ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...

Μα τελοσπάντων τι σου είναι αυτές οι αναμνήσεις. Είναι πάντοτε οι πιο αυθόρμητοι καλεσμένοι στο μυαλό του καθένα μας. Κάθεσαι ήσυχος ή ανήσυχος, δεν έχει σημασία, και ως δια μαγείας το μυαλό σου γεμίζει από ένα σωρό σκέψεις, από ένα σωρό σκηνές, από ένα σωρό πράγματα που κάποτε ήταν καθημερινότητα. 

Εμένα σήμερα, τρέχοντας στη δουλειά και χωρίς να καταλάβω το πως, μου χτύπησαν απρόσκλητα την πόρτα οι αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια της ελληνικής πανεπιστημιακής μου θητείας. Οι αναμνήσεις αυτές αφορούν μια καθημερινότητα απλή, γλυκιά, σχεδόν παιδική εκείνης της εποχής, με πολύ τρέλα και ανεμελιά. Και μπορεί ωστόσο μεγαλώνοντας λίγο, η ανεμελιά να παραχώρησε κάποιο χώρο στις ευθύνες, η τρέλα έμεινε ακλόνητη στη θέση της...απομεινάρι μιας παιδικότητας που ευτυχώς δε λέει να με εγκαταλείψει...

Έτσι συνειρμικά θυμήθηκα τα καλοκαίρια στα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου. Λίγο μετά την εξεταστική, όλα άλλαζαν...Παραλία, αστεία και ατέλειωτα βράδια με επιτραπέζια...και πολύ γέλιο...μα πολύ γέλιο...Καθόμουν στο γραφείο σήμερα και θυμόμουν πως τότε στο σπίτι του ο καθένας είχε καμιά δεκαριά επιτραπέζια...και τα βράδια ξεκινούσαν παίζοντας και δεν τελείωναν πριν κοκκινίσει ο ουρανός από την ανατολή του ήλιου...

Έτσι γύρισα σπίτι και άνοιξα την πάνω ντουλάπα του δωματίου μου...Εκεί κρύβω τους θησαυρούς μου...ό,τι για μένα έχει νόημα από μια παιδική ηλικία γύρω στα 12 μέχρι και σήμερα...αυτοκόλλητα, ημερολόγια, γράμματα, εισιτήρια από συναυλίες, από θέατρα, από σινεμά, από την Αρειανάρα μου...ένα σωρό πράγματα καλοτακτοποιημένα που κάθε φορά που τα κοιτάζω με βοηθάνε να κάνω χρήσιμα και νοσταλγικά ταξίδια στο χρόνο. Εκεί λοιπόν μαζί με όλα αυτά βρίσκονται και τα φοβερά μου επιτραπέζια που τότε είχαν πάρει φωτιά...έβγαζαν καπνούς από την υπερχρήση...Τα έβγαλα έξω και τα κοίταζα και αναπόφευκτα ήμουν και πάλι εκεί. 

Ώρες επί ωρών να παίζουμε Trivial και να κυνηγάμε τα χρωματιστά πιτάκια...και οι απαντήσεις στις ερωτήσεις ενίοτε να προκαλούν αποκόλληση αυτιών και ματιών...

Η Monopoly πάντα κατέληγε σε πολιτικές συζητήσεις περί ιμπεριαλισμού και συναφών ιδεών και πάντα αυτό κατέληγε σε γέλια μέχρι δακρύων...

Το Scrabble έκανε με μας βαθιά τομή στην ελληνική γλώσσα...Ύστερα από κάθε γύρο κρινόταν πάντα αναγκαία μια ενημέρωση του λεξικού της νέας ελληνικής γλώσσας, καθότι η γλωσσική , και όχι μόνο, φαντασία όρια δεν είχε...

Και πάμε στο αγαπημένο μου Cluedo...το στοιχείο μου (σ' αυτό και στο trivial απλά σάρωνα)...αυτό το αστυνομικό παιχνίδι μυστηρίου άπλωνε μια άχλη μυστηρίου στην παρέα...υποψίες, αμφισβήτηση και συνοφρυωμένα πρόσωπα που προσπαθούσαν να διαλευκάνουν το μυστήριο...Ωστόσο η αφεντιά μου μετά από τέτοια εντρύφηση σε Ηρακλή Πουαρό και Miss Marple όλα αυτά τα χρόνια απεδείκνυε έμπρακτα ότι όντως η γνώση είναι δύναμη...(τρομάρα μου)...

Επίσης ατέλειωτες καμένες ώρες παίζοντας Jenga...τουβλάκια ξύλινα και άλλα "τουβλάκια" ανθρώπινα (εμείς) να παίζουμε... και εγώ ο φλώρος να τους αναλύω πως θα πετύχουμε στατική επάρκεια ώστε να μη γκρεμιστεί...(α ρε μάνα τόσα χρόνια στις οικοδομές και στα αρχιτεκτονικά γραφεία, δεύτερο πτυχίο πήρα...)...

Και φτάνουμε στο Taboo...μάχη...αγνή, καθαρή μάχη. Εδώ δεν ξέρω πως να περιγράψω την κατάσταση παρά μόνο θυμάμαι ένα περιστατικό στο σπίτι του Θωμά, να βγαίνει ο πατέρας του με τις πυτζάμες, ξημερώματα εργάσιμης μέρας, και να μας λέει "ε ρε Ευλογητός που σας χρειάζεται!" και εγώ ο φωστήρας να του απαντώ τότε "Κύριε Παντελή βλέπατε Λάμψη σαν τη γιαγιά μου? Από τα σύννεφα πέφτω!" ...και μετά χειρότερος χαμός και γέλια...απίστευτο παιχνίδι αλήθεια...

Αλλά και πόσα άλλα...Ναυμαχία, Μάντεψε ποιος, Γκρινιάρης (το φιδάκι ο Διαμαντής)...και παντομίμα με κινηματογραφικές ταινίες...

Κοιτάζοντας τα θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν τότε. Πόσο ξέγνοιαστα και πόσο απλά. Ωστόσο το να φέρνω στο μυαλό τέτοιες αναμνήσεις, τις κάνει αφενός μεν ανεκτίμητες για μένα και για όσους τις ζήσαμε αλλά επίσης με κάνει να σκέφτομαι, πως με άλλο τρόπο και σίγουρα διαφορετικά, και η σημερινή καθημερινότητα είναι γλυκιά, όμορφη, ενδιαφέρουσα, ενίοτε αναπάντεχη και πολύ τρελούτσικη και παιδική. 

Διότι όταν ο άνθρωπος δε σταματά να παρέχει στο μυαλό του ερεθίσματα, στην καρδιά του αισθήματα και επίσης διατηρεί την καλώς εννοούμενη επαφή του με την παιδικότητά του, τότε είναι βέβαιο πως η καθημερινότητα του, όσο μίζερη ή όσο μουντή προσπαθούν να μας την κάνουν άνθρωποι και καταστάσεις, είναι μια καθημερινότητα γεμάτη, ζωντανή που συμπληρώνει ουσιαστικά το ψηφιδωτό της ζωής του καθένα μας.

Υ. Γ.: Εξάλλου για να ζεις πραγματικά είναι χρήσιμο να μην ξεχνάς τα όμορφα και να φιλτράρεις τα δύσκολα διότι όπως έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ "Η μνήμη είναι το ημερολόγιο που όλοι κουβαλάμε μαζί μας" και στο ημερολόγιο αυτό, η μνήμη είναι μια δεύτερη καρδιά που χτυπά μέσα μας και αποτελεί το στήριγμα για να βλέπουμε μπροστά και να ονειρευόμαστε όλα τα νέα πράγματα.