Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΟ...

Εδώ και αρκετά χρόνια ένα από τα πράγματα που με ενδιαφέρει πολύ είναι να κρατάω αποκόμματα από άρθρα εφημερίδων που μου φαίνονται ενδιαφέροντα ή που με κάποιο τρόπο θεωρώ ότι θέλω να τα κρατήσω. Ωστόσο τέτοιες συλλογές εύκολα μετατρέπονται σε μπάχαλο. Προσωπικά για την ώρα κάτι τέτοιο το αποφεύγω έντεχνα τακτοποιώντας τη συλλογή μου ανα τακτά διαστήματα. (Κάποια στιγμή θα φωτογραφίσω τη συλλογή και θα σας τη δείξω.)

Βέβαια κάπου αλλού θέλω να καταλήξω. Αυτό το κάπου πήρε αφορμή από ένα τέτοιο συγύρισμα άρθρων και αφορά τη συνέντευξη ενός πολύ αγαπημένου μου ποιητή και συγγραφέα, του Οκτάβιο Πας. (Ο Οκτάβιο Πας είναι ένας Μεξικανός νομπελίστας ποιητής και συγγραφέας, πολυγραφότατος και με έργο που τον κατατάσσει στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα.)

Η συνέντευξη αυτή εδόθη στην εφημερίδα Το Βήμα, το 1998 και είναι από τις τελευταίες του. Ωστόσο εγώ τότε ήμουν μικρή και την κράτησα με παρότρυνση του πατέρα μου, ο οποίος τότε μου είχε πει να την φυλάξω διότι κάποτε αυτά που θα διαβάσω θα μου χρησιμεύσουν κάπου. Και είχε δίκιο. Σήμερα την ξαναείδα τη συνέντευξη και παρατήρησα πως όταν ένα φωτισμένο μυαλό μιλάει, ποτέ αυτά που λέει δε μπορεί να ξεπεραστούν από το χρόνο.

Έτσι συνειρμικά θυμήθηκα πως σε ένα βιβλίο του είχα διαβάσει μια φράση πολύ ειδική, πολύ ρεαλιστική, πολύ ουσιαστική και πέρα για πέρα ανθρώπινη.

"Ο άνθρωπος, ο εφευρέτης ιδεών και μηχανημάτων, ο δημιουργός ποιημάτων και νόμων, είναι πλάσμα τραγικό και γελοίο. Είναι ένας ακατάπαυστος δημιουργός ερειπίων."

Τα λόγια αυτά τα συνέδεσα με τη συνέντευξη στο Βήμα και συγκεκριμένα με ένα κομμάτι αυτής, όπου ο δημοσιογράφος ρωτά τον Οκτάβιο Πας αν υπάρχει μια μεγάλη εφεύρεση που πιστεύει ότι σήμερα είναι στην υπηρεσία μιας καλύτερης ζωής, ενός καλύτερου μέλλοντος. Και εκείνος είπε...

«Ναι... Σήμερα επιτακτικά καλούμεθα να εφεύρουμε και πάλι τον "άνθρωπο"! Πρέπει να ξαναπιστέψουμε στην ύπαρξη του μυαλού και της ψυχής μας! Τελευταία κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος είναι μόνο μυαλό, μόνο λογική! Με έναν πολύ έντεχνο τρόπο κάποιοι σκέπασαν με μια "βαριά κουβέρτα" τα συναισθήματά μας. Αρα δεν βρίσκουμε διέξοδο στο μυστήριο της ύπαρξης, αν και μας βασανίζει. Η ψυχή κάνει τον καθένα μας αναντικατάστατο. Η ψυχή μας κάνει μονάδα... Το μυαλό, η επικράτηση του μυαλού έναντι της ψυχής, μεταμορφώνει τη μονάδα σε ένα μεγάλο μηδενικό, μέρος ενός συνόλου! »

Μετά ο δημοσιογράφος τον ξαναρώτησε αν υπάρχει ελπίδα. Και εκείνος απάντησε...

«Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το "μπαούλο". Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Αρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα... Ναι, υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά»

Τέλος ο Οκτάβιο Πας κλείνοντας, ανέφερε τα λόγια του πατέρα του. Μια μεγάλη αλήθεια που  χάνεται στις αμέτρητες ανακρίβειες και που ωστόσο υπήρξε για εκείνον πάντα πυξίδα και οδηγός...
«"Για να μπορείς να μιλάς μάθε να σιωπάς"! Στη σιωπή κατοικούν οι λέξεις του ποιητή. Εκεί πλένονται, εκεί αρωματίζονται, εκεί ντύνονται».