2012 ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ή ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ?

Θα είναι το 2012 το έτος που όλα τα χρονόμετρα θα μηδενίσουν και θα αρχίσουμε την αρίθμηση από το 0? Θα είναι το 2012 το έτος που το ανθρώπινο γένος θα δοκιμαστεί με την ποιο δύσκολη δοκιμασία? Θα επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη του ημερολογίου των Μάγιας? Πόσοι άνθρωποι και πόσα ζώα θα επιζήσουν? Θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε και τον πολιτισμό μας ή όλα θα χαθούν και οι μνήμες και τα πειστήρια ύπαρξης των μεγαλύτερων διανοητών και καλλιτεχνών στα βάθη των αιώνων θα σβήσουν?

Πολλά είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν και η πρόσφατη ταινία με τίτλο 2012 έρχεται για να δημιουργήσει και άλλα. Μια ταινία με πάρα πολλά εφέ, καταιγιστική δράση και μεγάλη αγωνία για το πόσο χειροτερα μπορεί να πάνε τα πράγματα σε μια καταστροφή που δεν έχει τελειωμό και αφήνει τους ανθρώπους χωρίς ελπίδα για το αύριο. Σε αυτό το σημείο είναι που η ταινία διαφέρει από τις ανάλογες ταινίες καταστροφής.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σε όσες ταινίες έχω δει αναφορικά με το τέλος του κόσμου, νιώθεις ότι υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο είδος. Πως σίγουρα θα υπάρξουν απώλειες ανθρώπων αλλά το αύριο ξημερώνει με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Στην ταινία αυτή όμως, η απελπισία είναι αποπνικτική. Οι εικόνες και το είδος της καταστροφής που αντικρίζεις δε σου αφήνουν κανένα περιθώριο να σκεφτείς πως κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει, όλα θα πάρουν το δρόμο τους και θα πάνε καλά. Σκηνές αφανισμού του ανθρώπινου γένους και εξαφάνισης της ύλης, καθώς ο φλοιός της γης θάβεται στα έγκατα της και το νερό έρχεται να σβήσει κάθε ίχνος ζωής.

Βέβαια, σωτηρία υπάρχει! έχει όμως και τιμή και είναι και πολύ υψηλή. Για αυτούς τους λίγους που μπορούν να εξασφαλίσουν μερικά δισεκατομμύρια, η σωτηρία ονομάζεται πράσινη κάρτα επιβίβασης! Που? Αυτό δεν θα το πω, όπως και δε θα επεκταθώ στην πλοκή της ταινίας για να μην μειώσω την αγωνία σε όσους δεν την έχουν δει. Πάντως η ταινία περνάει πολλά μηνύματα, τόσο ανθρωπιάς όσο και απανθρωπιάς.

Να πάτε να τη δείτε και να είστε προετοιμασμένοι, αν πάτε σε κάποιο multiplex, γιατί διαρκεί 2 1/2 ώρες. Καλή προβολή!

"Η ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ"

Η παλιά Αθήνα είναι ένα πολύ γραφικό ταβερνάκι στην Πλάκα, που μόλις χθες επισκέφθηκα. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για αυτό είναι αρχικά, γιατί το βρήκα πολύ γραφικό και ως προς τη διακόσμηση και ως προς την περιοχή που βρίσκεται αλλά και γιατί το φαγητό του ήταν πολύ καλό και με αρκετή ποικιλία. Η παραδοσιακή αυτή ταβέρνα βρίσκεται στην οδό Νίκης 46, μεταξύ Κυδαθηναίων και Ναυάρχου Νικοδήμου, κοντά στο σταθμό Συντάγματος.

Όταν έφτασα το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα παράθυρα, τα οποία κοσμούσαν μικρά λευκά κουρτινάκια που προσωπικά μου θύμισαν κάτι από το παρελθόν αλλά και κάτι πολύ οικείο. Μπαίνοντας στο ταβερνάκι ο φωτισμός ήταν σχετικά χαμηλός δημιουργώντας μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και οι τρεις αίθουσες υποδοχής που είχαν αρκετά τραπεζάκια (τα περισσότερα από αυτά γεμάτα) ήταν διακοσμημένες με παλιά αντικείμενα και αντίκες.

Τόσο ο ιδιοκτήτης, όσο και οι σερβιτόροι ήταν πολύ ιδιαίτερες φυσιογνωμίες Ευγενέστατοι και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τους πελάτες, αλλά και άνθρωποι που έδεναν απόλυτα με το ύφος του μαγαζιού, λες και επιλέχθηκαν με τέτοια κριτήρια. Το φαγητό σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλό. Ειδικότερα, ο κατάλογος είχε μια πολύ χορταστική και πλούσια ποικιλία από πολλά εδέσματα. Κρύα και ζεστά ορεκτικά, πολλές σαλάτες, κρεατικά και μια μεγάλη ποικιλία μαγειρευτών είναι μερικά από αυτά που θα βρείτε στον κατάλογο. Εμείς τα τιμήσαμε δεόντος και τα ορεκτικά και τα μαγειρευτά (τα γεμιστά και το μοσχαράκι στη στάμνα με λαχανικά και μια μεγάλη φέτα τυρί από πάνω ήταν απόλαυση)!

Και επειδή το φαγητό δεν πάει μόνο του αλλά θέλει και τη συνοδεία του, έχω να προτείνω το δικό τους κρασάκι που είναι κόκκινο, γευστικότατο και όχι ιδιαίτερα βαρύ. Στο κλείσιμο του δείπνου, το κατάστημα κερνάει γλυκάκι (εμάς μας κέρασε πανακότα με καραμέλα)! Τώρα όσον αφορά το λογαριασμό είναι σε λογικά πλαίσια, αν σκεφτούμε κιόλας ότι είναι στην Πλάκα. Συγκεκριμένα, για 3 ορεκτικά, ένα μπουκάλι νερό, μισό κιλό κρασί και 2 κυρίως πιάτα εμείς πληρώσαμε 40 ευρώ.

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα..

ΕΧΩ ΡΕΝΤΑ ΣΗΜΕΡΑ! - ΓΙΑΤΙ ΧΑΣΜΟΥΡΗΘΗΚΕΣ?

Προσφάτως, παρακολούθησα μία θεατρική παράσταση για την οποία είχα ενδοιασμούς για το αν και πόσο θα μου άρεσε και πρωτίστως για το αν αρχικά ήθελα να βγάλω εισιτήριο. Η παράσταση αυτή είναι «Η χαρτοπαίχτρα» του Δημήτρη Ψαθά που ανεβαίνει στο θέατρο Πόρτα από ένα (κατά τη γνώμη μου) όχι και τόσο συμβατικό καστ ηθοποιών. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που ενσάρκωσε η αμίμητη Ρένα Βλαχοπούλου, έχει αναλάβει ο αμφιλεγόμενος showman, ηθοποιός… Τάκης Ζαχαράτος, στο ρόλο του συζύγου που κάποτε απολαύσαμε τον πληθωρικό Λάμπρο Κωνσταντάρα, τώρα επί σκηνής θα συναντήσουμε τον Γιάννη Μποσταντζόγλου.

Η γλωσσού οικιακή βοηθός Μαριγώ, που απογειώθηκε ως ρόλος από τη μεγάλη ηθοποιό Σαπφώ Νοταρά, παίρνει σάρκα και οστά από την ομολογουμένως “φωνακλού” Τζέση Παπουτσή και ο επιπόλαιος γιος της οικογένειας, Λάκης που στο σινεμά ενσάρκωσε ο μεγάλος Κώστας Βουτσάς, εδώ ενσαρκώνεται από ένα νέο ηθοποιό, το Δημήτρη Λιακόπουλο. Ο δε “μπούλης” μέλλων σύζυγος της κόρης της οικογένειας, ο Γιαννάκης αποδίδεται από τον ηθοποιό Χρήστο Συριώτη. Τέλος, η σκηνοθεσία ανήκει στον Βασίλη Μυριανθόπουλο (γνωστός και από τη σκηνοθεσία του σίριαλ 50-50) και η μουσική επένδυση είναι η γέφυρα που ενώνει την ταινία του 1964 με την φετινή θεατρική παράσταση και ανήκει στο Μίμη Πλέσσα.

Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μου μία ταινία που πλαισιώθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από ιερά τέρατα της υποκριτικής, μου φαινόταν δύσκολο και κάπως ριψοκίνδυνο να ανέβει στο θέατρο διότι και μόνο η σύγκριση θα μπορούσε να καταδικάσει το αποτέλεσμα. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανένα ηθοποιό, στο μυαλό μου είχα πως όλοι όσοι έπαιξαν στην ταινία ήταν μοναδικοί στις ερμηνείες τους αλλά και ως ηθοποιοί γενικά και κάτι τέτοιο για μένα δε θα μπορούσε να επαναληφθεί από κανέναν!Ωστόσο, αποφάσισα να πάω στο θέατρο (που σημειωτέον ήταν γεμάτο) και αφού τελείωσε η παράσταση προσπαθούσα να καταλάβω αν τελικά μου άρεσε. Αυτό που εν τέλει μου έμεινε είναι μία πολύ αξιοπρεπής προσπάθεια του Τάκη Ζαχαράτου να μιμηθεί ένα μύθο της υποκριτικής βάζοντας όμως και το δικό του προσωπικό στοιχείο καταφέρνοντας και να αποτίσει φόρο τιμής στην ερμηνεία της μεγάλης ηθοποιού, αλλά και να σεβαστεί τη μοναδικότητά της ώστε να μην κάνει μια κακή ξεπατικοτούρα. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν αρκετά καλοί χωρίς όμως να μπορούν να συγκριθούν με τίποτα με τους προκατόχους τους στους αντίστοιχους ρόλους. Η αποκάλυψη της παράστασης ήταν ο γλυκός, χαζούλης Γιαννάκης (μέλλων γαμπρός της οικογένειας), ο ηθοποιός Χρήστος Συριώτης, ο οποίος έδωσε ρέστα και ξεσήκωσε την πλατεία κοντράροντας στα ίσα την αντίστοιχη ερμηνεία του Γιώργου Βρασιβανόπουλου στην ταινία.

Κλείνοντας, έχω να πω ότι όταν η παράσταση τελείωσε, τα ευχαριστήρια λόγια του πρωταγωνιστή Τάκη Ζαχαράτου ήταν τόσο θερμά που σε έκαναν να μη σταματάς να χειροκροτάς. Αυτό για μένα, το να ευχαριστείς με θέρμη το κοινό σου, είναι ένδειξη θεατρικής παιδείας και ήθους! Εύχομαι να πάτε και να το απολαύσετε!

ΠΑΛΙΟ VS ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ

-->

Στην εποχή που όλα αλλάζουν και εκμοντερνίζονται, δε θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά και ο κινηματογράφος, ο οποίος συνδυάζει τέχνη και τεχνολογία. Ως εκ τούτου αποτελεί νούμερο ένα τομέα εκσυγχρονισμού και τελειότητας των μέσων. Είναι όμως αυτό επαρκές για μια μορφή τέχνης που έχει αναδείξει αριστουργήματα με τη χρήση μόνο της κάμερας, χωρίς κανένα εφέ και χωρίς καμία ιδιαίτερη τεχνολογία; Η ταπεινή μου άποψη είναι πως όχι! Η τεχνολογία μπορεί να συμβάλλει και να αναδείξει (και σε κάποιες περιπτώσεις το κάνει) την ακεραιότητα του έργου του κινηματογραφιστή, δε μπορεί όμως να τον υποσκελίσει σε βαθμό που να καταλήγει ο κινηματογραφιστής να υπηρετεί την τεχνολογία (και όχι την τέχνη του) και η τεχνολογία να κατευθύνει τη δραματουργία του.

Για να γίνω λίγο πιο σαφής, πρόσφατα παρακολούθησα μία ταινία που συγκαταλέγεται στα θρίλερ το "SAW VI" και ακόμη πιο πρόσφατα ξαναείδα μία άλλη ταινία που και αυτή είναι θρίλερ το "PSYCHO". Αναπόφευκτα έπεσα σε συγκρίσεις, καθώς η διαφορά τους για τα δικά μου γούστα υπήρξε σχεδόν ακαριαία μετά το τέλος και της δεύτερης ταινίας. Βλέποντας το πρώτο θρίλερ ένιωθα μια ακατανίκητη αηδία για τις μακάβριες σκηνές που εκτυλίσσονταν μπροστά μου, χωρίς όμως να μπορώ να νιώσω ούτε τρόμο ούτε φόβο, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει αφού υποτίθεται οτι έβλεπα θρίλερ!

Όλες οι σκηνές χαρακτηρίζονταν από την ίδια μανία του σκηνοθέτη να μας δείξει όλους τους πιθανους και απεριγραπτους τρόπους που ένας άνθρωπος μπορεί να αυτοκατακρεουργηθει ή να τον κατακρεουργήσουν. Άφθονο αίμα, παντού και όλη την ώρα μαζί με άφθονη καλοδεχούμενη τεχνολογία. Στον αντίποδα, το δεύτερο θρίλερ είναι του σπεσιαλίστα του είδους, Χίτσκοκ, ο οποίος ξετυλίγει περίτεχνα την ιστορία του και χωρίς να έχει τη βοήθεια καμιάς ιδιαίτερης τεχνολογίας παρά μόνο το πηγαίο και αξεπέραστο ταλέντο του, καταφέρνει να σε συνεπάρει και να σου κινήσει το ενδιαφέρον για το τι θα επακολουθήσει, δημιουργώντας μια απόκοσμη και τρομακτική ατμόσφαιρα.

Εν ολίγοις, το επιμύθιο είναι ότι το ταλέντο υπερκαλύπτει την ευκολία και τη φαντασμαγορία της τεχνολογίας γιατί είναι αυθεντικό, όταν συνδυάζονται όμως (για να μην απαξιώσουμε και την τεχνολογία), το αποτέλεσμα δικαιώνει, τόσο το δημιουργό, όσο και το κοινό του!