127 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΖΩΗΣ!!!

Aυτές τις μέρες ψάχνω να βρω τι θέλω να ανεβάσω...έχω κάποια θέματα στα σκαριά...αλλά δεν είναι η ώρα τους ακόμη! Έτσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω κάτι μικρό με αφορμή μια ταινία που είδα στο σινεμά την  Κυριακή. Η ταινία λέγεται 127 ώρες και πραγματεύεται μία αληθινή ιστορία ενός ορειβάτη που χωρίς ποτέ να δίνει λόγο, έκανε την επικίνδυνη αλλά "χορταστική" γι αυτόν ζωή του μεταξύ δουλειάς και αναρρίχησης-καταρρίχησης στα επικίνδυνα φαράγγια της Γιούτα. Ωστόσο, και επειδή ως γνωστόν κανείς δεν ξεφεύγει, τον τσάκωσε και αυτόν η ατυχία και βρέθηκε εγκλωβισμένος σε ένα φαράγγι για 5 μέρες σχεδόν, χωρίς κανείς να ξέρει που βρίσκεται...μόνος και σοβαρά τραυματισμένος.

Δε θα σας πω άλλες λεπτομέρειες για την ταινία ,κυρίως για όσους ενδιαφέρονται να τη δουν! Θα σταθώ ωστόσο σε ένα πράγμα που μου είχε κατακλείσει το μυαλό όσο την έβλεπα και όλες αυτές τις μέρες το φέρνω στο μυαλό μου. Και δεν είναι τίποτα άλλο από την εξής σκέψη. Ακόμα και όταν όλα τα πράγματα είναι μαύρα, ακόμα και όταν όλα δείχνουν μάταια, ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει ελπίδα...υπάρχει ελπίδα και τίποτα δεν τελείωσε.  Ο άνθρωπος έχει αδιανόητα μεγάλο περιθώριο δυνάμεων να εξαντλήσει, τόσο που κανείς μας δε φαντάζεται. Και αυτό είναι ότι πιο ελπιδοφόρο υπάρχει στη ζωή!

Υ. Γ.: Από εδώ και πέρα όπου και να πηγαίνω θα αφήνω ένα σημείωμα για το που βρίσκομαι και δε θα εκνευρίζομαι όταν οι δικοί μου θα με ρωτάνε που θα βρίσκομαι, γιατί πολλά πράγματα περνάνε από το χέρι μας. Και αν ακόμα δε μπορούμε να τα αποφύγουμε...μπορούμε ωστόσο να τα διευκολύνουμε!

ΑΝΘΙΣΑΝ ΟΙ ΑΜΥΓΔΑΛ(Ι)ΕΣ...+ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ MUFFIN ΛΕΜΟΝΙΟΥ!!!

Μια βδομάδα απουσίας και επιστρέφω σήμερα με μια ανάρτηση στην οποία αρχικά έχω να δηλώσω δημοσίως ότι δεν ξέρω αν οι αμυγδαλιές κοντά στα σπίτια σας άνθισαν φέτος, πάντως οι δικές μου αμυγδαλ(ι)ές από χθες το βράδυ άνθισαν για τα καλά. Στην κυριολεξία καταπίνω πέτρες... Οι αμυγδαλές μου έχουν πρηστεί κ κοκκινίσει απίστευτα. Αλλά δεν το βάζω κάτω έπ' ουδενί...Γι αυτό λοιπόν αποφάσισα να ανεβάσω το σημερινό απογευματινό μου γεύμα. Τουτέστιν, muffins λεμόνι, με καφεδάκι (ελληνικό μου ήρθε σήμερα να φτιάξω). Το λοιπόν και για να μη φλυαρώ να πως θα φτιάξετε υπέροχα και αρωματικά muffins λεμόνι.

ΥΛΙΚΑ:

• 2 και 3/4 κούπας αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 1 κ. γλυκού baking powder
• 1/2 κ. γλυκού σόδα
• 1/2 κ. γλυκού αλάτι
• 1/2 κούπα κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά
• 1/4 κούπας φρέσκο γάλα με χαμηλά λιπαρά
• 1 και 1/2 κ. σούπας ξύσμα λεμονιού
• 4 κ. σούπας χυμό λεμονιού
• 3/4 κούπας μαργαρίνη soft
• 3/4 κούπας μέλι
• 1/4 κούπας ζάχαρη
• 3 αυγά

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:

Αρχικά κοσκινίζουμε σε ένα μπολ το αλεύρι με το baking powder και τη σόδα και προσθέτουμε το αλάτι και ζάχαρη. Σε ένα άλλο μπολ, αναμιγνύουμε με σύρμα την κρέμα γάλακτος, το γάλα, το ξύσμα λεμονιού, το χυμό λεμονιού, τη μαργαρίνη, το μέλι και τα αυγά. Ανακατεύουμε καλά τα υγρά υλικά με το σύρμα, για να μην μείνει το μέλι στον πάτο του μπολ. Προσθέτουμε στο μπολ με τα υγρά υλικά, το μείγμα με το αλεύρι (τα στερεά υλικά δηλαδή), μοιράζουμε το μείγμα με κουτάλι σε βουτυρωμένες θήκες για muffins (μέχρι τα 2/3 της θήκης περίπου) και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς Κελσίου, για 20 - 30 λεπτά (μέχρι να βγαίνει στεγνή η οδοντογλυφίδα βυθίζοντας την).Τέλος τα βγάζουμε πάνω σε μία σχάρα και τα αφήνουμε να κρυώσουν και τότε πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Υ. Γ. 1: Τη συνταγή την δανείστηκα από το πολύ λαχταριστό site Συνταγές της Παρέας.

Υ. Γ. 2: Η φωτογραφία απεικονίζει τα ζουμπούλια που αγόρασα χθες σε ένα υπαίθριο ανθοπωλείο και χωρίς υπερβολή το άρωμά τους είναι μεθυστικό...τόσο μεθυστικό που παρόλο που είμαι και μπουκωμένη ακόμα τα μυρίζω!