Is Everybody In? Is Everybody In? The Ceremony Is About To Begin!!!

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

ΕΝΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...ΣΕ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

Χθες...όλα ξεκίνησαν λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι...όταν ένα συναίσθημα σχεδόν αποπνικτικό έκανε το δωμάτιό μου πολύ μικρό για να ανασάνω και γενικά όλα γύρω μου θαμπά. Σκέψη νούμερο ένα...βάλε μουσική! Σκέψη νούμερο δύο...φτιάξε ένα παγωμένο καφέ! Σκέψη νούμερο τρία...τελείωσε το βιβλίο που άρχισες προχθές!

Μια ώρα μετά, το ίδιο συναίσθημα...τίποτα δεν άλλαξε. Οπότε...Οπότε βάζω λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, mp3 και βιβλίο στην τσάντα, αρπάζω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και δρόμο...για πού όμως? Δε βαριέσαι ξεκινάω και θα το βρω! Κάπου μετά τους Άγιους Θεοδώρους συνειδητοποιώ ότι το μυαλό μου ταξιδεύει στο χωριό μου (στο χωρίο της μαμάς μου δηλαδή)...εκεί θα πάω. Εξάλλου κλειδιά έχει η κυρία που το προσέχει και αν είναι γυρνάω αύριο πρωί πρωί και πάω κατευθείαν στη δουλειά.

Σταματάω για καύσιμα αυτοκινήτου και καύσιμα δικά μου...καφεΐνη...κάνω και ένα αστραπιαίο τηλεφώνημα στη μαμά μου...

- Έλα μαμά πάω στο χωριό. Θα έρθω αύριο κατευθείαν στην οικοδομή...
- ...Είσαι τρελό παιδί εσύ πάντα το έλεγα. Σ' αγαπώ και να προσέχεις...
- Ναι ναι...

Γύρω στις 8 ήμουν εκεί...Ανοίγω την πόρτα της αυλής, παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαμογελάω λες και η γιαγιά μου ήταν εκεί και με περίμενε. Τα λουλούδια όλα ανθισμένα...το πηγάδι μας περιποιημένο και καθαρό και το τραπέζι με την  καρέκλα έξω...(η καημένη η Μιμόζα όταν της τηλεφώνησα ότι πάω πήγε να συγυρίσει το σπίτι...).

Η σκέψη του να βγάλω φωτογραφίες πριν πέσει ο ήλιος κατανίκησε την μικρή αίσθηση κόπωσης...οπότε με τη μηχανή στο χέρι βγάζω μερικές γωνιές του σπιτιού και του κήπου που αγαπώ και που πάντα φωτογραφίζω (ενώ είναι ίδιες κάθε φορά...αν τις καλοκοιτάξεις θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι και αυτό γιατί κάθε φορά που τις κοιτάς δεν τις κοιτάς με τον ίδιο τρόπο, ούτε με την  ίδια διάθεση) και μετά ξανά στο αμάξι και βόλτα γύρω από τη λίμνη.

Τα χρώματα της φύσης στη μέση του καλοκαιριού είναι φανταστικά...όλα είναι χρυσά και λαμποκοπάνε. Δείχνουν ελαφρώς καταπονημένα από την έντονη ζέστη αλλά πολύ χορτάτα από την ζεστή και ολοήμερη αγκαλιά του ήλιου.

Η λίμνη είναι υπέροχη...μια μικρή άχλη σηκώνεται αργά το απόγευμα...αποτέλεσμα της ζέστης και όλα καθρεφτίζονται πάνω της...σύννεφα, λουλούδια, δέντρα, πουλιά. Μοιάζει με καμβά που ωστόσο είναι ζωντανός γιατί σε αυτόν τον καμβά οι ζωγραφιές είναι ζωντανές σκιές...

Τα χωριά γύρω από τη λίμνη...μελαγχολικά και νωθρά μα τόσο όμορφα και γραφικά. Παππούδες με τραγιάσκα και μπαστούνι και γιαγιάδες με τσεμπέρια και ποδιές κάνουν τα χωριά να μυρίζουν άλλες εποχές...

Επιστροφή στο σπίτι...και ένα πιάτο μαγειρεμένα ζαρζαβατικά από τον κήπο της Μιμόζας με περιμένουν στην κουζίνα (η έγνοια της είναι συγκινητική...) και τριγυρνάω στο σπίτι και προσπαθώ να θυμηθώ...

Θυμάμαι τη γιαγιά μου να ράβει στην αθάνατη singer ραπτομηχανή της και να μου διηγείται ιστορίες από την δική της εξορία και του παππού μου...


Θυμάμαι να μου μεταφέρει σκηνές, εικόνες, ήχους, μυρωδιές...τη δυστυχία μιας εποχής που ωστόσο η γιαγιά μου φρόντιζε να την κάνει τόσο ποιητική για να μπορώ να την ακούω χαμογελώντας...

Και κάπου εκεί να σου και τα δάκρυα της, σκεπτόμενη ότι ο παππούς μου δεν είναι πια εδώ...η αγάπη της.

Ειλικρινά τέτοια αγάπη δεν έχω ξαναδεί. Μοναδική, άπειρη και αμφοτερόπλευρη...στη σκέψη του η γιαγιά μου έχανε τον κόσμο γύρω της...πάντα από τότε έλεγα μέσα μου...έτσι είναι να αγαπάς. Να αγαπάς  και να νοιάζεσαι...να νοιάζεσαι και να καρδιοχτυπάς....να καρδιοχτυπάς και να συνεχίζεις να αγαπάς ακόμα και αν η αγάπη σου έφυγε και έχεις μόνο τις αναμνήσεις και παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Και κάπου εκεί θυμάμαι τη γιαγιά μου να απομονώνεται...εκείνη και η ραπτομηχανή της και εγώ σα σκιά δίπλα της να την ακούω να σιγοτραγουδάει το αγαπημένο τους τραγούδι "Άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα..."...

Τέτοιες εικόνες πως να τις ξεχάσεις?
Και λίγο παραπέρα, στην τραπεζαρία το αγαπημένο μου σημείο...το μεγάλο ξύλινο ταβάνι με τον τέλειο φεγγίτη (ιδέα του παππού μου). Οι ώρες που έχω περάσει κοιτώντας το θολό φως να μπαίνει στο δωμάτιο από ψηλά δε μετριούνται...

 






 
Και να σου έξω από το σπίτι, στην αυλή, μπροστά από το πηγάδι που με έντυναν μικρή η μαμά μου και η γιαγιά μου με τα καλά μου και με φωτογράφιζαν μπροστά του...οι καμέλιες της που τις λάτρευε και ένα γιγάντιο πιθάρι που πάντα με φόβιζε...Κάθισα λίγο ακόμη έξω σκεπτόμενη ότι οι αναμνήσεις είναι κάποτε εκτός από γλυκιά συντροφιά και στυλοβάτης στη ζωή του καθενός...και ένας φόβος με έπιασε μήπως τυχόν και ξεχάσω...


Πήγα στο κρεβάτι μου και γύρω στις 5 το πρωί άφησα ένα σημείωμα στη Μιμόζα "Ευχαριστώ!" και γύρισα...εξάλλου με περίμενε και η μαμά μου στην οικοδομή...έπεφτε το μπετόν σήμερα...

Υ. Γ.: Ως δια ταύτα, έχω να πω ότι αυτό που παρατηρώ, σε μένα τουλάχιστον, είναι ότι όταν λειτουργώ  αυθόρμητα είμαι η καλύτερη και ειλικρινέστερη εκδοχή του εαυτού μου....

7 σχόλια:

  1. Σοφία, αυτές οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, που τις κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Κάποτε με μια γλυκιά μελαγχολική νοσταλγία, που μας πληγώνει ίσως, για εκείνους που αγαπούσαμε και έχουν φύγει, αλλά νιώθουμε την παρουσία τους, την "σκιά" τους, μέσα σε αυτές. Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε στα μέρη που αυτές δημιουργήθηκαν!
    Από την άλλη πάλι, ακριβώς οι ίδιες αναμνήσεις, αφήνουν μέσα μας, χαρά και ικανοποίηση, γιατί ακριβώς τις ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ!
    Καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραία διήγηση!!Ωραίες φωτογραφίες!!Με συγκίνησες, μου θύμισες το χωριό μου με τη δική μου γιαγιάκα!Καλό καλοκαίρι γλυκιά μου!!!φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πονεσα Σοφια μου,πονεσα πολυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είσαι τυχερή Σοφία μου! Όλα αυτά τα έζησες και όσο υπάρχεις θα είναι ένα κομμάτι της υπέροχης προσωπικότητάς σου! Τα μπετά δεν τα ρίχνεις μόνο τώρα, έχεις ήδη γερό "φέροντα οργανισμό"!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κλέβω την ατακα "καύσιμα δικά μου...καφεΐνη"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπέροχη εγγραφή! Πολύ συναισθηματική - συγκινήθηκα! Καλή συνέχεια ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συγκλονιστικο!!!Δεν εχω να πω τιποτα αλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή