Is Everybody In? Is Everybody In? The Ceremony Is About To Begin!!!

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

ADAGIO...ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ JIM MORRISON...

3 Ιουλίου σήμερα. Ε και? Μπήκε το καλοκαιράκι για τα καλά. Κάνουμε σιγά σιγά τα μπάνια μας. Τρώμε τα παγωτά μας. Βλέπουμε παλιές ταινίες στα θερινά σινεμά...

Και όμως για μένα αυτή η μέρα δεν είναι σαν τις άλλες.Αυτή η ημερομηνία σημαίνει κάτι, και όχι απλά κάτι αλλά πολλά...και σημαντικά. Σαν σήμερα στις 3 Ιουλίου 1971 έφυγε ο Jim Morrison.

Ο Morrison υπήρξε τραγουδοποιός και τραγουδιστής των Doors, ποιητής και συγγραφέας και μαζί με αυτά υπήρξε και ένα λαμπρό και φωτισμένο μυαλό. Ένας ευέλικτος και ανοιχτός νους, διατεθειμένος να κατανοήσει όλα τα ακατανόητα.

Μιλώντας όμως για το Morrison θέλω να αποφύγω να αναφερθώ σε βιογραφικά στοιχεία διότι στην περίπτωση του κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ λίγο και ανεπαρκές. Εγώ σήμερα θα τιμήσω αυτό το "τρελό" και κατ εμέ απέραντο μυαλό μέσα από τον τρόπο που με επηρέασε αλλά και μέσα από σκέψεις και ιδέες που μου δημιούργησε διαβάζοντας για εκείνον, διαβάζοντας αυτά που διάβαζε εκείνον, διαβάζοντας αυτά που έγραψε, ακούγοντας ό,τι τραγούδησε και αφηγήθηκε και βλέποντας τον να δίνει παραστάσεις και όχι συναυλίες...

Έτσι λοιπόν, ο Morrison είναι η φιγούρα που σε ηλικία 12 ετών μου γνώρισε ο πατέρας μου, καθισμένοι και οι δυο στον καναπέ στο παλιό μας σπίτι στο Χαλάνδρι, έχοντας εκείνος γυρίσει κουρασμένος από το νοσοκομείο, μα έτοιμος να μου γνωρίσει τον μουσικό του κόσμο και να με κάνει να λατρέψω μουσικές, στίχους και πρόσωπα από τόσο μικρή ηλικία.

Αιτία και αφορμή λοιπόν για αυτή την ιδιαίτερη σχέση μου με το Morrison και τους Doors στάθηκε ο πατέρας μου. Και ύστερα από εκεί, όλα γίνανε μόνα τους και τελείως φυσικά. Δεν χόρταινα και δε χορταίνω να ακούω τη μουσική των τραγουδιών του και τη φωνή του. Δε χορταίνω να διαβάζω τα ποιήματά του και κάθε φόρα να τα ερμηνεύω διαφορετικά. Δε χορταίνω να βλέπω τη θεατρικότητα του στη σκηνή ζώντας τα λόγια που βγαίναν από το στόμα του και όχι απλά ερμηνεύοντας άψυχα τραγούδια και μελωδίες.

Εκτός όμως από όλα αυτά, γνωρίζοντας τον Morrison, γνώρισα και πολλά ακόμη. Γνώρισα τη γαλλική λογοτεχνία που λάτρεψα. Γνώρισα το Μπωντλέρ και τον Ρεμπώ...καθώς και πολλούς άλλους καταραμένους ποιητές που διάβαζε και εκείνος και τον επηρέασαν...διάβασα και ξαναδιάβασα William Blake...και οι πύλες της αντίληψης, που στάθηκαν μεγάλη επιρροή για εκείνον, έγιναν και για μένα ο δρόμος που ακολουθώ εδώ και χρόνια σε αναζήτηση του δικού μου παλατιού της σοφίας.

Γνώρισα ήχους μουσικούς που όμοιους δεν είχα ξανακούσει. Ήχους λυρικούς, ήχους "φάλτσους", ήχους "καλούς" και ήχους "κακούς"...ήχους ήρεμους και ήχους που κάνουν την καρδιά να σταματά προκειμένου να συντονιστεί με τη μουσική του τραγουδιού και να χτυπήσει σαν ένα ακόμη όργανο της μπάντας που με πρωταγωνιστή το Morrison κατάφερε εντελώς φυσικά να αποδείξει ότι η φαντασία και το ανοιχτό μυαλό είναι τα πιο αναγκαία εφόδια στο σάκο κάθε ταξιδιώτη που ψάχνει το δικό του παλάτι της σοφίας.


Για μένα ο Morrison ήταν ένας ταξιδιώτης...ένας αναζητητής και για αυτό ένας ακούραστος και "αχόρταγος" πολίτης του κόσμου. Όλα για εκείνον ήταν σημαντικά...ακόμη και τα φαινομενικά ασήμαντα ήταν στοιχεία της αναζήτησης για γνώση και κατανόηση, που όπως λέει ο Αλμπέρ Καμύ στο Μύθο του Σίσυφου 

"...αυτή η αναζήτηση γίνεται μέσα στο ανεπανάληπτο τοπίο της εμπειρίας και της καθημερινής διαδικασίας. Αυτή την αναζήτηση τη βοηθάνε η φωτεινή σκέψη και η άγρυπνη συνείδηση. Και για αυτό πρέπει πάντα να έχουμε μπροστά μας την αντίφαση και το παράλογο, σε όλο το μήκος αυτής της τρομερής πορείας, Γιατί το παράλογο βρίσκεται παντού, στο κάθε μας βήμα, είναι διάχυτο σ' αυτό το άδειο και βουβό σύμπαν".


Και ειλικρινά έτσι ήταν και ο Morrison...τέτοιου είδους ταξιδιώτης, με λατρεία στην αντίφαση και στο παράλογο και με αδυναμία στην αλληγορία. Για παράδειγμα, το ποίημα του "Celebration of the Lizard" είναι ένα ποίημα γεμάτο παράλογο, αντιφάσεις και αλληγορίες. Αλλά όλα γύρω του ήταν έτσι. Ο Morrison κατά τη γνώμη μου υπήρξε μια φιγούρα σχεδόν αβάσταχτα αέρινη που πλέον πιστεύω οτι θεωρούσε πως η σοφία και το παλάτι της είναι στην ουσία κάτι αέρινο...μια ιδέα που ο καθένας την αναζητά για να τη βιώσει και να ενισχυθεί από αυτή. 


Ωστόσο, αυτό το ιδεατό παλάτι δεν είναι για όλους ίδιο. Ο κάθε ταξιδιώτης είναι μόνος του σε αυτό το ταξίδι για το συγκεκριμένο παλάτι και αυτό γιατί η σοφία που βρίσκεται εκεί δε διδάσκεται...και δεν είναι μονόπλευρη. Πάνω σε αυτό, ο Ερμάν Έσσε στο βιβλίο του "Σιντάρτα" μεταξύ άλλων σημειώνει:
  
"Μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί και να περιβληθεί με λόγια είναι πάντα μονόπλευρη· ο κόσμος όμως δεν είναι ποτέ μονόπλευρος, ποτέ δεν είναι ένας άνθρωπος ολότελα άγιος ή εντελώς αμαρτωλός. Κι αν φαίνεται έτσι, είναι γιατί είμαστε υποταγμένοι στην πλάνη πως ο χρόνος είναι κάτι πραγματικό". 

Και αν το καλοσκεφτώ σε αυτή τη βάση πιστεύω πως κινούταν και ο Morrison...ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι μονόπλευρο ή μονοσήμαντο...αλλά μια αλληλουχία πολλών στοιχείων ενίοτε παράλογων και αντιφατικών. Γι' αυτό και όλα, τα πάντα, έχουν τη σημασία τους...γι' αυτό και η ζωή είναι τόσο ενδιαφέρουσα και τόσο αντιφατικά πολύπλευρη...

Υ. Γ.: Το ντοκιμαντέρ - ταινία για τους Doors "When You´re Strange" του Tom Dicillo σε αφήγηση Johnny Depp είναι κατά τη γνώμη μου μια πολύ έντιμη και με προσήλωση στην αλήθεια προσπάθεια να παρουσιάσουν το συγκρότημα και το Morrison όπως ακριβώς ήταν. Για το λόγο αυτό θα σας πρότεινα όσοι ενδιαφέρονται να αφιερώσουν λίγο χρόνο.

3 σχόλια:

  1. ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.ΗΜΟΥΝ ΣΤΑ 15 ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΥΩ ΤΑ 47.ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ JIM ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ. Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή