαθητή μου, του Χρήστου, για τις απόκριες στα Wendy's Χαλανδρίου...

-στις πρώτες τάξεις του δημοτικού που όταν επέστρεφε ο θείος μου από Ιταλία που σπούδαζε και ερχόταν να με πάρει όλα τα κορίτσια ήταν ερωτευμένα μαζί του και εγώ από το κόρδωμα δεν έβλεπα άσφαλτο κάτω...

-την πρώτη φορά που ήπια Coca Cola σε ένα πάρτυ και μου βγήκε από τη μύτη γιατί με έκαψε

-τα δρακουλίνια, τα φουντούνια και τα πακοτίνια που ποτέ δε μου έπαιρναν αλλά πάντα εξασφάλιζα στο σχολείο...όλοι είχαμε συνεννόηση με τον περιπτερά απέναντι...

-το μπαλέτο που το ξεκίνησα επειδή πήγαινε η φίλη μου η Εύα...

-την ετήσια παράσταση που δίναμε με το μπαλέτο στο Ευριπίδειο Θέατρο Χαλανδρίου...και τα τέλεια κοστούμια που μας έφτιαχνε η κυρία Λίνα...

-τη μπαλαρίνα και το χορευτή της παράστασης που πάντα χάζευα να βλέπω να χορεύουν και να σκέφτομαι τα δικά μου...

-τα παλιά παιδικά...Captain Planet, βαβουροπατάτες, Thundercuts,  η λεγεώνα των υπερηρώων...που έκαναν τα Σάββατα ακόμη ωραιότερα...

-την πρώτη κασέτα που αγόρασα με τα κάλαντα...Bryan Adams - So Far So Good...

-τα κάλαντα στις αρχές του δημοτικού με την Εύα...που μετά στη μοιρασιά δεν προσθέταμε και διαιρούσαμε...αλλά έπρεπε να έχουμε των ίδιο αριθμό χαρτονομισμάτων από τα ίδια χαρτονομίσματα...διότι αλλιώς στο μυαλό μας η μια έκλεβε την  άλλη...

-το παιχνιδάδικο Εvelco που πήγαινα με τη μαμά της Εύας για να ξοδέψουμε τα λεφτά σε παιχνίδια...γιατί τότε το παράπονο μου ήταν οτι τα Χριστούγεννα ενώ όλα τα παιδάκια έπαιρναν παιχνίδια, εγώ έπαιρνα βιβλία...

-τα Lego και τα viewmaster που αγόραζα...

-την πρώτη μου έκθεση στο δημοτικό για τις καλοκαιρινές διακοπές...2,5 ολόκληρες σειρές παρακαλώ...όταν την είδε η μαμά μου αρχικά έπαθε ένα σοκ...αλλά μετά γελώντας μέχρι δακρύων μου είπε...τουλάχιστον Σόφη μου είσαι περιεκτική...

-τα βιβλία που μου αγόραζε η μαμά μου στο τέλος κάθε χρονιάς για να διαβάζω το καλοκαίρι... της Αγγελικής Βαρελά, της Ζωρζ Σαρρή, της Άλκης Ζέη και πόσα ακόμα...(που εννοείται ακόμα έχω)...

-το πρώτο CD player και τα πρώτα CD που έφερε ο πατέρας μου από ένα ταξίδι του...και γενικά όλα τα CD που μου αγόραζε σε κάθε του ταξίδι...(ακόμη και τώρα το κάνει...)...

-τις ατέλειωτες ώρες που καθόμασταν εγω και αυτός στον καναπέ και βάζαμε τραγούδια στο πικ απ (doors, pink floyd, dire straits...) (που και αυτά ακόμα εχω) και μου έλεγε για το Morrison και για το Gallagher και για τις συναυλίες που πήγαιναν με τη μαμά μου όταν σπούδαζαν στη Ρώμη...

-το πρώτο μου σκυλάκι που η μαμά μου το ονόμασε Γκρέτα και από τη ντροπή μας κανείς δεν το φώναζε...

-τα πρωινά ξυπνήματα της μαμάς μου για να πάω σχολείο...ένας καθημερινός αγωνάς με αρχή και δίχως τέλος...

-τις Κυριακάτικες εκδρομές στην Πεντέλη με τα αδέρφια της μαμάς μου και τα ξαδέρφια μου για παιχνίδι και πικ νικ...

-τις σφεντόνες που μας έφτιαχνε η μαμά μου για να ρίχνουμε πέτρες στη θάλασσα κάποιες χειμωνιάτικες Κυριακές...

-τους λουκουμάδες στην Πεντέλη κάθε Παρασκευή απόγευμα με τους γονείς μου...

-τον χαρταετό μας που πήγαινε πιο ψηλά από όλους τους άλλους (μεγάλος μάστορας στο πέταγμα ο father...)...ενω του θείου μου του Σπύρου πάντα κάπου φούνταρε (σε δέντρο...σε κολώνα...σε καλώδια...)...δεν το κατείχε το άθλημα...

-τα πρώτα χρόνια στους Άγιους Θεόδωρους, όταν εκει ήταν αγροτικός γιατρός ο μπαμπάς μου, και ζούσαμε σε ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα και ο κυρ Λευτέρης ο ψαράς μας έφερνε κάθε μέρα ψάρια με τα οποία έπαιζα, βουτώντας σχεδόν στο νεροχύτη...

-τα τραπέζια της μαμάς μου...(κάποια είχαν και θεματολογία)...ποτέ δεν κουραζόταν να καλεί τους συγγενείς και να μαγειρεύει με αγάπη και μεράκι χωρίς να λογαριάζει κούραση και έγνοιες...

-την αποτυχημένη προσπάθεια κάθε χρόνο να βάψουμε αυγα...αλλά ποτέ δεν το βάζαμε κάτω...

-την λατρεμένη μου γιαγιά...που συνομωτικά πήγαινα να αγκαλιάσω ενω της έβγαζα από τον κότσο τις φουρκέτες και τις φύτευα στις γλάστρες...

Ειλικρινα το μυαλό μου έχει καταχωρημένο πολύ υλικό...γλυκό, ζωντανό και πάνω απ΄ολα αγαπημένο!

Υ. Γ.: Και επειδή η ανάρτηση έχει αέρα από τα παλιά...ένα τραγούδι που λατρεύω και που όλα αυτά τα χρόνια ακούω και συνοδεύει τις σκέψεις μου και τα όνειρα μου...